Η αγχώδης ή και καταθλιπτική ψυχική διάθεση των ανθρώπων (προκαλούμενης από το περιβάλλον στο οποίο καθημερινά ζούμε), φέρνει στο μυαλό μια συγκεκριμένη σκηνή από ένα ντοκιμαντέρ της ζωής των άγριων ζώων. Στην σκηνή αυτή, μία αγέλη βουβαλιών (ενός ισχυρότερου μυϊκά και σε όγκο ζώου),  δέχεται επίθεση από μία χούφτα λιονταριών. Όπως και στον άνθρωπο, σε μία τέτοια κατάσταση, ενεργοποιείται στο ζώο, η περιοχή του λεγόμενου «συναισθηματικού» εγκεφάλου, ο οποίος «δίνει εντολή» στο ζώο να τρέξει μακριά από τον κίνδυνο. Ο «συναισθηματικός» εγκέφαλος απλά «αντιδρά» άμεσα στον κίνδυνο λοιπόν με το να τρέξουμε μακριά του ή να «παλέψουμε» αυθόρμητα. Αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι η αγέλη των βουβαλιών να διασκορπιστεί ακατάσχετα, πολλά να απομονωθούν και έτσι να κατασπαραχθούν μεμονωμένα από τα λιοντάρια. Σε μία επόμενη σκηνή, μετά από πολλές απώλειες, η αγέλη των βουβαλιών επιτίθεται μαζικά και οργανωμένα («με λογική») κατά των λιονταριών, τα οποία αδυνατούν να αντιμετωπίσουν μία ενωμένη ομάδα. Έτσι κατατροπώνονται και αποχωρούν.

Αν και το άγχος ήπιας μορφής μπορεί να αποβεί εποικοδομητικό καθώς οδηγεί σε εγρήγορση, η χρονιότητα προκαλεί μεγάλη εσωτερική ένταση και οδηγεί σε συναισθήματα ανησυχίας, φόβου αλλά και ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως τρέμουλο, μουδιάσματα και μυρμηγκιάσματα, γαστρεντερικές διαταραχές, ξηροστομία, ζαλάδες κτλ. Η μη αποτελεσματική διαχείριση και αντιμετώπιση ευθύνεται για μια σειρά ορμονικών και συναισθηματικών μεταβολών με επιρροή σε διαφορετικά συστήματα του οργανισμού.

Η αλληλεπίδραση Σεξουαλικής Λειτουργίας, Σκέψης, Συναισθηματικής Διάθεσης και Αισθήσεων

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούμε ότι βλέπουμε τον εξωτερικό κόσμο με τα μάτια μας, στην πραγματικότητα όμως αυτό που ισχύει, είναι ότι «βλέπουμε» με τον εγκέφαλό μας. Τα μάτια μας είναι απλώς «εξειδικευμένοι αγωγοί», οι οποίοι μεταφέρουν το φως στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος «συνθέτει» την εικόνα που βλέπουμε. Για τον λόγο αυτό είναι συχνά πιθανό το μυαλό μας να «ξεγελαστεί» όσον αφορά αυτό που βλέπουμε, λόγω της ψυχοσωματικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Έτσι για παράδειγμα, έχουμε δει συχνά σε κινηματογραφικές ταινίες, ότι η βιολογική ανάγκη της δίψας μπορεί να κάνει έναν διψασμένο άνθρωπο να βλέπει στην έρημο μια ανύπαρκτη όαση.

Ο καθημερινός άνθρωπος χρησιμοποιεί «υποκατάστατα» για να βελτιώσει την ψυχική του διάθεση και αυτοεικόνα; Πολύ συχνά  ρωτούν γραπτά άνθρωποι πως μπορούν να αντιμετωπίσουν ένα άγχος ή μία θλίψη μόνοι τους. Επίσης όμως πολλοί άνθρωποι θεωρούν την συναισθηματική τους κατάσταση ή το άγχος πχ, ως σύμπτωμα (πχ σαν μία γρίπη) που «πρέπει» να αντιμετωπίσει μόνο του (διότι αλλιώς δεν νιώθει «δυνατό»), και όχι ως αποτέλεσμα («ειδοποίηση» του μυαλού μας) κάποιων μη συνειδητών αιτιών που τους επηρεάζουν και που είναι σημαντικό να διερευνηθούν.

