Οι διαταραχές διατροφής ενός παιδιού μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι από τις πιο πολύπλοκες διαταραχές τόσο ως προς την αιτιολογία, όσο και ως προς την αντιμετώπιση. Ενώ μοιάζουν να χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης (ειδικά στην περίπτωση της ανορεξίας), γιατί μπορεί να απειληθεί η ζωή του παιδιού ή να υποστούν ανεπανόρθωτη βλάβη κάποια ζωτικά του όργανα, ταυτόχρονα αυτή η πίεση και η αγωνία της «άμεσης λύσης» είναι πολύ πιθανό να επιδεινώσουν το πρόβλημα.

Αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις: χωρίζουμε αλλά συγκατοικούμε!

‘Χωρίζω’ αλλά δεν παίρνω διαζύγιο, συμβιώνω σε μία σχέση αλλά δεν προχωρώ δεν εξελίσσομαι….Αρκετοί από τους ανθρώπους γύρω μας σε κάποια φάση της ζωής τους και για κάποιον λόγο –πάντα- θα έχουν «σκαλώσει», «κολλήσει» σε μία κατάσταση, γεγονός, σχέση, ιδιαιτερότητα. Συνήθως ο σκοπός αυτός κάπου εξυπηρετεί, άλλοτε στο συναίσθημα, στην δυσκολία της μετακίνησης, το ξεχώρισμα….. Μπορεί σ’ αυτό το άρθρο να μιλάμε περισσότερο για το κομμάτι του γάμου και των σχέσεων, αλλά η μη λήψη απόφασης να φύγει κάποιος από μία βεβαρημένη συναισθηματικά δύσκολη κατάσταση μπορεί να την βιώσει ακόμα και στον εργασιακό του χώρο, όπως επίσης και στις οικογενειακές και φιλικές σχέσεις. Κάποιοι θα βιαστούν και θα πουν πολύ γρήγορα ότι το βόλεμα ή το συμφέρον κρατά κάποιον σε μία δυσλειτουργική σχέση. Ίσως απλοϊκά να είναι και μία πολύ εύκολη ερμηνεία και τοποθέτηση. Είναι όμως τελικά έτσι;; Εξυπηρετεί περισσότερο ανασφαλείς σκέψεις αυτή η τοποθέτηση, πίσω από αυτό βρίσκεται όμως η δυσκολία του καθένα για προσωπικό προχώρημα και η επαναλαμβανόμενη αλληλεξάρτηση. Βέβαια μία σχέση αλληλοεξάρτησης άλλωστε δεν την δημιουργεί μόνο ο ένας ακόμα και ο δέκτης έχει το μερίδιο ευθύνης του σ’ αυτό αν και για πολλούς μπορεί να παρουσιάζεται ως θέση θύματος.

Γιατί υπάρχει δυσκολία στην δημιουργία σχέσεων και γιατί καταλήγουν να είναι σε μεγάλο ποσοστό σχέσεις «επιφανειακές»;

Βλέπουμε στις μέρες μας, κυρίως στην ηλικία όπου παλιότερα ένα ζευγάρι θα συμβίωνε (μία σημαντική «εκπαίδευση για το ζευγάρι) ή θα παντρευόταν, ότι επικρατούν κατά βάση «επιφανειακές» σχέσεις, (με την έννοια του «βάθους» του ενδιαφέροντος για τον σύντροφο, το πόσο «μοιράζονται» θέματα ή προβλήματα που απασχολούν προσωπικά και τους δύο, ή «κρατούν μόνο για τον εαυτό τους» μέσα τους, ), οι οποίες όμως δεν «ικανοποιούν» ψυχικά το άτομο, όπως θα γινόταν σε μία «βαθύτερη» σχέση.

Η οικονομική κρίση έχει επιφέρει μία σημαντική κοινωνική επίδραση. Οι άνθρωποι, καθώς βρίσκονται υπό την πίεση στρεσογόνων παραγόντων, αποφεύγουν τη συναναστροφή ακόμη και με φίλους τους με «προβλήματα», καθώς «δεν αντέχουν» να ακούσουν τα προβλήματα και άλλων, εκτός από τα δικά τους. Πρόκειται για μία «αυθόρμητη» αντίδραση του μυαλού, προκειμένου να αποφύγει την ψυχική φθορά, την «απώλεια» ψυχικού δυναμικού και την αρνητική συναισθηματική διάθεση.

Ο εθισμός στην αγάπη θεωρείται συχνά «λιγότερο σοβαρός» από τους άλλους εθισμούς, όπως ο καταναγκαστικός σεξουαλικός εθισμός, ο εθισμός στις διατροφικές διαταραχές ή στους αυτοτραυματισμούς. Ίσως γιατί ακούγεται πιο “ήπιος”. Στην πραγματικότητα αυτό είναι εξαιρετικά επώδυνο και μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο τόσο για τον εξαρτημένο όσο και για τους ανθρώπους με τους οποίους έρχονται σε επαφή. Πολλές αυτοκτονίες, δολοφονίες, βιασμοί και άλλα εγκλήματα πάθους έχουν τις ρίζες τους σε αυτόν τον εθισμό. Ο πολιτισμός μας έχει δοξάσει τον εθισμό στην αγάπη με την έννοια ότι ερωτεύομαστε και είμαστε «πιο ευτυχισμένοι από ποτέ.» Αυτό αγνοεί τις βάσεις που οι σχέσεις απαιτούν. Πολλές σχέσεις αγάπης που απεικονίζονται στα μέσα ενημέρωσης πραγματικά είναι σχέσεις εξαρτημένης αγάπης.