Συχνά οι καρδιές πολλών από εμάς σκιρτούν φοβισμένες στην απόδοση προσωπικής ευθύνης. Και μόνο η αναφορά της επίμαχης λέξης αρκεί για να αναστατώσει τα φαινομενικά γαλήνια νερά της ψυχής. Ίσως γιατί πίσω από αυτές τις δυο λέξεις κρύβονται συχνά έντονα και συνάμα δύσκολα συναισθήματα.
Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί τα σημερινά παιδιά πριν από τα τριάντα δεν έχουν φύγει ακόμα από το σπίτι τους. Ακούμε στις ειδήσεις για το οικονομικό αδιέξοδο που βρίσκονται, για τη γενιά των 500 ευρώ, για το βόλεμα που έχουν με το έτοιμο φαγητό της μητέρας τους, με τα πλυμένα ρούχα, με την ασφάλεια της πατρικής εστίας. Τα κατηγορούμε κιόλας, ότι είναι ανίκανα να πάρουν ευθύνες… Δεν έχουμε όμως ποτέ αναλογιστεί μήπως είναι ήδη επωμισμένα με ευθύνες. Μήπως ήδη εδώ και χρόνια έχουν αναλάβει την ευθύνη να φροντίζουν τους γονείς τους και να ξεπληρώνουν το φαγητό που τρώνε, δίνοντας συναισθηματική τροφή σε γονείς που από καιρό δεν «ταΐζουν» ο ένας τον άλλο. Μήπως αυτά τα παιδιά κάνοντας στην άκρη τις δικές τους ανάγκες και το δικό τους μεγάλωμα, μεγαλώνουν και συχνά κρατούν ζωντανούς τους γονείς τους;
Αν και το άγχος ήπιας μορφής μπορεί να αποβεί εποικοδομητικό καθώς οδηγεί σε εγρήγορση, η χρονιότητα προκαλεί μεγάλη εσωτερική ένταση και οδηγεί σε συναισθήματα ανησυχίας, φόβου αλλά και ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως τρέμουλο, μουδιάσματα και μυρμηγκιάσματα, γαστρεντερικές διαταραχές, ξηροστομία, ζαλάδες κτλ. Η μη αποτελεσματική διαχείριση και αντιμετώπιση ευθύνεται για μια σειρά ορμονικών και συναισθηματικών μεταβολών με επιρροή σε διαφορετικά συστήματα του οργανισμού.
Ο αριθμός των ανθρώπων που ταξιδεύουν έχει αυξηθεί σημαντικά κατά τα τελευταία χρόνια. Πολλά άτομα είναι αναγκασμένα να ταξιδεύουν για επαγγελματικούς λόγους. Ο αριθμός των ατόμων που επιλέγουν «εξωτικούς» τόπους για τις διακοπές αυξάνεται διαρκώς.
Στατιστικές μελέτες αποδεικνύουν ότι ένα μεγάλο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού αντιμετωπίζει κάθε χρόνο προβλήματα υγείας που συνδέονται άμεσα με τα ταξίδια. Τα πιο κοινά ιατρικά απρόοπτα που αντιμετωπίζουν οι ταξιδιώτες, σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες είναι οι λοιμώξεις και τα γαστρεντερικά προβλήματα, όπως το φούσκωμα και η διάρροια. Τα ατυχήματα και τα καρδιαγγειακά επεισόδια αποτελούν τα πιο σοβαρά ιατρικά απρόοπτα. Η σωστή ενημέρωση και η πρόληψη συχνά ελλείπουν τονίζοντας το αίσθημα ιατρικής ανασφάλειας που συχνά αισθάνεται ο ταξιδιώτης κατά τα ταξίδια. Στο παρόν άρθρο εκτίθενται τα πιο κοινά ιατρικά προβλήματα και η πρόληψή τους.
Ο αριθμός των ανθρώπων που ταξιδεύουν έχει αυξηθεί σημαντικά κατά τα τελευταία χρόνια. Πολλά άτομα είναι αναγκασμένα να ταξιδεύουν για επαγγελματικούς λόγους. Ο αριθμός των ατόμων που επιλέγουν «εξωτικούς» τόπους για τις διακοπές αυξάνεται διαρκώς.
Στατιστικές μελέτες αποδεικνύουν ότι ένα μεγάλο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού αντιμετωπίζει κάθε χρόνο προβλήματα υγείας που συνδέονται άμεσα με τα ταξίδια. Τα πιο κοινά ιατρικά απρόοπτα που αντιμετωπίζουν οι ταξιδιώτες, σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες είναι οι λοιμώξεις και τα γαστρεντερικά προβλήματα, όπως το φούσκωμα και η διάρροια. Τα ατυχήματα και τα καρδιαγγειακά επεισόδια αποτελούν τα πιο σοβαρά ιατρικά απρόοπτα. Η σωστή ενημέρωση και η πρόληψη συχνά ελλείπουν τονίζοντας το αίσθημα ιατρικής ανασφάλειας που συχνά αισθάνεται ο ταξιδιώτης κατά τα ταξίδια. Στο παρόν άρθρο εκτίθενται τα πιο κοινά ιατρικά προβλήματα και η πρόληψή τους.
