Θες να κάνεις ένα ταξίδι στο χρόνο; Τότε που η μαμά σου σε κυνηγούσε να φας την φρουτόκρεμά σου; Μήπως ήρθε η ώρα να «κυνηγήσεις» εσύ τη φρουτόκρεμα; Βάλε σε ένα μπλέντερ ένα μήλο, ένα πορτοκάλι και 2 μπισκότα πτι-μπερ! Σε ένα λεπτό έτοιμη η φρουτόκρεμα! Πάμε για …μαμ;;;
Από τη συντακτική ομάδα του dietup.gr
Πλησιάζει η ώρα να γεννηθεί το δεύτερο παιδί. Έρχεται η στιγμή του τοκετού. Οι γονείς σπεύδουν στο μαιευτήριο, ενώ το πρώτο παιδί, νήπιο συνήθως, μετακομίζει στον παππού και την γιαγιά, σε άλλο σπίτι, μερικές φορές και σε άλλη πόλη. Το αδερφάκι του γεννιέται, περνάει τις πρώτες του ημέρες στο μαιευτήριο, χωρίς το μεγάλο να το έχει ακόμα συναντήσει. Έπειτα γονείς και νεογέννητο έρχονται στο σπίτι, από το οποίο το μεγαλύτερο αδερφάκι θα λείψει για ημέρες, κάποτε και για εβδομάδες, ώστε μην κολλήσει κάποιο κρύωμα στο νεογέννητο και να είναι η κατάσταση των πρώτων ημερών πιο εύκολη για τους γονείς.
Κάθε επαγγελματίας που έρχεται σε επαφή με μητέρες, βρέφη ή μικρά παιδιά, πρέπει να είναι σωστά ενημερωμένος για το μητρικό θηλασμό και, με την στάση του, να προάγει την συνέχισή του. Η επιστημονική σύσταση είναι για τα παιδιά μας να θηλάζουν για τουλάχιστον τα πρώτα ένα με δύο χρόνια της ζωής τους. Για να γίνει αυτό εφικτό, είναι απαραίτητο κάθε χώρος που σχετίζεται με θηλάζουσες μητέρες, βρέφη και νήπια να ενθαρρύνει, να διευκολύνει το μητρικό θηλασμό, μέσα από συγκεκριμένα λόγια και πράξεις. Σε χώρες του εξωτερικού οι θηλάζουσες μητέρες έχουν τη δυνατότητα, με την επιστροφή στην εργασία τους, να αφήνουν τα μικρά τους σε βρεφονηπιακό σταθμό που υποστηρίζει το θηλασμό. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά ενός τέτοιου παιδικού σταθμού;
Η ανάπτυξη του μωρού μας έρχεται σε στάδια. Κινητικά, πρώτα ελέγχει το κεφαλάκι του, έπειτα την πλατούλα του και κάθεται, έπειτα μπουσουλάει, κάνει βηματάκια, περπατάει, τρέχει. Στην επικοινωνία, αρχικά ακούει τη φωνή της μαμάς, κάνει φωνούλες, συλλαβίζει, προφέρει τις πρώτες του λεξούλες. Το παιδί που θηλάζει ωριμάζει μέσα από το θηλασμό, αναπτύσσεται νοητικά και κινητικά διαμορφώνοντας συγκεκριμένες συμπεριφορές πάνω στο στήθος της μαμάς του και ανά ηλικία. Αυτές θα περιγράψω παρακάτω:
Ο θάλαμος νεογέννητων συνιστά μια αναχρονιστική φυλακή, ένα απαίσιο μέρος που θα έπρεπε να μην υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Ένα δωμάτιο για στοίβαγμα ευαίσθητων ανθρώπινων ψυχών.
Ένα από τα πιο λυπηρά, καταθλιπτικά, απάνθρωπα μέρη του κόσμου είναι η φυλακή για νεογέννητα σε μεσαιωνικά μαιευτήρια. Ένας θάλαμος γεμάτος μωρά στοιβαγμένα στα κρεβατάκια τους το ένα δίπλα στο άλλο σαν από αόρατο αυτιστικό χέρι, απόλυτα μόνα, ξεκομμένα ξαφνικά από το άλλο τους μισό – τη μαμά τους. Να κλαίνε ομαδικά από άγχος και απόγνωση, να πιπιλίζουν με το ζόρι μπιμπερό που έχουν τους έχει στερεωθεί καταναγκαστικά στο στόμα τους, να κοιμούνται αποξενωμένα από τον κόσμο και παραιτημένα.
