Ακούμε πολλούς ιδιοκτήτες ζώων τα οποία δείχνουν κάποιες ανεπιθύμητες συμπεριφορές, να λένε τα εξής:

«Η γάτα μου ουρεί στο χαλί! Ξέρω ότι «παίζει θέατρο» αλλά δεν ξέρω τι να κάνω».

«Ο σκύλος μου με ενημερώνει για το πόσο ενοχλημένος νιώθει από τους επισκέπτες στο σπίτι μου, σηκώνοντας το πόδι του και ουρώντας στη γωνία του κρεβατιού όπου αυτοί κοιμούνται».

«Ο σκύλος μου επαναστατεί. Ξέρει ότι δεν πρέπει να σκάβει τρύπες, αλλά άσχετα με το πόσες φορές τον τραβάω στο σημείο εκείνο και του δείχνω τι έκανε, δεν το βάζει κάτω».

Η χρήση του ηλεκτρικού κολάρου από πολλούς εκπροσώπους του επαγγελματικού μου χώρου, για τη διόρθωση προβληματικής συμπεριφοράς του σκύλου αλλά και για την εν γένει εκπαίδευση του ζώου, είναι κάτι που με βρίσκει απόλυτα αντίθετο και την καταδικάζω απερίφραστα. Το ηλεκτρικό κολάρο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί μέσο εκπαίδευσης, παρά μόνο θλιβερή ανθρώπινη εφεύρεση και όργανο βασανισμού και μάλιστα αναίτιου και ιδιαιτέρως αναποτελεσματικού. Όταν ο σκύλος δεχθεί εντελώς ξαφνικά μια ηλεκτρική εκκένωση στο λαιμό του, σε μια περιοχή δηλαδή με πολλές νευρικές απολήξεις και για τούτο ιδιαιτέρως ευαίσθητο σημείο, θα συνδυάσει αναπόφευκτα το ισχυρό ερέθισμα (πολύ δυνατό πόνο) προς οτιδήποτε έτυχε να έχει στραμμένη την προσοχή του εκείνη τη στιγμή.