Αιμορραγούσα πληγή, η οποία επηρεάζει, διαμορφώνει και συνοδεύει την υπόλοιπη ζωή τους, είναι για τα παιδιά το βίαιο διαζύγιο ενός ζευγαριού! Τα αποτέλεσμα μακροχρόνιων επιστημονικών μελετών δείχνουν ότι η πλειοψηφία των παιδιών βιώνει το δραματικό αυτό γεγονός ως πένθος, αφού χάνει την μέχρι τότε οικογενειακή του ζωή (φίλους, γείτονες, συμμαθητές κ,λ,π). Μάλιστα το πένθος, το οποίο συνοδεύεται από θυμό, οργή και ζήλεια , διαρκεί πολλά χρόνια ,καθώς οι αλλαγές στην ζωή των παιδιών είναι συχνές και πάρα πολλές.

Όλοι μας κατά καιρούς εξαρτώμαστε από αντικείμενα ή συμπεριφορές. Ενόσω η εξάρτηση σαν συναισθηματική κατάσταση είναι ως ένα βαθμό όχι μόνο υγιής αλλά και απαραίτητη, από ένα σημείο και έπειτα ακόμα και η μια φαινομενικά υγιής εξάρτηση υποκρύπτει και συνάμα υποθάλπει κάποια παθολογία.

Η διαταραχή πανικού είναι από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις κατά την οποία ο ασθενής παρουσιάζει αιφνίδια και απρόσμενα επεισόδια έντονου φόβου και άγχους. Τα επεισόδια αυτά ονομάζονται κρίσεις πανικού και η διάρκεια τους μπορεί να είναι από μερικά λεπτά έως μερικές ώρες. Εκδηλώνονται χωρίς καμία προειδοποίηση και η αιτία έναρξης τους μπορεί να μην είναι συνειδητά γνωστή.

Αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις: χωρίζουμε αλλά συγκατοικούμε!

‘Χωρίζω’ αλλά δεν παίρνω διαζύγιο, συμβιώνω σε μία σχέση αλλά δεν προχωρώ δεν εξελίσσομαι….Αρκετοί από τους ανθρώπους γύρω μας σε κάποια φάση της ζωής τους και για κάποιον λόγο –πάντα- θα έχουν «σκαλώσει», «κολλήσει» σε μία κατάσταση, γεγονός, σχέση, ιδιαιτερότητα. Συνήθως ο σκοπός αυτός κάπου εξυπηρετεί, άλλοτε στο συναίσθημα, στην δυσκολία της μετακίνησης, το ξεχώρισμα….. Μπορεί σ’ αυτό το άρθρο να μιλάμε περισσότερο για το κομμάτι του γάμου και των σχέσεων, αλλά η μη λήψη απόφασης να φύγει κάποιος από μία βεβαρημένη συναισθηματικά δύσκολη κατάσταση μπορεί να την βιώσει ακόμα και στον εργασιακό του χώρο, όπως επίσης και στις οικογενειακές και φιλικές σχέσεις. Κάποιοι θα βιαστούν και θα πουν πολύ γρήγορα ότι το βόλεμα ή το συμφέρον κρατά κάποιον σε μία δυσλειτουργική σχέση. Ίσως απλοϊκά να είναι και μία πολύ εύκολη ερμηνεία και τοποθέτηση. Είναι όμως τελικά έτσι;; Εξυπηρετεί περισσότερο ανασφαλείς σκέψεις αυτή η τοποθέτηση, πίσω από αυτό βρίσκεται όμως η δυσκολία του καθένα για προσωπικό προχώρημα και η επαναλαμβανόμενη αλληλεξάρτηση. Βέβαια μία σχέση αλληλοεξάρτησης άλλωστε δεν την δημιουργεί μόνο ο ένας ακόμα και ο δέκτης έχει το μερίδιο ευθύνης του σ’ αυτό αν και για πολλούς μπορεί να παρουσιάζεται ως θέση θύματος.

Η μοναξιά είναι ένα καλό μέρος για να επισκεφτείς,

αλλά ένα άσχημο μέρος για να μείνεις.

Josh Billings 1885

Μεγαλώνοντας ηλικιακά αλλά και εμπειρικά υπήρχε η διαπίστωση ότι κάποιοι ορισμοί ή ιδιότητες που ακούγαμε από μικρή ηλικία και στην πορεία νιώθαμε ένα φόβο και μία διστακτικότητα, να αλλάζει να μετατρέπεται σε μία πιο προσωπική τοποθέτηση – εικόνα. Για την έννοια λοιπόν Μοναξιά πάνε αρκετά χρόνια που έχει βρει ως ερμηνεία την διάσταση που πραγματικά της ανήκει στην ζωή μου, στην καθημερινότητα μου, στην εργασία μου. Δεν είναι κάτι που φοβίζει ότι θα μεταδοθεί, ή ότι είναι κάτι που όποιος το έχει αλίμονο του…την έβαψε!!! …και κάτι ακόμα: δεν είναι –απαραίτητα- ο προθάλαμος για να εισχωρήσει κάποιος στην κατάθλιψη. Άλλο μοναξιά και άλλο «νιώθω μόνος/μόνη». Μπορούμε να συζητάμε πάρα πολλές ώρες για αυτό το θέμα και ο καθένας να έχει να παραθέσει την δική του ξεχωριστή τοποθέτηση, ιδέα, ερμηνεία, ανάλογα το πως την βιώνει στην ανάλογη περίοδο της ζωής του.

Πως αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση η σύγχρονη Ελληνίδα; Με ψυχραιμία, αισιοδοξία ή φόβο; Πως βιώνει τις συντροφικές σχέσεις; Πως βλέπει τον εαυτό της σε σχέση με το μέλλον της, ως σύντροφος και μητέρα;

Η ψυχολογία της σύγχρονης Ελληνίδας, ως εργαζόμενη, σύντροφος, μητέρα δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης καθώς είναι ένα φαινόμενο που «επιτίθεται» έμμεσα ή άμεσα στις δομές του κοινωνικού ιστού. Πολλά ανατρέπονται, πολλά αλλάζουν. Το επισφαλές  οικονομικό περιβάλλον, απόρροια της κρίσης αυξάνει δραματικά το καθημερινό άγχος για επιβίωση.