Οι περισσότεροι από μας έχουμε σιγοψυθυρίσει κάποια στιγμή στον εαυτό μας ή σε ένα φίλο την έκπληξή μας που για ακόμη μία φορά επιλέξαμε τον ίδιο τύπο συντρόφου, με τα ίδια ελαττώματα ή παρόμοιες αρετές. Αναρωτιόμαστε αν είναι το «κάρμα» μας που οδηγεί τα πράγματα, αν έχουμε κάποιο αόρατο ταμπελάκι στο μέτωπο, αν τέλος πάντων θα είμαστε για πάντα εγκλωβισμένοι στην επιλογή παρόμοιων σχέσεων με παρόμοιους συντρόφους. Βέβαια αγανάκτηση γι’αυτήν την επανάληψη θα εκφράσουν όσοι από εμάς τείνουν να εμπλέκονται σε σχέσεις δυσλειτουργικές που καταλήγουν σε αδιέξοδα. Οι υπόλοιποι τυχεροί, ίσως να παραξενευτούν για τις ομοιότητες, αλλά αισθανόμενοι ευγνωμοσύνη για την καλή τους τύχη να μην σταθούν περαιτέρω σε αυτή την αρχικά φαινομενική σύμπτωση. Στις περιπτώσεις που η επανάληψη μας οδηγεί σε ακόμα καταλληλότερους συντρόφους από αυτούς που αφήσαμε πίσω, αυτό σημαίνει ότι κάτι λειτουργεί θετικά και προοδευτικά στον ψυχισμό μας, οπότε και δεν διακρίνεται κάποιου είδους παθολογία. Εδώ θα εστιάσουμε κυρίως στις περιπτώσεις όπου η επιλογή συντρόφου είναι επανειλημμένα λανθασμένη και θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το γιατί.

Οι περισσότεροι από μας έχουμε σιγοψυθυρίσει κάποια στιγμή στον εαυτό μας ή σε ένα φίλο την έκπληξή μας που για ακόμη μία φορά επιλέξαμε τον ίδιο τύπο συντρόφου, με τα ίδια ελαττώματα ή παρόμοιες αρετές. Αναρωτιόμαστε αν είναι το «κάρμα» μας που οδηγεί τα πράγματα, αν έχουμε κάποιο αόρατο ταμπελάκι στο μέτωπο, αν τέλος πάντων θα είμαστε για πάντα εγκλωβισμένοι στην επιλογή παρόμοιων σχέσεων με παρόμοιους συντρόφους. Βέβαια αγανάκτηση γι’αυτήν την επανάληψη θα εκφράσουν όσοι από εμάς τείνουν να εμπλέκονται σε σχέσεις δυσλειτουργικές που καταλήγουν σε αδιέξοδα. Οι υπόλοιποι τυχεροί, ίσως να παραξενευτούν για τις ομοιότητες, αλλά αισθανόμενοι ευγνωμοσύνη για την καλή τους τύχη να μην σταθούν περαιτέρω σε αυτή την αρχικά φαινομενική σύμπτωση. Στις περιπτώσεις που η επανάληψη μας οδηγεί σε ακόμα καταλληλότερους συντρόφους από αυτούς που αφήσαμε πίσω, αυτό σημαίνει ότι κάτι λειτουργεί θετικά και προοδευτικά στον ψυχισμό μας, οπότε και δεν διακρίνεται κάποιου είδους παθολογία. Εδώ θα εστιάσουμε κυρίως στις περιπτώσεις όπου η επιλογή συντρόφου είναι επανειλημμένα λανθασμένη και θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το γιατί.

Άγχος πριν το Γάμο

Η γαμήλια τελετή μαγνητίζει και συγκεντρώνει σαν εμπειρία όλα τα συναισθήματα που έχουν επενδυθεί κατά τη διάρκεια της σχέσης του ζευγαριού. Η αγάπη, η ασφάλεια, αλλά και οι πιθανές εντάσεις που διέπουν τη σχέση του ζευγαριού κορυφώνονται με την ύστατη τελετή επιβεβαίωσης της μονιμότητας του δεσμού και την επιθυμία να δημιουργήσει το ζευγάρι οικογένεια. Οι προϋπάρχουσες τριβές δεν μπορεί παρά να υπογραμμιστούν στη διάρκεια της ετοιμασίας για το γάμο. Το καλύτερο βήμα για να αποφευχθούν οι εντάσεις είναι να υπάρχει ανοιχτός και ειλικρινής διάλογος μεταξύ των δύο μελών του ζευγαριού. Τα προβλήματα που σίγουρα θα προκύψουν δεν θα λυθούν από μόνα τους ως δια μαγείας κατόπιν της τελετής. Τα ζητήματα οργάνωσης της τελετής αλλά και οι προσμονές του κάθε μέλους του ζευγαριού από την διαδικασία του γάμου θα τεστάρουν τις αντοχές και τα όρια του ζευγαριού αλλά και θα το φέρουν κοντά όταν αυτό είναι συμβατό στις απόψεις και στις προσδοκίες του. Οι διαφορές που θα προκύψουν συνήθως συμβολίζουν και βαθύτερα, ίσως άλυτα, ζητήματα τα οποία καλό είναι να βρούν τρόπο έκφρασης και να εκτονωθούν ώστε να μην υπονομεύουν το ζευγάρι ερήμην του. Η μέρα του γάμου δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά έναρξη μιας καινούριας ζωής που απαιτεί την αφοσίωση και φροντίδα των ατόμων που την απαρτίζουν.

