Αλάτι !

Η λευκή σκόνη που κατ εξοχήν ενεργοποιεί τους αισθητικούς υποδοχείς της πρόσθιας άνω επιφάνειας της γλώσσας.

Η ουσία που προσδίδει τη γευστικότητα και τη νοστιμιά σχεδόν στο κάθε τι που τρώμε, και γι αυτό βέβαια διεγείρει και την όρεξη, με όλα τα συνακόλουθα και επακόλουθα, ευχάριστα και δυσάρεστα! Πάντως, εμένα το αλάτι μου θυμίζει, παράλληλα με τη γεύση του, την παρουσία του στην τροφή, τη σημασία του για τον οργανισμό μας, για την υγεία μας και τις διαταραχές της, μου θυμίζει λέω και πολλά άλλα πράγματα, όπως:

Η άρδευση μιας κατάφυτης έκτασης, μιας πρασιάς, ενός κήπου, μιας σειράς από γλάστρες ή σειράς από χωμάτινες λεκάνες, με ένα δέντρο στο μέσο της καθεμιάς, ήταν για μένα μια διαδικασία εξόχως ενδιαφέρουσα και συναρπαστική, γεμάτη μαγεία! Όταν ήμουνα πολύ μικρός, δεν μπορούσα βέβαια ακόμα να χειρίζομαι το φτυάρι και το σκαλιστήρι για να φτιάχνω αναχώματα ή και μικρά χαντάκια για τη ρύθμιση της διοχέτευσης του τρεχούμενου νερού στα χωμάτινα αυλάκια, ούτε και τα σιδερένια κλειδιά για να ανοίγω ή να κλείνω τις στρόφιγγες και τις τάπες των σωλήνων του αρδευτικού μας συγκροτήματος.

Η άρδευση μιας κατάφυτης έκτασης, μιας πρασιάς, ενός κήπου, μιας σειράς από γλάστρες ή σειράς από χωμάτινες λεκάνες, με ένα δέντρο στο μέσο της καθεμιάς, ήταν για μένα μια διαδικασία εξόχως ενδιαφέρουσα και συναρπαστική, γεμάτη μαγεία! Όταν ήμουνα πολύ μικρός, δεν μπορούσα βέβαια ακόμα να χειρίζομαι το φτυάρι και το σκαλιστήρι για να φτιάχνω αναχώματα ή και μικρά χαντάκια για τη ρύθμιση της διοχέτευσης του τρεχούμενου νερού στα χωμάτινα αυλάκια, ούτε και τα σιδερένια κλειδιά για να ανοίγω ή να κλείνω τις στρόφιγγες και τις τάπες των σωλήνων του αρδευτικού μας συγκροτήματος.

Για πρώτη φορά, θυμάμαι, συνειδητοποίησα τη σημασία, αλλά και το μυστήριο της λειτουργίας του π ε π τ ι κ ο ύ  σ υ σ τ ή μ α τ ο ς όταν, μαθητής στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, παρακολουθούσα τους μεταξοσκώληκες που εξέτρεφε η μάνα μου στο υπόγειο του σπιτιού μας, στην Κερύνεια, να καταβροχθίζουν με απίθανη βουλιμία τα φύλλα της μουριάς!

Για πρώτη φορά, θυμάμαι, συνειδητοποίησα τη σημασία, αλλά και το μυστήριο της λειτουργίας του π ε π τ ι κ ο ύ  σ υ σ τ ή μ α τ ο ς όταν, μαθητής στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, παρακολουθούσα τους μεταξοσκώληκες που εξέτρεφε η μάνα μου στο υπόγειο του σπιτιού μας, στην Κερύνεια, να καταβροχθίζουν με απίθανη βουλιμία τα φύλλα της μουριάς!

«Ακόμα και ο Θεός δεν μπορεί να μεταβάλει το παρελθόν» έγραφε ο Αριστοτέλης, πριν από δυο χιλιάδες τριακόσια τόσα χρόνια. Τελεία και παύλα, λογικό και φυσικό! Αν όμως ήταν δυνατό να μάθαινε αυτή την περίεργη και εκπληκτική ιστορία που συνέβη σήμερα στον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή, ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος της αρχαιότητας σίγουρα θα είχε προσθέσει :

«Ακόμα και ο Θεός δεν μπορεί να μεταβάλει το παρελθόν» έγραφε ο Αριστοτέλης, πριν από δυο χιλιάδες τριακόσια τόσα χρόνια. Τελεία και παύλα, λογικό και φυσικό! Αν όμως ήταν δυνατό να μάθαινε αυτή την περίεργη και εκπληκτική ιστορία που συνέβη σήμερα στον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή, ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος της αρχαιότητας σίγουρα θα είχε προσθέσει :

Πάντα μου άρεσαν οι γελοιογραφίες. Όταν μάλιστα πρόκειται για έργα ταλαντούχων του είδους, με πηγαίο χιούμορ και λιτή αλλά εύστοχη γραμμή, που στοχεύουν κατευθείαν στο υπονοούμενο, διαθέτουν μια ακαταμάχητη γοητεία που σαγηνεύει, και προσφέρουν ένα καλλιτεχνικό βίωμα και απόλαυση, και μια πνευματική συγκίνηση που συναρπάζει. Αυτά πιστεύω, αφού έτσι τα νοιώθω, και δεν με νοιάζει αν θα με κατηγορήσουν για Φαρισσαