Οι διαταραχές διατροφής ενός παιδιού μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι από τις πιο πολύπλοκες διαταραχές τόσο ως προς την αιτιολογία, όσο και ως προς την αντιμετώπιση. Ενώ μοιάζουν να χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης (ειδικά στην περίπτωση της ανορεξίας), γιατί μπορεί να απειληθεί η ζωή του παιδιού ή να υποστούν ανεπανόρθωτη βλάβη κάποια ζωτικά του όργανα, ταυτόχρονα αυτή η πίεση και η αγωνία της «άμεσης λύσης» είναι πολύ πιθανό να επιδεινώσουν το πρόβλημα.

Οι διαταραχές διατροφής ενός παιδιού μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι από τις πιο πολύπλοκες διαταραχές τόσο ως προς την αιτιολογία, όσο και ως προς την αντιμετώπιση. Ενώ μοιάζουν να χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης (ειδικά στην περίπτωση της ανορεξίας), γιατί μπορεί να απειληθεί η ζωή του παιδιού ή να υποστούν ανεπανόρθωτη βλάβη κάποια ζωτικά του όργανα, ταυτόχρονα αυτή η πίεση και η αγωνία της «άμεσης λύσης» είναι πολύ πιθανό να επιδεινώσουν το πρόβλημα.

Το πρόβλημα της εφηβικής παραβατικότητας είναι πολυδιάστατο και εξαρτάται από τη συνολική δράση πολλών τομέων είτε, προσωπικών, είτε οικογενειακών, είτε της ίδιας της δομής της κοινωνίας που ζούμε. Συμπεριφορές που μπορούν να χαρακτηριστούν παραβατικές αφορούν τη μη τήρηση των άγραφων αλλά και των γραπτών νόμων και συνήθως είναι η κλοπή, η χρήση ναρκωτικών ουσιών, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, η οδήγηση χωρίς δίπλωμα, η άσκηση βίας κτλ.

Στην Ελληνική κουλτούρα και κοινωνία διασώζεται κατά ένα τρόπο η συμμετοχή και η σημαντική συμβολή του παππού και της γιαγιάς στο μεγάλωμα των εγγονιών τους. Αυτό, θα έλεγε κανείς πως είναι δώρο για όλα τα μέλη της οικογένειας τα οποία αφορά, εκτός βέβαια και αν δημιουργούνται προβλήματα που σχετίζονται με τον ακριβή ρόλο του παππού και της γιαγιάς και την οριοθέτησή του. Με αυτό, αναφέρομαι στο βαθμό ανάμειξης και συμβολής του παππού και της γιαγιάς στην οικογένεια των παιδιών τους, ο οποίος πρέπει να είναι καθορισμένος εκ των προτέρων ώστε όλοι να είναι όσο το δυνατόν πιο ικανοποιημένοι από τον τρόπο που έχουν οργανώσει τη λειτουργία της οικογένειας.

Όσον αφορά στην παιδική παχυσαρκία και στη διαχείριση αυτής από τους γονείς του παχύσαρκου παιδιού, αξίζει να έχουμε κατά νου ότι τα παχύσαρκα παιδιά στιγματίζονται ως αδύναμα να ελέγξουν τον εαυτό τους, βουλιμικά και αχόρταγα, στοιχειωμένα από ένα απύθμενο συναίσθημα πλεονεξίας, χαρακτηριστικά τα οποία προκαλλούν ενδόμυχα στον παρατηρητή και κριτή ενός παχύσαρκου παιδιού φόβο. Συνήθως, τείνουμε να προβάλλουμε ως παιδιά ή ως ενήλικες στους άλλους, κομμάτια του εαυτού μας που θέλουμε ν’αποποιηθούμε γιατί μας είναι ανεπιθύμητα και δυσβάσταχτα.

Ένα αρκετά συχνό ερώτημα για πολλές οικογένειες, όταν έρχονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης, είναι γιατί το συγκεκριμένο μέλος της κατέφυγε στη χρήση ουσιών. Τα αίτια της χρήσης θα μπορούσαν να είναι αναρίθμητα και καλύπτουν πολλούς τομείς του εσωτερικού κόσμου του εξαρτημένου. Για να αποκτήσει ένα αναγκαίο αίσθημα παντοδυναμίας που θα καλύψει την ανασφάλεια, την ανικανότητα και την αποτυχία. Επίσης, για να καλύψει την έλλειψη πάθους και φαντασίας, την απουσία νοήματος στη ζωή του, τα εσωτερικά κενά του, το αίσθημα του ανικανοποίητου και της ανίας. Οι απαντήσεις αυτές ενδεχομένως ποικίλουν από άτομο σε άτομο και ο εξαρτημένος οδηγείται στην ανακάλυψή τους μέσα από τη διαδικασία της θεραπείας. Ωστόσο, είναι εμφανές το συναίσθημα ενοχής που κρύβεται πίσω από αυτό το ερώτημα καθώς και το γεγονός ότι αφορά περισσότερο στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και λιγότερο στον ίδιο τον χρήστη.

Ένα αρκετά συχνό ερώτημα για πολλές οικογένειες, όταν έρχονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης, είναι γιατί το συγκεκριμένο μέλος της κατέφυγε στη χρήση ουσιών. Τα αίτια της χρήσης θα μπορούσαν να είναι αναρίθμητα και καλύπτουν πολλούς τομείς του εσωτερικού κόσμου του εξαρτημένου. Για να αποκτήσει ένα αναγκαίο αίσθημα παντοδυναμίας που θα καλύψει την ανασφάλεια, την ανικανότητα και την αποτυχία. Επίσης, για να καλύψει την έλλειψη πάθους και φαντασίας, την απουσία νοήματος στη ζωή του, τα εσωτερικά κενά του, το αίσθημα του ανικανοποίητου και της ανίας. Οι απαντήσεις αυτές ενδεχομένως ποικίλουν από άτομο σε άτομο και ο εξαρτημένος οδηγείται στην ανακάλυψή τους μέσα από τη διαδικασία της θεραπείας. Ωστόσο, είναι εμφανές το συναίσθημα ενοχής που κρύβεται πίσω από αυτό το ερώτημα καθώς και το γεγονός ότι αφορά περισσότερο στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και λιγότερο στον ίδιο τον χρήστη.