Το άγχος, η πίεση, η στενοχώρια και η μοναξιά είναι μερικοί από τους παράγοντες που συνήθως εκτονώνονται τρώγοντας, με αποτέλεσμα να γεμίζουμε τον οργανισμό μας με έξτρα θερμίδες.

«Το φαγητό λειτουργεί για πολλούς ανθρώπους σαν φάρμακο, όπως ακριβώς η ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο. Και αυτό συμβαίνει εντελώς μηχανικά: την πρώτη φορά που νιώθει κάποιος ένα αρνητικό συναίσθημα ψαχουλεύει ασυναίσθητα το ψυγείο. Αρκεί όμως, αυτή η πρώτη φορά για να του γίνει συνήθεια, κάθε φορά που θέλει να εξαλείψει δυσάρεστα συναισθήματα», λέει στα «ΝΕΑ» η ψυχολόγος κ. Στέλλα Αργυρίου.

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να αποφύγει κάποιος τις κακοτοπιές και να κόψει τις κακές συνήθειες στη διατροφή του, αφού όλα έχουν σχέση με την ψυχολογία.

Γιατί κάποιοι προτιμούν τα τραγανιστά σνακ, στα οποία δεν μπορούν να αντισταθούν ακόμη κι όταν νιώθουν χορτάτοι, ενώ άλλοι δεν μπορούν να πουν «όχι» στα γλυκά; Η σωστή απάντηση δεν είναι το «περί ορέξεως…», όπως επισημαίνουν οι ειδικοί. Αντίθετα, η προσωπικότητα παίζει σημαντικό ρόλο στις διατροφικές αμαρτίες που κάνει ο καθένας!

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να αποφύγει κάποιος τις κακοτοπιές και να κόψει τις κακές συνήθειες στη διατροφή του, αφού όλα έχουν σχέση με την ψυχολογία.

Γιατί κάποιοι προτιμούν τα τραγανιστά σνακ, στα οποία δεν μπορούν να αντισταθούν ακόμη κι όταν νιώθουν χορτάτοι, ενώ άλλοι δεν μπορούν να πουν «όχι» στα γλυκά; Η σωστή απάντηση δεν είναι το «περί ορέξεως…», όπως επισημαίνουν οι ειδικοί. Αντίθετα, η προσωπικότητα παίζει σημαντικό ρόλο στις διατροφικές αμαρτίες που κάνει ο καθένας!

Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί τα σημερινά παιδιά πριν από τα τριάντα δεν έχουν φύγει ακόμα από το σπίτι τους. Ακούμε στις ειδήσεις για το οικονομικό αδιέξοδο που βρίσκονται, για τη γενιά των 700 ευρώ, για το βόλεμα που έχουν με το έτοιμο φαγητό της μητέρας τους, με τα πλυμένα ρούχα, με την ασφάλεια της πατρικής εστίας. Τα κατηγορούμε κιόλας, ότι είναι ανίκανα να πάρουν ευθύνες… Δεν έχουμε όμως ποτέ αναλογιστεί μήπως είναι ήδη επωμισμένα με ευθύνες. Μήπως ήδη εδώ και χρόνια έχουν αναλάβει την ευθύνη να φροντίζουν τους γονείς τους και να ξεπληρώνουν το φαγητό που τρώνε, δίνοντας συναισθηματική τροφή σε γονείς που από καιρό δεν «ταΐζουν» ο ένας τον άλλο. Μήπως  αυτά τα παιδιά κάνοντας στην άκρη τις δικές τους ανάγκες και το δικό τους μεγάλωμα, μεγαλώνουν και συχνά κρατούν ζωντανούς τους γονείς τους;

Στην εποχή μας που σχεδόν οι μισοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο, είναι φυσιολογικό να διερωτόμαστε τι είναι αυτό που κάνει κάποια ζευγάρια να ζουν ευτυχισμένα για δεκαετίες ενώ άλλα χωρίζουν.