Άγχος πριν το Γάμο

Η γαμήλια τελετή μαγνητίζει και συγκεντρώνει σαν εμπειρία όλα τα συναισθήματα που έχουν επενδυθεί κατά τη διάρκεια της σχέσης του ζευγαριού. Η αγάπη, η ασφάλεια, αλλά και οι πιθανές εντάσεις που διέπουν τη σχέση του ζευγαριού κορυφώνονται με την ύστατη τελετή επιβεβαίωσης της μονιμότητας του δεσμού και την επιθυμία να δημιουργήσει το ζευγάρι οικογένεια. Οι προϋπάρχουσες τριβές δεν μπορεί παρά να υπογραμμιστούν στη διάρκεια της ετοιμασίας για το γάμο. Το καλύτερο βήμα για να αποφευχθούν οι εντάσεις είναι να υπάρχει ανοιχτός και ειλικρινής διάλογος μεταξύ των δύο μελών του ζευγαριού. Τα προβλήματα που σίγουρα θα προκύψουν δεν θα λυθούν από μόνα τους ως δια μαγείας κατόπιν της τελετής. Τα ζητήματα οργάνωσης της τελετής αλλά και οι προσμονές του κάθε μέλους του ζευγαριού από την διαδικασία του γάμου θα τεστάρουν τις αντοχές και τα όρια του ζευγαριού αλλά και θα το φέρουν κοντά όταν αυτό είναι συμβατό στις απόψεις και στις προσδοκίες του. Οι διαφορές που θα προκύψουν συνήθως συμβολίζουν και βαθύτερα, ίσως άλυτα, ζητήματα τα οποία καλό είναι να βρούν τρόπο έκφρασης και να εκτονωθούν ώστε να μην υπονομεύουν το ζευγάρι ερήμην του. Η μέρα του γάμου δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά έναρξη μιας καινούριας ζωής που απαιτεί την αφοσίωση και φροντίδα των ατόμων που την απαρτίζουν.

Στην Ελληνική κουλτούρα και κοινωνία διασώζεται κατά ένα τρόπο η συμμετοχή και η σημαντική συμβολή του παππού και της γιαγιάς στο μεγάλωμα των εγγονιών τους. Αυτό, θα έλεγε κανείς πως είναι δώρο για όλα τα μέλη της οικογένειας τα οποία αφορά, εκτός βέβαια και αν δημιουργούνται προβλήματα που σχετίζονται με τον ακριβή ρόλο του παππού και της γιαγιάς και την οριοθέτησή του. Με αυτό, αναφέρομαι στο βαθμό ανάμειξης και συμβολής του παππού και της γιαγιάς στην οικογένεια των παιδιών τους, ο οποίος πρέπει να είναι καθορισμένος εκ των προτέρων ώστε όλοι να είναι όσο το δυνατόν πιο ικανοποιημένοι από τον τρόπο που έχουν οργανώσει τη λειτουργία της οικογένειας.

Η οικονομική κρίση δείχνει ν’απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Έξω μας, μέσα μας,   μπροστά μας, γύρω μας… ‘Η μήπως η εσωτερική μας κρίση άπλωσε τα πλοκάμια της παντού και μεταλλάχθηκε, μεταξύ άλλων κρίσεων, και σε οικονομική; Και λέγοντας «η εσωτερική μας κρίση», αναφέρομαι στην εσωτερική μας σύγχιση, στην απώλεια του νοήματος από τη ζωή μας, στην πλεονεξία μας, στον εγωκεντρισμό μας, σε όλες τις δυνατές εκφάνσεις της κατασπαρακτικής ναρκισιστικής και ιδιοτελούς μας στάσης απέναντι σ’αυτό το δώρο της ζωής που σπανίως σεβόμαστε, ίσως ούτε καν αντιλαμβανόμαστε ως δώρο, αλλά περισσότερο ως ιδία κατάκτηση που μπορούμε να ελέγχουμε…