Πολλοί άνθρωποι θεωρούν λανθασμένα ότι δεν είναι «ψυχικά δυνατοί». Άλλοι μπορεί να φοβούνται μήπως δεν «φανούν» ψυχικά δυνατοί στο περιβάλλον τους. Η αυτοεικόνα μας «σχηματίζεται» ως ένα σχετικά σταθερό «νοητικό σχήμα» από τον εγκέφαλο, μέσα από δύο παράγοντες. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς για τον εαυτό μας, μέσα από την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, και από αυτό που αντιλαμβανόμαστε από μικρή ηλικία, ότι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς (γονείς, οικογένεια). Όσο έξυπνο δηλαδή και αν είναι ένα παιδί, αν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που το αποκαλούν «μέτριο», το μυαλό του δεν θα μπορέσει λόγω του περιβάλλοντος να αναπτύξει τις ικανότητές του. Το ίδιο, μπορούμε να πούμε, ότι ισχύει για τις συναισθηματικές αντιδράσεις μας. Ένας άνθρωπος μπορεί να μάθει να αντιδρά «δυναμικά» απέναντι στα εξωτερικά γεγονότα, και άλλος να τα δέχεται με θλίψη ή παθητικά, θεωρώντας λανθασμένα τον εαυτό του «αδύναμο». Επειδή όμως πρόκειται για μάθηση, το άγχος η θλίψη ως συναισθηματικές αντιδράσεις, μπορούν να απομαθευτούν σε οποιαδήποτε ηλικία.Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι άνθρωποι μαθαίνουμε συνεχώς και γινόμαστε σε όλη μας την ζωή «ψυχικά δυνατοί», δεν γεννιόμαστε με κάποιο «χάρισμα» ψυχικής δύναμης, το οποίο άλλοι έχουν και άλλοι όχι.
Η αλληλεπίδραση Σεξουαλικής Λειτουργίας, Σκέψης, Συναισθηματικής Διάθεσης και Αισθήσεων
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούμε ότι βλέπουμε τον εξωτερικό κόσμο με τα μάτια μας, στην πραγματικότητα όμως αυτό που ισχύει, είναι ότι «βλέπουμε» με τον εγκέφαλό μας. Τα μάτια μας είναι απλώς «εξειδικευμένοι αγωγοί», οι οποίοι μεταφέρουν το φως στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος «συνθέτει» την εικόνα που βλέπουμε. Για τον λόγο αυτό είναι συχνά πιθανό το μυαλό μας να «ξεγελαστεί» όσον αφορά αυτό που βλέπουμε, λόγω της ψυχοσωματικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Έτσι για παράδειγμα, έχουμε δει συχνά σε κινηματογραφικές ταινίες, ότι η βιολογική ανάγκη της δίψας μπορεί να κάνει έναν διψασμένο άνθρωπο να βλέπει στην έρημο μια ανύπαρκτη όαση.
Αναίμακτα, χωρίς αναισθησία και χειρουργικές τομές και με την καθοδήγηση υπερήχων Triplex αντιμετωπίζεται πλέον το αντιαισθητικό πρόβλημα της επιφανειακής φλεβικής ανεπάρκειας (ευραγγεία) προσώπου και κάτω άκρων.
Τα θεαματικά αποτελέσματα της νέας τεχνικής, η οποία εφαρμόζεται και στην αντιμετώπιση των κιρσοειδών διατάσεων των κάτω άκρων, παρουσιάστηκαν στο συνέδριο του AMERICAN COLLEGE OF PHLEBOLOGY- 26TH ANNUAL CONGRESS 2012. Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα (15-18 Νοεμβρίου) στην Φλόριντα των ΗΠΑ.
Ο καθημερινός άνθρωπος χρησιμοποιεί «υποκατάστατα» για να βελτιώσει την ψυχική του διάθεση και αυτοεικόνα; Πολύ συχνά ρωτούν γραπτά άνθρωποι πως μπορούν να αντιμετωπίσουν ένα άγχος ή μία θλίψη μόνοι τους. Επίσης όμως πολλοί άνθρωποι θεωρούν την συναισθηματική τους κατάσταση ή το άγχος πχ, ως σύμπτωμα (πχ σαν μία γρίπη) που «πρέπει» να αντιμετωπίσει μόνο του (διότι αλλιώς δεν νιώθει «δυνατό»), και όχι ως αποτέλεσμα («ειδοποίηση» του μυαλού μας) κάποιων μη συνειδητών αιτιών που τους επηρεάζουν και που είναι σημαντικό να διερευνηθούν.
