Η περίοδος που διανύει μια γυναίκα μετά τη γέννα – η λοχεία – είναι τόσο σημαντική όσο και κρίσιμη για τη θεμελίωση της σωματικής αλλά και ψυχικής υγείας του βρέφους. Στη λοχεία το βρέφος προστατεύεται από τη μάνα με τρόπους πρακτικούς όπως ο θηλασμός, για παράδειγμα, που δημιουργεί στο νέο οργανισμό αντισώματα και ‘προστάτες’ της υγείας του. Το μωρό κρατιέται στη σωστή θερμοκρασία, φοράει τον κατάλληλο ρουχισμό, καθαρίζεται, και γενικότερα λαμβάνει κυρίως τη φροντίδα της μητέρας με ένα τρόπο αποκλειστικό μιας και το ίδιο είναι απόλυτα εξαρτημένο για την επιβίωσή του. Επίσης, καλώς εχόντων των πραγμάτων, με την ίδια αποκλειστικότητα και αφοσίωση που δέχεται το βρέφος σωματική φροντίδα δέχεται και ψυχική. Χρειάζεται να αισθάνεται επιθυμητό, αγαπητό, το κέντρο του ενδιαφέροντος της μητέρας του και βέβαια ότι βρίσκεται σε ένα περιβάλλον ασφαλές από όλες τις απόψεις.

Η πολυσύνθετη εικόνα που έχουμε γύρω από την αιτιολογία της παχυσαρκίας καλεί για μια πιο σφαιρική προσέγγιση όσον αφορά στη θεραπεία της. Πολλές επιστημονικές έρευνες υποστηρίζουν ότι πέραν κάποιας γενετικής προδιάθεσης που μπορεί να οδηγήσει το άτομο στην παχυσαρκία, το περιβάλλον και οι ψυχοκοινωνικές του προεκτάσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη αλλά και στη θεραπευτική αποκατάσταση της νοσογόνου παχυσαρκίας.

Η πολυσύνθετη εικόνα που έχουμε γύρω από την αιτιολογία της παχυσαρκίας καλεί για μια πιο σφαιρική προσέγγιση όσον αφορά στη θεραπεία της. Πολλές επιστημονικές έρευνες υποστηρίζουν ότι πέραν κάποιας γενετικής προδιάθεσης που μπορεί να οδηγήσει το άτομο στην παχυσαρκία, το περιβάλλον και οι ψυχοκοινωνικές του προεκτάσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη αλλά και στη θεραπευτική αποκατάσταση της νοσογόνου παχυσαρκίας.

Η πολυσύνθετη εικόνα που έχουμε γύρω από την αιτιολογία της παχυσαρκίας καλεί για μια πιο σφαιρική προσέγγιση όσον αφορά στη θεραπεία της. Πολλές επιστημονικές έρευνες υποστηρίζουν ότι πέραν κάποιας γενετικής προδιάθεσης που μπορεί να οδηγήσει το άτομο στην παχυσαρκία, το περιβάλλον και οι ψυχοκοινωνικές του προεκτάσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη αλλά και στη θεραπευτική αποκατάσταση της νοσογόνου παχυσαρκίας.

Το άτομο με νευρογενή βουλιμία κυκλοφορεί συχνά δίχως να δίνει έντονο στίγμα της ψυχικής του διαταραχής. Συνήθως έχει κανονικό βάρος και φαίνεται να έχει αρκετή όρεξη για φαγητό. Παρατηρώντας από πιο κοντά, θα δούμε πως το άτομο που πάσχει, γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαφανίζεται σχεδόν πάντα στην τουαλέτα μετά το φαγητό και επανέρχεται καμιά φορά με δριμύτερη όρεξη. Είναι ένα άτομο που κατά πάσα πιθανότητα αδυνατεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις όποιες δυσκολίες της ζωής του, επιθυμεί ωστόσο να έχει μια φαινομενική ισορροπία, αποφεύγοντας έτσι να δώσει δικαίωμα σχολιασμού ή να προκαλέσει το ενεργό ενδιαφέρον κάποιου, το οποίο όσο και να το επιθυμεί άλλο τόσο το φοβάται και το αποδιώχνει.