Η περίοδος που διανύει μια γυναίκα μετά τη γέννα – η λοχεία – είναι τόσο σημαντική όσο και κρίσιμη για τη θεμελίωση της σωματικής αλλά και ψυχικής υγείας του βρέφους. Στη λοχεία το βρέφος προστατεύεται από τη μάνα με τρόπους πρακτικούς όπως ο θηλασμός, για παράδειγμα, που δημιουργεί στο νέο οργανισμό αντισώματα και ‘προστάτες’ της υγείας του. Το μωρό κρατιέται στη σωστή θερμοκρασία, φοράει τον κατάλληλο ρουχισμό, καθαρίζεται, και γενικότερα λαμβάνει κυρίως τη φροντίδα της μητέρας με ένα τρόπο αποκλειστικό μιας και το ίδιο είναι απόλυτα εξαρτημένο για την επιβίωσή του. Επίσης, καλώς εχόντων των πραγμάτων, με την ίδια αποκλειστικότητα και αφοσίωση που δέχεται το βρέφος σωματική φροντίδα δέχεται και ψυχική. Χρειάζεται να αισθάνεται επιθυμητό, αγαπητό, το κέντρο του ενδιαφέροντος της μητέρας του και βέβαια ότι βρίσκεται σε ένα περιβάλλον ασφαλές από όλες τις απόψεις.

Το άτομο με νευρογενή βουλιμία κυκλοφορεί συχνά δίχως να δίνει έντονο στίγμα της ψυχικής του διαταραχής. Συνήθως έχει κανονικό βάρος και φαίνεται να έχει αρκετή όρεξη για φαγητό. Παρατηρώντας από πιο κοντά, θα δούμε πως το άτομο που πάσχει, γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαφανίζεται σχεδόν πάντα στην τουαλέτα μετά το φαγητό και επανέρχεται καμιά φορά με δριμύτερη όρεξη. Είναι ένα άτομο που κατά πάσα πιθανότητα αδυνατεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις όποιες δυσκολίες της ζωής του, επιθυμεί ωστόσο να έχει μια φαινομενική ισορροπία, αποφεύγοντας έτσι να δώσει δικαίωμα σχολιασμού ή να προκαλέσει το ενεργό ενδιαφέρον κάποιου, το οποίο όσο και να το επιθυμεί άλλο τόσο το φοβάται και το αποδιώχνει.

Το άτομο με νευρογενή βουλιμία κυκλοφορεί συχνά δίχως να δίνει έντονο στίγμα της ψυχικής του διαταραχής. Συνήθως έχει κανονικό βάρος και φαίνεται να έχει αρκετή όρεξη για φαγητό. Παρατηρώντας από πιο κοντά, θα δούμε πως το άτομο που πάσχει, γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαφανίζεται σχεδόν πάντα στην τουαλέτα μετά το φαγητό και επανέρχεται καμιά φορά με δριμύτερη όρεξη. Είναι ένα άτομο που κατά πάσα πιθανότητα αδυνατεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις όποιες δυσκολίες της ζωής του, επιθυμεί ωστόσο να έχει μια φαινομενική ισορροπία, αποφεύγοντας έτσι να δώσει δικαίωμα σχολιασμού ή να προκαλέσει το ενεργό ενδιαφέρον κάποιου, το οποίο όσο και να το επιθυμεί άλλο τόσο το φοβάται και το αποδιώχνει.

Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το φαγητό αντικαθρεπτίζει πιο ενδόμυχες πτυχές του εαυτού μας. Όλοι μας κάποια φορά έχουμε πει πως τρώμε πολύ ή λίγο στη λύπη μας, αντίστοιχα και στη χαρά ή στο άγχος μας. Αυτό είναι ένα ζήτημα κυρίως ιδιοσυγκρασιακό που κατά κύριο λόγο καθορίζεται από τις καταβολές μας αλλά και τα πρωταρχικά μας βιώματα που σχετίζονται με το φαγητό. Ανάλογα με τις ασυνείδητες συνδέσεις που έχει κάνει κανείς γύρω από την τροφή, το μαγείρεμα, τη συμπεριφορά στο τραπέζι, την κοινωνικοποίηση μέσω του φαγητού, θα χρησιμοποιήσει το φαγητό εκτός του για να τραφεί, για να συμβολοποιήσει επίσης εσωτερικές συναισθηματικές διαστάσεις του ψυχισμού του.