Ήταν περίπου η ώρα 11 το πρωί μιας ηλιόλουστης, αλλά πολύ δροσερής χειμωνιάτικης μέρας, παραμονή Χριστουγέννων, του έτους 19**. Ντυμένος με το κατακαίνουργιο καμηλό παλτουδάκι μου, με το γιακαδάκι να κουμπώνει ψηλά στο λαιμό, και τα μάλλινα καλτσάκια να ξεχειλώνουν πάνω από τα μποτίνια μου, περπατούσαμε με τη μάνα μου στο μονοπάτι. Βαδίζαμε μάλλον βιαστικά για το σπίτι μας. Θυμάμαι που κρατιόμουνα με το αριστερό μου χέρι από το φουστάνι της, ενώ στο δεξί μου χέρι κρατούσα ένα χαρτονένιο δέμα, δεμένο σταυρωτά με μια πράσινη κορδέλα, που κατέληγε σε μεγαλοπρεπή φιόγκο! Το περιεχόμενο του πακέτου μου ήταν άγνωστο.