Η Μαρία πήγε σήμερα με τους γονείς της βόλτα στο εμπορικό κέντρο. Πέρασε όμορφα και ήρθε η ώρα να καθίσουν στο εστιατόριο για φαγητό.
‘Μαρία θέλεις να σου πάρω μακαρόνια που σου αρέσουν;’ Ρωτά η μαμά.
‘Όχι δε θέλω’.
‘Μήπως θέλεις τότε κοτούλα;’
‘Όχι, θέλω γλυκό.’
‘Πρέπει να φας φαγητό, να παραγγείλω κεφτεδάκια;’
Η Μαρία αρχίζει να αντιδρά, στριφογυρίζει στο καρεκλάκι της, γκρινιάζει, θέλει να φύγει. Η διάθεση όλων έχει χαλάσει και προβλέπεται μια δύσκολη ώρα.
Αν η Μαρία γεννιόταν σε χώρα με σύστημα υγείας, ο γυναικολόγος της μαμάς της δε θα την τρομοκρατούσε μεγεθύνοντας πιθανότητες και κινδύνους. Ο γιατρός θα καθησύχαζε τη μαμά της για τη φυσιολογική παραλλαγή του πλακούντα, για το γεγονός ότι η έγκυος δεν εμφάνισε ποτέ κολπική αιμορραγία. Θα την παρακολουθούσε στενά βάζοντας στόχο για φυσιολογικό τοκετό με συμπληρωμένες τις 39 εβδομάδες κύησης. Ο μαιευτήρας στη χώρα με σύστημα υγείας δε θα προχωρούσε σε μη επείγουσα καισαρική, χωρίς να έχουν ξεκινήσει οι πόνοι της μάνας, στις 37 εβδομάδες της εγκυμοσύνης της.
H Κατερίνα είναι δύο ετών και με επισκέφθηκε πρώτη φορά στο ιατρείο με τη μητέρας της. Είχε κάνει δέκατα, είχε μυξούλες και λίγο βήχα. Η μαμά κάνει ομοιοπαθητική, δεν πιστεύει στα εμβόλια και ψάχνει «ομοιοπαθητικό παιδίατρο» για την κόρη της. Συζήτησα διεξοδικά με τη μαμά της θέματα ανάπτυξης, ομιλίας, συμπεριφοράς, έβαλα τις μετρήσεις του παιδιού στις καμπύλες αύξησης και τις εξήγησα. Είπαμε για τη διατροφή της και για τα εμβόλιά της. Την εξέτασα και, αξιολογώντας την καλή της εικόνα, το ιστορικό και τα φυσιολογικά ευρήματα στην κλινική εξέταση, καθησύχασα τη μητέρα λέγοντας ότι πρόκειται για απλή ίωση. Της είπα πώς να φροντίσει τη μυτούλα της μικρής, της έδωσα οδηγίες για την κατάλληλη χρήση αντιπυρετικών, για άφθονα υγρά, φρούτα με βιταμίνες κατά τις επόμενες ημέρες. Κάναμε κουβέντα για τη μεταδοτικότητα του πράγματος και για το ότι, σε μερικές ημέρες, η ίωση θα κάνει από μόνη της τον κύκλο της.
Ο θηλασμός δεν είναι αυτόματη διαδικασία αλλά τέχνη που μαθαίνεται. Όπως ένα ζευγάρι που μαθαίνει χορό, είναι σημαντικό από τις πρώτες προσπάθειες να μαθαίνονται τα βήματα σωστά. Κατά τις πρώτες κρίσιμες για την επιτυχία του θηλασμού εβδομάδες από τη γέννηση, μητέρα και παιδί, με την σωστή καθοδήγηση από επαγγελματία υγείας, πρέπει να κάνουν μια καλή αρχή και να εξοικειωθούν με τις βασικές τεχνικές του θηλασμού.
