Οι διαταραχές διατροφής ενός παιδιού μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι από τις πιο πολύπλοκες διαταραχές τόσο ως προς την αιτιολογία, όσο και ως προς την αντιμετώπιση. Ενώ μοιάζουν να χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης (ειδικά στην περίπτωση της ανορεξίας), γιατί μπορεί να απειληθεί η ζωή του παιδιού ή να υποστούν ανεπανόρθωτη βλάβη κάποια ζωτικά του όργανα, ταυτόχρονα αυτή η πίεση και η αγωνία της «άμεσης λύσης» είναι πολύ πιθανό να επιδεινώσουν το πρόβλημα.

Η αγχώδης ή και καταθλιπτική ψυχική διάθεση των ανθρώπων (προκαλούμενης από το περιβάλλον στο οποίο καθημερινά ζούμε), φέρνει στο μυαλό μια συγκεκριμένη σκηνή από ένα ντοκιμαντέρ της ζωής των άγριων ζώων. Στην σκηνή αυτή, μία αγέλη βουβαλιών (ενός ισχυρότερου μυϊκά και σε όγκο ζώου),  δέχεται επίθεση από μία χούφτα λιονταριών. Όπως και στον άνθρωπο, σε μία τέτοια κατάσταση, ενεργοποιείται στο ζώο, η περιοχή του λεγόμενου «συναισθηματικού» εγκεφάλου, ο οποίος «δίνει εντολή» στο ζώο να τρέξει μακριά από τον κίνδυνο. Ο «συναισθηματικός» εγκέφαλος απλά «αντιδρά» άμεσα στον κίνδυνο λοιπόν με το να τρέξουμε μακριά του ή να «παλέψουμε» αυθόρμητα. Αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι η αγέλη των βουβαλιών να διασκορπιστεί ακατάσχετα, πολλά να απομονωθούν και έτσι να κατασπαραχθούν μεμονωμένα από τα λιοντάρια. Σε μία επόμενη σκηνή, μετά από πολλές απώλειες, η αγέλη των βουβαλιών επιτίθεται μαζικά και οργανωμένα («με λογική») κατά των λιονταριών, τα οποία αδυνατούν να αντιμετωπίσουν μία ενωμένη ομάδα. Έτσι κατατροπώνονται και αποχωρούν.

Σύμφωνα µε τις στατιστικές των φιλοζωικών οργανώσεων, κάθε χρόνο εγκαταλείπονται περίπου 80.000 ζώα στη χώρα μας. Κάποια από αυτά θα τα δούμε νεκρά στην άκρη ενός δρόμου και το θέαμα δεν θα μας προξενήσει έκπληξη διότι πρόκειται για κάτι σύνηθες, μια εικόνα που την βλέπουμε χρόνια και έχουμε όλοι απευαισθητοποιηθεί. Μερικά από αυτά θα καταλήξουν σε κάποιο “πάρκο” φιλοξενίας το οποίο εάν δεν έχει την δυνατότητα να καλύψει τα έξοδα τους και δεν καταφέρει να βρει για αυτά σπίτι θα τα στείλει για ευθανασία.

Σύμφωνα µε τις στατιστικές των φιλοζωικών οργανώσεων, κάθε χρόνο εγκαταλείπονται περίπου 80.000 ζώα στη χώρα μας. Κάποια από αυτά θα τα δούμε νεκρά στην άκρη ενός δρόμου και το θέαμα δεν θα μας προξενήσει έκπληξη διότι πρόκειται για κάτι σύνηθες, μια εικόνα που την βλέπουμε χρόνια και έχουμε όλοι απευαισθητοποιηθεί. Μερικά από αυτά θα καταλήξουν σε κάποιο “πάρκο” φιλοξενίας το οποίο εάν δεν έχει την δυνατότητα να καλύψει τα έξοδα τους και δεν καταφέρει να βρει για αυτά σπίτι θα τα στείλει για ευθανασία.