Αργά ή γρήγορα στις ζωές των περισσότερων από μας θα έλθουν εκείνες οι στιγμές που οι βεβαιότητες γίνονται εφιάλτες: μια δουλειά που δεν μας αρέσει πια, ένας γάμος, σταθερός μεν αλλά  που τώρα δεν εκφράζει τις βαθύτερες επιθυμίες μας, μια αγανάκτηση για την υπακοή μας στις προσδοκίες των άλλων και μια ανάγκη επανάστασης στην τυραννία τους, μια ξαφνική απώλεια προσώπων ή μια αποσταθεροποίηση των συνθηκών ζωής. Είναι εκείνες οι στιγμές  που νιώθεις πως είσαι ο «κανένας», γιατί  δεν ξέρεις πια ποιος είσαι στ΄αλήθεια , ούτε ξέρεις και πού πας. Παραμένεις αμήχανος στο σταυροδρόμι για να κοιτάξεις στη συνέχεια με αγωνία-ψιθυριστή ή κραυγαλέα- τα άγνωστα παρακλάδια του. Ένα μόνο ξέρεις: ότι αρνείσαι να συνεχίσεις την γνωστή διαδρομή.

«Εγώ, μια χαρά είμαι,…… δεν έχω απολύτως τίποτα……. Δεν έχω στεναχωρηθεί καθόλου,……… Εσύ που έχεις το πρόβλημα, εσύ να πας…….». Πραγματικότητα, άρνηση ή αμηχανία;

Ακούγονταν πολύ συχνά αυτές οι φράσεις από τα στόματα ορισμένων αντρών όταν «έπεφτε» στο τραπέζι η ιδέα της επίσκεψης σε ψυχολόγο. «Να πας εσύ» έλεγε ο άντρας στην γυναίκα «εμένα άσε με». Ακόμα και αν η αφορμή ήταν για τα παιδιά η δυσκολία να αποδεχθεί ένας άντρας ότι θα μπορούσε να επισκεφθεί έναν ειδικό ακούγονταν αβέβαιο έως εξωπραγματικό και όντως μ’ αυτή την αρχή που επικρατούσε ο άντρας μεγάλωνε αλλά δεν χωρούσαν τέτοιου είδους συναισθηματικές αδυναμίες. Στα κουδουνίσματα μιας ταρακούνησης η γυναίκα καλούταν και λιγότερο –πλέον- καλείται να κινητοποιηθεί, να δραστηριοποιηθεί και τέλος να φέρει εις πέρας το θεμιτό αποτέλεσμα.

«Εγώ, μια χαρά είμαι,…… δεν έχω απολύτως τίποτα……. Δεν έχω στεναχωρηθεί καθόλου,……… Εσύ που έχεις το πρόβλημα, εσύ να πας…….». Πραγματικότητα, άρνηση ή αμηχανία;

Ακούγονταν πολύ συχνά αυτές οι φράσεις από τα στόματα ορισμένων αντρών όταν «έπεφτε» στο τραπέζι η ιδέα της επίσκεψης σε ψυχολόγο. «Να πας εσύ» έλεγε ο άντρας στην γυναίκα «εμένα άσε με». Ακόμα και αν η αφορμή ήταν για τα παιδιά η δυσκολία να αποδεχθεί ένας άντρας ότι θα μπορούσε να επισκεφθεί έναν ειδικό ακούγονταν αβέβαιο έως εξωπραγματικό και όντως μ’ αυτή την αρχή που επικρατούσε ο άντρας μεγάλωνε αλλά δεν χωρούσαν τέτοιου είδους συναισθηματικές αδυναμίες. Στα κουδουνίσματα μιας ταρακούνησης η γυναίκα καλούταν και λιγότερο –πλέον- καλείται να κινητοποιηθεί, να δραστηριοποιηθεί και τέλος να φέρει εις πέρας το θεμιτό αποτέλεσμα.