Το διαζύγιο είναι ως επί τω πλείστον μια δυσάρεστη εμπειρία για το ζευγάρι που τη βιώνει αλλά και για τον στενό του, οικογενειακό περίγυρο. Άμεσα δε επιρρεάζονται τα παιδιά του ζευγαριού. Επίσης ο φόβος της πιθανής αρνητικής επίδρασης στα παιδιά όπως και η οικονομική αβεβαιότητα φαίνονται να είναι οι σημαντικότεροι ανασταλτικοί παράγοντες στο να χωρίσει  ένα ζευγάρι όταν η σχέση του νοσεί και έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Είναι όμως πάντα «κακή» η λύση του διαζυγίου ή μήπως σε αρκετές περιπτώσεις είναι έστω και καθυστερημένα για το ζευγάρι η μόνη κίνηση υγείας και ειλικρίνειας που μπορεί να ωφελήσει όλους αυτούς που αφορά; Ας δούμε τα πράγματα όμως λίγο πιο αναλυτικά.

Το διαζύγιο είναι ως επί τω πλείστον μια δυσάρεστη εμπειρία για το ζευγάρι που τη βιώνει αλλά και για τον στενό του, οικογενειακό περίγυρο. Άμεσα δε επιρρεάζονται τα παιδιά του ζευγαριού. Επίσης ο φόβος της πιθανής αρνητικής επίδρασης στα παιδιά όπως και η οικονομική αβεβαιότητα φαίνονται να είναι οι σημαντικότεροι ανασταλτικοί παράγοντες στο να χωρίσει  ένα ζευγάρι όταν η σχέση του νοσεί και έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Είναι όμως πάντα «κακή» η λύση του διαζυγίου ή μήπως σε αρκετές περιπτώσεις είναι έστω και καθυστερημένα για το ζευγάρι η μόνη κίνηση υγείας και ειλικρίνειας που μπορεί να ωφελήσει όλους αυτούς που αφορά; Ας δούμε τα πράγματα όμως λίγο πιο αναλυτικά.

Άγχος πριν το Γάμο

Η γαμήλια τελετή μαγνητίζει και συγκεντρώνει σαν εμπειρία όλα τα συναισθήματα που έχουν επενδυθεί κατά τη διάρκεια της σχέσης του ζευγαριού. Η αγάπη, η ασφάλεια, αλλά και οι πιθανές εντάσεις που διέπουν τη σχέση του ζευγαριού κορυφώνονται με την ύστατη τελετή επιβεβαίωσης της μονιμότητας του δεσμού και την επιθυμία να δημιουργήσει το ζευγάρι οικογένεια. Οι προϋπάρχουσες τριβές δεν μπορεί παρά να υπογραμμιστούν στη διάρκεια της ετοιμασίας για το γάμο. Το καλύτερο βήμα για να αποφευχθούν οι εντάσεις είναι να υπάρχει ανοιχτός και ειλικρινής διάλογος μεταξύ των δύο μελών του ζευγαριού. Τα προβλήματα που σίγουρα θα προκύψουν δεν θα λυθούν από μόνα τους ως δια μαγείας κατόπιν της τελετής. Τα ζητήματα οργάνωσης της τελετής αλλά και οι προσμονές του κάθε μέλους του ζευγαριού από την διαδικασία του γάμου θα τεστάρουν τις αντοχές και τα όρια του ζευγαριού αλλά και θα το φέρουν κοντά όταν αυτό είναι συμβατό στις απόψεις και στις προσδοκίες του. Οι διαφορές που θα προκύψουν συνήθως συμβολίζουν και βαθύτερα, ίσως άλυτα, ζητήματα τα οποία καλό είναι να βρούν τρόπο έκφρασης και να εκτονωθούν ώστε να μην υπονομεύουν το ζευγάρι ερήμην του. Η μέρα του γάμου δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά έναρξη μιας καινούριας ζωής που απαιτεί την αφοσίωση και φροντίδα των ατόμων που την απαρτίζουν.

Άγχος πριν το Γάμο

Η γαμήλια τελετή μαγνητίζει και συγκεντρώνει σαν εμπειρία όλα τα συναισθήματα που έχουν επενδυθεί κατά τη διάρκεια της σχέσης του ζευγαριού. Η αγάπη, η ασφάλεια, αλλά και οι πιθανές εντάσεις που διέπουν τη σχέση του ζευγαριού κορυφώνονται με την ύστατη τελετή επιβεβαίωσης της μονιμότητας του δεσμού και την επιθυμία να δημιουργήσει το ζευγάρι οικογένεια. Οι προϋπάρχουσες τριβές δεν μπορεί παρά να υπογραμμιστούν στη διάρκεια της ετοιμασίας για το γάμο. Το καλύτερο βήμα για να αποφευχθούν οι εντάσεις είναι να υπάρχει ανοιχτός και ειλικρινής διάλογος μεταξύ των δύο μελών του ζευγαριού. Τα προβλήματα που σίγουρα θα προκύψουν δεν θα λυθούν από μόνα τους ως δια μαγείας κατόπιν της τελετής. Τα ζητήματα οργάνωσης της τελετής αλλά και οι προσμονές του κάθε μέλους του ζευγαριού από την διαδικασία του γάμου θα τεστάρουν τις αντοχές και τα όρια του ζευγαριού αλλά και θα το φέρουν κοντά όταν αυτό είναι συμβατό στις απόψεις και στις προσδοκίες του. Οι διαφορές που θα προκύψουν συνήθως συμβολίζουν και βαθύτερα, ίσως άλυτα, ζητήματα τα οποία καλό είναι να βρούν τρόπο έκφρασης και να εκτονωθούν ώστε να μην υπονομεύουν το ζευγάρι ερήμην του. Η μέρα του γάμου δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά έναρξη μιας καινούριας ζωής που απαιτεί την αφοσίωση και φροντίδα των ατόμων που την απαρτίζουν.

