Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί τα σημερινά παιδιά πριν από τα τριάντα δεν έχουν φύγει ακόμα από το σπίτι τους. Ακούμε στις ειδήσεις για το οικονομικό αδιέξοδο που βρίσκονται, για τη γενιά των 500 ευρώ, για το βόλεμα που έχουν με το έτοιμο φαγητό της μητέρας τους, με τα πλυμένα ρούχα, με την ασφάλεια της πατρικής εστίας. Τα κατηγορούμε κιόλας, ότι είναι ανίκανα να πάρουν ευθύνες… Δεν έχουμε όμως ποτέ αναλογιστεί μήπως είναι ήδη επωμισμένα με ευθύνες. Μήπως ήδη εδώ και χρόνια έχουν αναλάβει την ευθύνη να φροντίζουν τους γονείς τους και να ξεπληρώνουν το φαγητό που τρώνε, δίνοντας συναισθηματική τροφή σε γονείς που από καιρό δεν «ταΐζουν» ο ένας τον άλλο. Μήπως  αυτά τα παιδιά κάνοντας στην άκρη τις δικές τους ανάγκες και το δικό τους μεγάλωμα, μεγαλώνουν και συχνά κρατούν ζωντανούς τους γονείς τους;

Το σώμα μας, επηρεάζεται από το τι νιώθουμε και τι σκεφτόμαστε. Αναλόγως με το αν οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας είναι θετικά ή αν είναι αρνητικά, επηρεάζουν όλη την χημεία του σώματος μας με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση ή την αποδυνάμωση της υγείας μας. Καθώς λοιπόν επηρεάζεται, αρχίζει να μας δίνει κάποια σωματικά συμπτώματα, αρχίζει να μας μιλάει.

Αργά ή γρήγορα στις ζωές των περισσότερων από μας θα έλθουν εκείνες οι στιγμές που οι βεβαιότητες γίνονται εφιάλτες: μια δουλειά που δεν μας αρέσει πια, ένας γάμος, σταθερός μεν αλλά  που τώρα δεν εκφράζει τις βαθύτερες επιθυμίες μας, μια αγανάκτηση για την υπακοή μας στις προσδοκίες των άλλων και μια ανάγκη επανάστασης στην τυραννία τους, μια ξαφνική απώλεια προσώπων ή μια αποσταθεροποίηση των συνθηκών ζωής. Είναι εκείνες οι στιγμές  που νιώθεις πως είσαι ο «κανένας», γιατί  δεν ξέρεις πια ποιος είσαι στ΄αλήθεια , ούτε ξέρεις και πού πας. Παραμένεις αμήχανος στο σταυροδρόμι για να κοιτάξεις στη συνέχεια με αγωνία-ψιθυριστή ή κραυγαλέα- τα άγνωστα παρακλάδια του. Ένα μόνο ξέρεις: ότι αρνείσαι να συνεχίσεις την γνωστή διαδρομή.

Αργά ή γρήγορα στις ζωές των περισσότερων από μας θα έλθουν εκείνες οι στιγμές που οι βεβαιότητες γίνονται εφιάλτες: μια δουλειά που δεν μας αρέσει πια, ένας γάμος, σταθερός μεν αλλά  που τώρα δεν εκφράζει τις βαθύτερες επιθυμίες μας, μια αγανάκτηση για την υπακοή μας στις προσδοκίες των άλλων και μια ανάγκη επανάστασης στην τυραννία τους, μια ξαφνική απώλεια προσώπων ή μια αποσταθεροποίηση των συνθηκών ζωής. Είναι εκείνες οι στιγμές  που νιώθεις πως είσαι ο «κανένας», γιατί  δεν ξέρεις πια ποιος είσαι στ΄αλήθεια , ούτε ξέρεις και πού πας. Παραμένεις αμήχανος στο σταυροδρόμι για να κοιτάξεις στη συνέχεια με αγωνία-ψιθυριστή ή κραυγαλέα- τα άγνωστα παρακλάδια του. Ένα μόνο ξέρεις: ότι αρνείσαι να συνεχίσεις την γνωστή διαδρομή.

Λίγο μετά ή αρκετά μετά από την έναρξη μιας συντροφικής σχέσης βρισκόμαστε να ζούμε με τον άνθρωπο που επιλέξαμε στον ίδιο χώρο. Στην αρχή όλα δείχνουν και είναι καλά. Περνάμε μαζί τις ελεύθερες ώρες μας, κάνουμε πράγματα που αρέσουν και στους δύο, είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, νομίζουμε πως βρήκαμε το άλλο μας μισό.

Λίγο μετά ή αρκετά μετά από την έναρξη μιας συντροφικής σχέσης βρισκόμαστε να ζούμε με τον άνθρωπο που επιλέξαμε στον ίδιο χώρο. Στην αρχή όλα δείχνουν και είναι καλά. Περνάμε μαζί τις ελεύθερες ώρες μας, κάνουμε πράγματα που αρέσουν και στους δύο, είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, νομίζουμε πως βρήκαμε το άλλο μας μισό.

Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί τα σημερινά παιδιά πριν από τα τριάντα δεν έχουν φύγει ακόμα από το σπίτι τους. Ακούμε στις ειδήσεις για το οικονομικό αδιέξοδο που βρίσκονται, για τη γενιά των 700 ευρώ, για το βόλεμα που έχουν με το έτοιμο φαγητό της μητέρας τους, με τα πλυμένα ρούχα, με την ασφάλεια της πατρικής εστίας. Τα κατηγορούμε κιόλας, ότι είναι ανίκανα να πάρουν ευθύνες… Δεν έχουμε όμως ποτέ αναλογιστεί μήπως είναι ήδη επωμισμένα με ευθύνες. Μήπως ήδη εδώ και χρόνια έχουν αναλάβει την ευθύνη να φροντίζουν τους γονείς τους και να ξεπληρώνουν το φαγητό που τρώνε, δίνοντας συναισθηματική τροφή σε γονείς που από καιρό δεν «ταΐζουν» ο ένας τον άλλο. Μήπως  αυτά τα παιδιά κάνοντας στην άκρη τις δικές τους ανάγκες και το δικό τους μεγάλωμα, μεγαλώνουν και συχνά κρατούν ζωντανούς τους γονείς τους;