Οι περισσότεροι από μας έχουμε σιγοψυθυρίσει κάποια στιγμή στον εαυτό μας ή σε ένα φίλο την έκπληξή μας που για ακόμη μία φορά επιλέξαμε τον ίδιο τύπο συντρόφου, με τα ίδια ελαττώματα ή παρόμοιες αρετές. Αναρωτιόμαστε αν είναι το «κάρμα» μας που οδηγεί τα πράγματα, αν έχουμε κάποιο αόρατο ταμπελάκι στο μέτωπο, αν τέλος πάντων θα είμαστε για πάντα εγκλωβισμένοι στην επιλογή παρόμοιων σχέσεων με παρόμοιους συντρόφους. Βέβαια αγανάκτηση γι’αυτήν την επανάληψη θα εκφράσουν όσοι από εμάς τείνουν να εμπλέκονται σε σχέσεις δυσλειτουργικές που καταλήγουν σε αδιέξοδα. Οι υπόλοιποι τυχεροί, ίσως να παραξενευτούν για τις ομοιότητες, αλλά αισθανόμενοι ευγνωμοσύνη για την καλή τους τύχη να μην σταθούν περαιτέρω σε αυτή την αρχικά φαινομενική σύμπτωση. Στις περιπτώσεις που η επανάληψη μας οδηγεί σε ακόμα καταλληλότερους συντρόφους από αυτούς που αφήσαμε πίσω, αυτό σημαίνει ότι κάτι λειτουργεί θετικά και προοδευτικά στον ψυχισμό μας, οπότε και δεν διακρίνεται κάποιου είδους παθολογία. Εδώ θα εστιάσουμε κυρίως στις περιπτώσεις όπου η επιλογή συντρόφου είναι επανειλημμένα λανθασμένη και θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το γιατί.

Το διαζύγιο είναι ως επί τω πλείστον μια δυσάρεστη εμπειρία για το ζευγάρι που τη βιώνει αλλά και για τον στενό του, οικογενειακό περίγυρο. Άμεσα δε επιρρεάζονται τα παιδιά του ζευγαριού. Επίσης ο φόβος της πιθανής αρνητικής επίδρασης στα παιδιά όπως και η οικονομική αβεβαιότητα φαίνονται να είναι οι σημαντικότεροι ανασταλτικοί παράγοντες στο να χωρίσει  ένα ζευγάρι όταν η σχέση του νοσεί και έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Είναι όμως πάντα «κακή» η λύση του διαζυγίου ή μήπως σε αρκετές περιπτώσεις είναι έστω και καθυστερημένα για το ζευγάρι η μόνη κίνηση υγείας και ειλικρίνειας που μπορεί να ωφελήσει όλους αυτούς που αφορά; Ας δούμε τα πράγματα όμως λίγο πιο αναλυτικά.

Το διαζύγιο είναι ως επί τω πλείστον μια δυσάρεστη εμπειρία για το ζευγάρι που τη βιώνει αλλά και για τον στενό του, οικογενειακό περίγυρο. Άμεσα δε επιρρεάζονται τα παιδιά του ζευγαριού. Επίσης ο φόβος της πιθανής αρνητικής επίδρασης στα παιδιά όπως και η οικονομική αβεβαιότητα φαίνονται να είναι οι σημαντικότεροι ανασταλτικοί παράγοντες στο να χωρίσει  ένα ζευγάρι όταν η σχέση του νοσεί και έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Είναι όμως πάντα «κακή» η λύση του διαζυγίου ή μήπως σε αρκετές περιπτώσεις είναι έστω και καθυστερημένα για το ζευγάρι η μόνη κίνηση υγείας και ειλικρίνειας που μπορεί να ωφελήσει όλους αυτούς που αφορά; Ας δούμε τα πράγματα όμως λίγο πιο αναλυτικά.

Άγχος πριν το Γάμο

Η γαμήλια τελετή μαγνητίζει και συγκεντρώνει σαν εμπειρία όλα τα συναισθήματα που έχουν επενδυθεί κατά τη διάρκεια της σχέσης του ζευγαριού. Η αγάπη, η ασφάλεια, αλλά και οι πιθανές εντάσεις που διέπουν τη σχέση του ζευγαριού κορυφώνονται με την ύστατη τελετή επιβεβαίωσης της μονιμότητας του δεσμού και την επιθυμία να δημιουργήσει το ζευγάρι οικογένεια. Οι προϋπάρχουσες τριβές δεν μπορεί παρά να υπογραμμιστούν στη διάρκεια της ετοιμασίας για το γάμο. Το καλύτερο βήμα για να αποφευχθούν οι εντάσεις είναι να υπάρχει ανοιχτός και ειλικρινής διάλογος μεταξύ των δύο μελών του ζευγαριού. Τα προβλήματα που σίγουρα θα προκύψουν δεν θα λυθούν από μόνα τους ως δια μαγείας κατόπιν της τελετής. Τα ζητήματα οργάνωσης της τελετής αλλά και οι προσμονές του κάθε μέλους του ζευγαριού από την διαδικασία του γάμου θα τεστάρουν τις αντοχές και τα όρια του ζευγαριού αλλά και θα το φέρουν κοντά όταν αυτό είναι συμβατό στις απόψεις και στις προσδοκίες του. Οι διαφορές που θα προκύψουν συνήθως συμβολίζουν και βαθύτερα, ίσως άλυτα, ζητήματα τα οποία καλό είναι να βρούν τρόπο έκφρασης και να εκτονωθούν ώστε να μην υπονομεύουν το ζευγάρι ερήμην του. Η μέρα του γάμου δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά έναρξη μιας καινούριας ζωής που απαιτεί την αφοσίωση και φροντίδα των ατόμων που την απαρτίζουν.