Το άτομο με νευρογενή βουλιμία κυκλοφορεί συχνά δίχως να δίνει έντονο στίγμα της ψυχικής του διαταραχής. Συνήθως έχει κανονικό βάρος και φαίνεται να έχει αρκετή όρεξη για φαγητό. Παρατηρώντας από πιο κοντά, θα δούμε πως το άτομο που πάσχει, γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαφανίζεται σχεδόν πάντα στην τουαλέτα μετά το φαγητό και επανέρχεται καμιά φορά με δριμύτερη όρεξη. Είναι ένα άτομο που κατά πάσα πιθανότητα αδυνατεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις όποιες δυσκολίες της ζωής του, επιθυμεί ωστόσο να έχει μια φαινομενική ισορροπία, αποφεύγοντας έτσι να δώσει δικαίωμα σχολιασμού ή να προκαλέσει το ενεργό ενδιαφέρον κάποιου, το οποίο όσο και να το επιθυμεί άλλο τόσο το φοβάται και το αποδιώχνει.

Το άτομο με νευρογενή βουλιμία κυκλοφορεί συχνά δίχως να δίνει έντονο στίγμα της ψυχικής του διαταραχής. Συνήθως έχει κανονικό βάρος και φαίνεται να έχει αρκετή όρεξη για φαγητό. Παρατηρώντας από πιο κοντά, θα δούμε πως το άτομο που πάσχει, γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαφανίζεται σχεδόν πάντα στην τουαλέτα μετά το φαγητό και επανέρχεται καμιά φορά με δριμύτερη όρεξη. Είναι ένα άτομο που κατά πάσα πιθανότητα αδυνατεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις όποιες δυσκολίες της ζωής του, επιθυμεί ωστόσο να έχει μια φαινομενική ισορροπία, αποφεύγοντας έτσι να δώσει δικαίωμα σχολιασμού ή να προκαλέσει το ενεργό ενδιαφέρον κάποιου, το οποίο όσο και να το επιθυμεί άλλο τόσο το φοβάται και το αποδιώχνει.

Το άγχος δεν μας παχαίνει. Παχαίνει αυτούς από εμάς που έχουν ως Αχίλλειο Πτέρνα το φαγητό και το βάρος τους. Το άγχος αρχικά υπογραμμίζει και στη συνέχεια  εντείνει τις προϋπάρχουσες αδυναμίες μας. Για τον καθένα από μας αυτές είναι διαφορετικές. Γι’αυτό εξ’άλλου το πάχος δεν είναι μέσο μέτρησης άγχους και δεν είναι όλοι οι στρεσαρισμένοι συνάνθρωποί μας παχύσαρκοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το άγχος δεν μας παχαίνει. Παχαίνει αυτούς από εμάς που έχουν ως Αχίλλειο Πτέρνα το φαγητό και το βάρος τους. Το άγχος αρχικά υπογραμμίζει και στη συνέχεια  εντείνει τις προϋπάρχουσες αδυναμίες μας. Για τον καθένα από μας αυτές είναι διαφορετικές. Γι’αυτό εξ’άλλου το πάχος δεν είναι μέσο μέτρησης άγχους και δεν είναι όλοι οι στρεσαρισμένοι συνάνθρωποί μας παχύσαρκοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το φαγητό αντικαθρεπτίζει πιο ενδόμυχες πτυχές του εαυτού μας. Όλοι μας κάποια φορά έχουμε πει πως τρώμε πολύ ή λίγο στη λύπη μας, αντίστοιχα και στη χαρά ή στο άγχος μας. Αυτό είναι ένα ζήτημα κυρίως ιδιοσυγκρασιακό που κατά κύριο λόγο καθορίζεται από τις καταβολές μας αλλά και τα πρωταρχικά μας βιώματα που σχετίζονται με το φαγητό. Ανάλογα με τις ασυνείδητες συνδέσεις που έχει κάνει κανείς γύρω από την τροφή, το μαγείρεμα, τη συμπεριφορά στο τραπέζι, την κοινωνικοποίηση μέσω του φαγητού, θα χρησιμοποιήσει το φαγητό εκτός του για να τραφεί, για να συμβολοποιήσει επίσης εσωτερικές συναισθηματικές διαστάσεις του ψυχισμού του.

Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το φαγητό αντικαθρεπτίζει πιο ενδόμυχες πτυχές του εαυτού μας. Όλοι μας κάποια φορά έχουμε πει πως τρώμε πολύ ή λίγο στη λύπη μας, αντίστοιχα και στη χαρά ή στο άγχος μας. Αυτό είναι ένα ζήτημα κυρίως ιδιοσυγκρασιακό που κατά κύριο λόγο καθορίζεται από τις καταβολές μας αλλά και τα πρωταρχικά μας βιώματα που σχετίζονται με το φαγητό. Ανάλογα με τις ασυνείδητες συνδέσεις που έχει κάνει κανείς γύρω από την τροφή, το μαγείρεμα, τη συμπεριφορά στο τραπέζι, την κοινωνικοποίηση μέσω του φαγητού, θα χρησιμοποιήσει το φαγητό εκτός του για να τραφεί, για να συμβολοποιήσει επίσης εσωτερικές συναισθηματικές διαστάσεις του ψυχισμού του.