Κάθε φορά που απαντώ ή ακούω τη λέξη «λίπος» έρχεται στο οπτικό πεδίο της θύμησής μου η εικόνα της πολύ χοντρής κυρίας της διπλανής μας αυλής (αυτά προ αμνημονεύτων χρόνων), της κυρά Αφροδίτης, που μόνο Αφροδίτη δεν έμοιαζε, ούτε με την πιο σκληρή δοκιμασία και το πιο βίαιο τέντωμα της ελαστικής δομής της οιασδήποτε καλόπιστης, κακόπιστης, ή και απλά ζωηρής φαντασίας. Και αμέσως μετά ξεφυτρώνουν μπροστά μου οι εφτά παχιές αγελάδες του ενυπνίου του Φαραώ. Αυτές ανεβαίνουν νωχελικά τη λασπερή πλαγιά της όχθης του Νείλου, και κοιτάζουν με το έκπληκτο βοϊδίσιο τους βλέμμα λοξά τον άρχοντα της Αιγύπτου, χωρίς ίχνος υποψίας να σκιάζει την αφελή φυσιογνωμία τους για τη μοίρα που τις αναμένει όταν σε λίγο θα αναδυθούν και οι εφτά κοκαλιάρες και άσχημες αγελάδες.
