Η οικονομική κρίση δείχνει ν’απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Έξω μας, μέσα μας,   μπροστά μας, γύρω μας… ‘Η μήπως η εσωτερική μας κρίση άπλωσε τα πλοκάμια της παντού και μεταλλάχθηκε, μεταξύ άλλων κρίσεων, και σε οικονομική; Και λέγοντας «η εσωτερική μας κρίση», αναφέρομαι στην εσωτερική μας σύγχιση, στην απώλεια του νοήματος από τη ζωή μας, στην πλεονεξία μας, στον εγωκεντρισμό μας, σε όλες τις δυνατές εκφάνσεις της κατασπαρακτικής ναρκισιστικής και ιδιοτελούς μας στάσης απέναντι σ’αυτό το δώρο της ζωής που σπανίως σεβόμαστε, ίσως ούτε καν αντιλαμβανόμαστε ως δώρο, αλλά περισσότερο ως ιδία κατάκτηση που μπορούμε να ελέγχουμε…

Το άγχος δεν μας παχαίνει. Παχαίνει αυτούς από εμάς που έχουν ως Αχίλλειο Πτέρνα το φαγητό και το βάρος τους. Το άγχος αρχικά υπογραμμίζει και στη συνέχεια  εντείνει τις προϋπάρχουσες αδυναμίες μας. Για τον καθένα από μας αυτές είναι διαφορετικές. Γι’αυτό εξ’άλλου το πάχος δεν είναι μέσο μέτρησης άγχους και δεν είναι όλοι οι στρεσαρισμένοι συνάνθρωποί μας παχύσαρκοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το άγχος δεν μας παχαίνει. Παχαίνει αυτούς από εμάς που έχουν ως Αχίλλειο Πτέρνα το φαγητό και το βάρος τους. Το άγχος αρχικά υπογραμμίζει και στη συνέχεια  εντείνει τις προϋπάρχουσες αδυναμίες μας. Για τον καθένα από μας αυτές είναι διαφορετικές. Γι’αυτό εξ’άλλου το πάχος δεν είναι μέσο μέτρησης άγχους και δεν είναι όλοι οι στρεσαρισμένοι συνάνθρωποί μας παχύσαρκοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Συχνά παρατηρούμε την διαφορετική στάση των ανθρώπων απέναντι σε εορτές που συμβολίζουν το πέρασμα του χρόνου (γενέθλια, πρωτοχρονιά, επέτειοι. Άλλοι νιώθουν ικανοποίηση, ενώ σε άλλους ανθρώπους φέρνουν μελαγχολική διάθεση. Ο φόβος του χρόνου που περνά, δεν είναι κάτι παράλογο, καθώς ο άνθρωπος είναι ένα ον που έχει συνείδηση του τέλους της ύπαρξής του.

Παρ όλ αυτά, πολλοί άνθρωποι εστιάζουν σε αυτό το τέλος, χάνοντας την ουσία της ύπαρξής τους, Αντίθετα, βλέπουμε παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι σε μεγάλη ηλικία παραμένουν υπερδραστήριοι. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν σε αυτούς τους τελευταίους υπάρχει κάποιο κοινό χαρακτηριστικό που καθορίζει την στάση τους απέναντι στην ζωή.

Συχνά παρατηρούμε την διαφορετική στάση των ανθρώπων απέναντι σε εορτές που συμβολίζουν το πέρασμα του χρόνου (γενέθλια, πρωτοχρονιά, επέτειοι. Άλλοι νιώθουν ικανοποίηση, ενώ σε άλλους ανθρώπους φέρνουν μελαγχολική διάθεση. Ο φόβος του χρόνου που περνά, δεν είναι κάτι παράλογο, καθώς ο άνθρωπος είναι ένα ον που έχει συνείδηση του τέλους της ύπαρξής του.

Παρ όλ αυτά, πολλοί άνθρωποι εστιάζουν σε αυτό το τέλος, χάνοντας την ουσία της ύπαρξής τους, Αντίθετα, βλέπουμε παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι σε μεγάλη ηλικία παραμένουν υπερδραστήριοι. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν σε αυτούς τους τελευταίους υπάρχει κάποιο κοινό χαρακτηριστικό που καθορίζει την στάση τους απέναντι στην ζωή.