Άγχος πριν το Γάμο

Η γαμήλια τελετή μαγνητίζει και συγκεντρώνει σαν εμπειρία όλα τα συναισθήματα που έχουν επενδυθεί κατά τη διάρκεια της σχέσης του ζευγαριού. Η αγάπη, η ασφάλεια, αλλά και οι πιθανές εντάσεις που διέπουν τη σχέση του ζευγαριού κορυφώνονται με την ύστατη τελετή επιβεβαίωσης της μονιμότητας του δεσμού και την επιθυμία να δημιουργήσει το ζευγάρι οικογένεια. Οι προϋπάρχουσες τριβές δεν μπορεί παρά να υπογραμμιστούν στη διάρκεια της ετοιμασίας για το γάμο. Το καλύτερο βήμα για να αποφευχθούν οι εντάσεις είναι να υπάρχει ανοιχτός και ειλικρινής διάλογος μεταξύ των δύο μελών του ζευγαριού. Τα προβλήματα που σίγουρα θα προκύψουν δεν θα λυθούν από μόνα τους ως δια μαγείας κατόπιν της τελετής. Τα ζητήματα οργάνωσης της τελετής αλλά και οι προσμονές του κάθε μέλους του ζευγαριού από την διαδικασία του γάμου θα τεστάρουν τις αντοχές και τα όρια του ζευγαριού αλλά και θα το φέρουν κοντά όταν αυτό είναι συμβατό στις απόψεις και στις προσδοκίες του. Οι διαφορές που θα προκύψουν συνήθως συμβολίζουν και βαθύτερα, ίσως άλυτα, ζητήματα τα οποία καλό είναι να βρούν τρόπο έκφρασης και να εκτονωθούν ώστε να μην υπονομεύουν το ζευγάρι ερήμην του. Η μέρα του γάμου δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά έναρξη μιας καινούριας ζωής που απαιτεί την αφοσίωση και φροντίδα των ατόμων που την απαρτίζουν.

Στην Ελληνική κουλτούρα και κοινωνία διασώζεται κατά ένα τρόπο η συμμετοχή και η σημαντική συμβολή του παππού και της γιαγιάς στο μεγάλωμα των εγγονιών τους. Αυτό, θα έλεγε κανείς πως είναι δώρο για όλα τα μέλη της οικογένειας τα οποία αφορά, εκτός βέβαια και αν δημιουργούνται προβλήματα που σχετίζονται με τον ακριβή ρόλο του παππού και της γιαγιάς και την οριοθέτησή του. Με αυτό, αναφέρομαι στο βαθμό ανάμειξης και συμβολής του παππού και της γιαγιάς στην οικογένεια των παιδιών τους, ο οποίος πρέπει να είναι καθορισμένος εκ των προτέρων ώστε όλοι να είναι όσο το δυνατόν πιο ικανοποιημένοι από τον τρόπο που έχουν οργανώσει τη λειτουργία της οικογένειας.

Το άτομο με νευρογενή βουλιμία κυκλοφορεί συχνά δίχως να δίνει έντονο στίγμα της ψυχικής του διαταραχής. Συνήθως έχει κανονικό βάρος και φαίνεται να έχει αρκετή όρεξη για φαγητό. Παρατηρώντας από πιο κοντά, θα δούμε πως το άτομο που πάσχει, γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαφανίζεται σχεδόν πάντα στην τουαλέτα μετά το φαγητό και επανέρχεται καμιά φορά με δριμύτερη όρεξη. Είναι ένα άτομο που κατά πάσα πιθανότητα αδυνατεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις όποιες δυσκολίες της ζωής του, επιθυμεί ωστόσο να έχει μια φαινομενική ισορροπία, αποφεύγοντας έτσι να δώσει δικαίωμα σχολιασμού ή να προκαλέσει το ενεργό ενδιαφέρον κάποιου, το οποίο όσο και να το επιθυμεί άλλο τόσο το φοβάται και το αποδιώχνει.

Το άτομο με νευρογενή βουλιμία κυκλοφορεί συχνά δίχως να δίνει έντονο στίγμα της ψυχικής του διαταραχής. Συνήθως έχει κανονικό βάρος και φαίνεται να έχει αρκετή όρεξη για φαγητό. Παρατηρώντας από πιο κοντά, θα δούμε πως το άτομο που πάσχει, γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις, εξαφανίζεται σχεδόν πάντα στην τουαλέτα μετά το φαγητό και επανέρχεται καμιά φορά με δριμύτερη όρεξη. Είναι ένα άτομο που κατά πάσα πιθανότητα αδυνατεί να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τις όποιες δυσκολίες της ζωής του, επιθυμεί ωστόσο να έχει μια φαινομενική ισορροπία, αποφεύγοντας έτσι να δώσει δικαίωμα σχολιασμού ή να προκαλέσει το ενεργό ενδιαφέρον κάποιου, το οποίο όσο και να το επιθυμεί άλλο τόσο το φοβάται και το αποδιώχνει.