Είναι πρωί, και κάθομαι απέναντι σε μια πονεμένη ψυχή που έχει έρθει να συνταξιδέψουμε με το βαρκάκι της ψυχοθεραπείας και καθώς τα νερά που επισκεπτόμαστε βαθαίνουν αναπάντεχα, συνάμα γνωρίσουμε πως τώρα, αυτήν τη στιγμή, το ταξίδι αυτό αποκτά μεγαλύτερο νόημα. Καταλήγει εκείνη να εκφράσει το σύνθημα που γεννήθηκε τόσο από τις παράλληλές μας διαδρομές, όσο και από τη διαφοροποίησή μας: “είναι βάσανο όσο και μεγαλείο το να κοιτάς τόσο βαθεία μέσα στον εαυτό σου ώστε τίποτα στους άλλους να μην σου φαίνεται πια ασυγχώρητο”.
