Το σώμα μας, άρρηκτα συνδεδεμένο με την ψυχή μας, εκφράζει μέσω συμπτωμάτων ό,τι καμιά φορά δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια ή δεν είναι συνειδητό. Ένα συναίσθημα που απωθούμε γιατί είναι αβάσταχτο ή καθημερινές δυσκολίες που συσσωρρεύονται αθροιστικά και μας ταλαιπωρούν, τις οποίες όμως δεν συζητάμε και άρα δεν εκτονώνουμε ή επιλύουμε, είναι δυνατόν να διαρρεύσουν μέσω του σώματός μας και να εκφραστούν σαν πόνος στη μέση, ημικρανία, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, ταχυκαρδία, κ.λπ. Είναι βέβαια απολύτως αναγκαίο το οποιοδήποτε σωματικό σύμπτωμα να το εξετάζουμε πρώτα απ’όλα για την πιθανή σωματική παθολογία που μπορεί να εκφράζει. Εάν όμως αποκλείσουμε τους βιολογικούς παράγοντες σαν πιθανά αίτια, τότε καλό είναι να αναρωτηθούμε τί άλλο μπορεί να θέλει το κορμί μας να μας πει.

Το σώμα μας, άρρηκτα συνδεδεμένο με την ψυχή μας, εκφράζει μέσω συμπτωμάτων ό,τι καμιά φορά δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια ή δεν είναι συνειδητό. Ένα συναίσθημα που απωθούμε γιατί είναι αβάσταχτο ή καθημερινές δυσκολίες που συσσωρρεύονται αθροιστικά και μας ταλαιπωρούν, τις οποίες όμως δεν συζητάμε και άρα δεν εκτονώνουμε ή επιλύουμε, είναι δυνατόν να διαρρεύσουν μέσω του σώματός μας και να εκφραστούν σαν πόνος στη μέση, ημικρανία, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, ταχυκαρδία, κ.λπ. Είναι βέβαια απολύτως αναγκαίο το οποιοδήποτε σωματικό σύμπτωμα να το εξετάζουμε πρώτα απ’όλα για την πιθανή σωματική παθολογία που μπορεί να εκφράζει. Εάν όμως αποκλείσουμε τους βιολογικούς παράγοντες σαν πιθανά αίτια, τότε καλό είναι να αναρωτηθούμε τί άλλο μπορεί να θέλει το κορμί μας να μας πει.

Οι περισσότεροι από μας έχουμε σιγοψυθυρίσει κάποια στιγμή στον εαυτό μας ή σε ένα φίλο την έκπληξή μας που για ακόμη μία φορά επιλέξαμε τον ίδιο τύπο συντρόφου, με τα ίδια ελαττώματα ή παρόμοιες αρετές. Αναρωτιόμαστε αν είναι το «κάρμα» μας που οδηγεί τα πράγματα, αν έχουμε κάποιο αόρατο ταμπελάκι στο μέτωπο, αν τέλος πάντων θα είμαστε για πάντα εγκλωβισμένοι στην επιλογή παρόμοιων σχέσεων με παρόμοιους συντρόφους. Βέβαια αγανάκτηση γι’αυτήν την επανάληψη θα εκφράσουν όσοι από εμάς τείνουν να εμπλέκονται σε σχέσεις δυσλειτουργικές που καταλήγουν σε αδιέξοδα. Οι υπόλοιποι τυχεροί, ίσως να παραξενευτούν για τις ομοιότητες, αλλά αισθανόμενοι ευγνωμοσύνη για την καλή τους τύχη να μην σταθούν περαιτέρω σε αυτή την αρχικά φαινομενική σύμπτωση. Στις περιπτώσεις που η επανάληψη μας οδηγεί σε ακόμα καταλληλότερους συντρόφους από αυτούς που αφήσαμε πίσω, αυτό σημαίνει ότι κάτι λειτουργεί θετικά και προοδευτικά στον ψυχισμό μας, οπότε και δεν διακρίνεται κάποιου είδους παθολογία. Εδώ θα εστιάσουμε κυρίως στις περιπτώσεις όπου η επιλογή συντρόφου είναι επανειλημμένα λανθασμένη και θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το γιατί.

Οι περισσότεροι από μας έχουμε σιγοψυθυρίσει κάποια στιγμή στον εαυτό μας ή σε ένα φίλο την έκπληξή μας που για ακόμη μία φορά επιλέξαμε τον ίδιο τύπο συντρόφου, με τα ίδια ελαττώματα ή παρόμοιες αρετές. Αναρωτιόμαστε αν είναι το «κάρμα» μας που οδηγεί τα πράγματα, αν έχουμε κάποιο αόρατο ταμπελάκι στο μέτωπο, αν τέλος πάντων θα είμαστε για πάντα εγκλωβισμένοι στην επιλογή παρόμοιων σχέσεων με παρόμοιους συντρόφους. Βέβαια αγανάκτηση γι’αυτήν την επανάληψη θα εκφράσουν όσοι από εμάς τείνουν να εμπλέκονται σε σχέσεις δυσλειτουργικές που καταλήγουν σε αδιέξοδα. Οι υπόλοιποι τυχεροί, ίσως να παραξενευτούν για τις ομοιότητες, αλλά αισθανόμενοι ευγνωμοσύνη για την καλή τους τύχη να μην σταθούν περαιτέρω σε αυτή την αρχικά φαινομενική σύμπτωση. Στις περιπτώσεις που η επανάληψη μας οδηγεί σε ακόμα καταλληλότερους συντρόφους από αυτούς που αφήσαμε πίσω, αυτό σημαίνει ότι κάτι λειτουργεί θετικά και προοδευτικά στον ψυχισμό μας, οπότε και δεν διακρίνεται κάποιου είδους παθολογία. Εδώ θα εστιάσουμε κυρίως στις περιπτώσεις όπου η επιλογή συντρόφου είναι επανειλημμένα λανθασμένη και θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το γιατί.

Το άγχος δεν μας παχαίνει. Παχαίνει αυτούς από εμάς που έχουν ως Αχίλλειο Πτέρνα το φαγητό και το βάρος τους. Το άγχος αρχικά υπογραμμίζει και στη συνέχεια  εντείνει τις προϋπάρχουσες αδυναμίες μας. Για τον καθένα από μας αυτές είναι διαφορετικές. Γι’αυτό εξ’άλλου το πάχος δεν είναι μέσο μέτρησης άγχους και δεν είναι όλοι οι στρεσαρισμένοι συνάνθρωποί μας παχύσαρκοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το άγχος δεν μας παχαίνει. Παχαίνει αυτούς από εμάς που έχουν ως Αχίλλειο Πτέρνα το φαγητό και το βάρος τους. Το άγχος αρχικά υπογραμμίζει και στη συνέχεια  εντείνει τις προϋπάρχουσες αδυναμίες μας. Για τον καθένα από μας αυτές είναι διαφορετικές. Γι’αυτό εξ’άλλου το πάχος δεν είναι μέσο μέτρησης άγχους και δεν είναι όλοι οι στρεσαρισμένοι συνάνθρωποί μας παχύσαρκοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.