Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν είναι «σωστό» να ασχολείται κανείς με το σώμα ή την εικόνα του σώματός του; Αν είναι υγιές να φροντίζει το σώμα του και να νοιάζεται για την εικόνα του; Και γενικότερα είναι σωστό να φροντίζει τον εαυτό του; Η απάντηση είναι ναι. Όμως, για πάρα πολλά χρόνια και πολλές φορές συμβαίνει και σήμερα, το να ασχοληθεί κάποιος με την φροντίδα του δικού του εαυτού ήταν εγωιστικό, απαράδεκτο και συνεπώς απαγορευτικό. Μεγαλύτερη σημασία και αξία για κάποιον θα έπρεπε να έχουν και είχαν οι ανάγκες του άλλου συνήθως εις βάρους του δικού του εαυτού.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν είναι «σωστό» να ασχολείται κανείς με το σώμα ή την εικόνα του σώματός του; Αν είναι υγιές να φροντίζει το σώμα του και να νοιάζεται για την εικόνα του; Και γενικότερα είναι σωστό να φροντίζει τον εαυτό του; Η απάντηση είναι ναι. Όμως, για πάρα πολλά χρόνια και πολλές φορές συμβαίνει και σήμερα, το να ασχοληθεί κάποιος με την φροντίδα του δικού του εαυτού ήταν εγωιστικό, απαράδεκτο και συνεπώς απαγορευτικό. Μεγαλύτερη σημασία και αξία για κάποιον θα έπρεπε να έχουν και είχαν οι ανάγκες του άλλου συνήθως εις βάρους του δικού του εαυτού.

Η αιτιολογία της παχυσαρκίας δεν στηρίζεται μόνο στη γενετική προδιάθεση ή το περιβάλλον αλλά και στις ψυχοκοινωνικές προεκτάσεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη, τη διατήρηση αλλά και τη θεραπευτική αντιμετώπιση. Η αρνητική εικόνα του εαυτού συμβάλλει στην συντήρηση ενός φαύλου κύκλου όπου το φαγητό χρησιμοποιείται ως διέξοδος στο πρόβλημα, ως συνήθεια ή τρόπος διαχείρισης συναισθημάτων λειτουργώντας σαν άλλοθι για βαθύτερα ψυχολογικά προβλήματα όπως άγχος και κατάθλιψη. Το άτομο κάνει συμβιβασμούς στην καθημερινότητα του  και στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Έτσι διατηρούνται ισορροπίες λόγω φοβίας διαταραχής των γνώριμων συνθηκών.