Το άτομο με νευρογενή βουλιμία κυκλοφορεί συχνά δίχως να δίνει έντονο στίγμα της ψυχικής του διαταραχής. Συνήθως έχει κανονικό βάρος και φαίνεται να έχει αρκετή όρεξη για φαγητό. Παρατηρώντας από πιο κοντά, θα δούμε πως το άτομο που πάσχει, γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαφανίζεται σχεδόν πάντα στην τουαλέτα μετά το φαγητό και επανέρχεται καμιά φορά με δριμύτερη όρεξη. Είναι ένα άτομο που κατά πάσα πιθανότητα αδυνατεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις όποιες δυσκολίες της ζωής του, επιθυμεί ωστόσο να έχει μια φαινομενική ισορροπία, αποφεύγοντας έτσι να δώσει δικαίωμα σχολιασμού ή να προκαλέσει το ενεργό ενδιαφέρον κάποιου, το οποίο όσο και να το επιθυμεί άλλο τόσο το φοβάται και το αποδιώχνει.

Το άγχος δεν μας παχαίνει. Παχαίνει αυτούς από εμάς που έχουν ως Αχίλλειο Πτέρνα το φαγητό και το βάρος τους. Το άγχος αρχικά υπογραμμίζει και στη συνέχεια  εντείνει τις προϋπάρχουσες αδυναμίες μας. Για τον καθένα από μας αυτές είναι διαφορετικές. Γι’αυτό εξ’άλλου το πάχος δεν είναι μέσο μέτρησης άγχους και δεν είναι όλοι οι στρεσαρισμένοι συνάνθρωποί μας παχύσαρκοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το άγχος δεν μας παχαίνει. Παχαίνει αυτούς από εμάς που έχουν ως Αχίλλειο Πτέρνα το φαγητό και το βάρος τους. Το άγχος αρχικά υπογραμμίζει και στη συνέχεια  εντείνει τις προϋπάρχουσες αδυναμίες μας. Για τον καθένα από μας αυτές είναι διαφορετικές. Γι’αυτό εξ’άλλου το πάχος δεν είναι μέσο μέτρησης άγχους και δεν είναι όλοι οι στρεσαρισμένοι συνάνθρωποί μας παχύσαρκοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το φαγητό αντικαθρεπτίζει πιο ενδόμυχες πτυχές του εαυτού μας. Όλοι μας κάποια φορά έχουμε πει πως τρώμε πολύ ή λίγο στη λύπη μας, αντίστοιχα και στη χαρά ή στο άγχος μας. Αυτό είναι ένα ζήτημα κυρίως ιδιοσυγκρασιακό που κατά κύριο λόγο καθορίζεται από τις καταβολές μας αλλά και τα πρωταρχικά μας βιώματα που σχετίζονται με το φαγητό. Ανάλογα με τις ασυνείδητες συνδέσεις που έχει κάνει κανείς γύρω από την τροφή, το μαγείρεμα, τη συμπεριφορά στο τραπέζι, την κοινωνικοποίηση μέσω του φαγητού, θα χρησιμοποιήσει το φαγητό εκτός του για να τραφεί, για να συμβολοποιήσει επίσης εσωτερικές συναισθηματικές διαστάσεις του ψυχισμού του.

Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το φαγητό αντικαθρεπτίζει πιο ενδόμυχες πτυχές του εαυτού μας. Όλοι μας κάποια φορά έχουμε πει πως τρώμε πολύ ή λίγο στη λύπη μας, αντίστοιχα και στη χαρά ή στο άγχος μας. Αυτό είναι ένα ζήτημα κυρίως ιδιοσυγκρασιακό που κατά κύριο λόγο καθορίζεται από τις καταβολές μας αλλά και τα πρωταρχικά μας βιώματα που σχετίζονται με το φαγητό. Ανάλογα με τις ασυνείδητες συνδέσεις που έχει κάνει κανείς γύρω από την τροφή, το μαγείρεμα, τη συμπεριφορά στο τραπέζι, την κοινωνικοποίηση μέσω του φαγητού, θα χρησιμοποιήσει το φαγητό εκτός του για να τραφεί, για να συμβολοποιήσει επίσης εσωτερικές συναισθηματικές διαστάσεις του ψυχισμού του.