Ο καθημερινός άνθρωπος χρησιμοποιεί «υποκατάστατα» για να βελτιώσει την ψυχική του διάθεση και αυτοεικόνα; Πολύ συχνά  ρωτούν γραπτά άνθρωποι πως μπορούν να αντιμετωπίσουν ένα άγχος ή μία θλίψη μόνοι τους. Επίσης όμως πολλοί άνθρωποι θεωρούν την συναισθηματική τους κατάσταση ή το άγχος πχ, ως σύμπτωμα (πχ σαν μία γρίπη) που «πρέπει» να αντιμετωπίσει μόνο του (διότι αλλιώς δεν νιώθει «δυνατό»), και όχι ως αποτέλεσμα («ειδοποίηση» του μυαλού μας) κάποιων μη συνειδητών αιτιών που τους επηρεάζουν και που είναι σημαντικό να διερευνηθούν.

Αν και το άγχος ήπιας μορφής μπορεί να αποβεί εποικοδομητικό καθώς οδηγεί σε εγρήγορση, η χρονιότητα προκαλεί μεγάλη εσωτερική ένταση και οδηγεί σε συναισθήματα ανησυχίας, φόβου αλλά και ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως τρέμουλο, μουδιάσματα και μυρμηγκιάσματα, γαστρεντερικές διαταραχές, ξηροστομία, ζαλάδες κτλ. Η μη αποτελεσματική διαχείριση και αντιμετώπιση ευθύνεται για μια σειρά ορμονικών και συναισθηματικών μεταβολών με επιρροή σε διαφορετικά συστήματα του οργανισμού.

Η αλληλεπίδραση Σεξουαλικής Λειτουργίας, Σκέψης, Συναισθηματικής Διάθεσης και Αισθήσεων

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούμε ότι βλέπουμε τον εξωτερικό κόσμο με τα μάτια μας, στην πραγματικότητα όμως αυτό που ισχύει, είναι ότι «βλέπουμε» με τον εγκέφαλό μας. Τα μάτια μας είναι απλώς «εξειδικευμένοι αγωγοί», οι οποίοι μεταφέρουν το φως στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος «συνθέτει» την εικόνα που βλέπουμε. Για τον λόγο αυτό είναι συχνά πιθανό το μυαλό μας να «ξεγελαστεί» όσον αφορά αυτό που βλέπουμε, λόγω της ψυχοσωματικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Έτσι για παράδειγμα, έχουμε δει συχνά σε κινηματογραφικές ταινίες, ότι η βιολογική ανάγκη της δίψας μπορεί να κάνει έναν διψασμένο άνθρωπο να βλέπει στην έρημο μια ανύπαρκτη όαση.

Η αγχώδης ή και καταθλιπτική ψυχική διάθεση των ανθρώπων (προκαλούμενης από το περιβάλλον στο οποίο καθημερινά ζούμε), φέρνει στο μυαλό μια συγκεκριμένη σκηνή από ένα ντοκιμαντέρ της ζωής των άγριων ζώων. Στην σκηνή αυτή, μία αγέλη βουβαλιών (ενός ισχυρότερου μυϊκά και σε όγκο ζώου),  δέχεται επίθεση από μία χούφτα λιονταριών. Όπως και στον άνθρωπο, σε μία τέτοια κατάσταση, ενεργοποιείται στο ζώο, η περιοχή του λεγόμενου «συναισθηματικού» εγκεφάλου, ο οποίος «δίνει εντολή» στο ζώο να τρέξει μακριά από τον κίνδυνο. Ο «συναισθηματικός» εγκέφαλος απλά «αντιδρά» άμεσα στον κίνδυνο λοιπόν με το να τρέξουμε μακριά του ή να «παλέψουμε» αυθόρμητα. Αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι η αγέλη των βουβαλιών να διασκορπιστεί ακατάσχετα, πολλά να απομονωθούν και έτσι να κατασπαραχθούν μεμονωμένα από τα λιοντάρια. Σε μία επόμενη σκηνή, μετά από πολλές απώλειες, η αγέλη των βουβαλιών επιτίθεται μαζικά και οργανωμένα («με λογική») κατά των λιονταριών, τα οποία αδυνατούν να αντιμετωπίσουν μία ενωμένη ομάδα. Έτσι κατατροπώνονται και αποχωρούν.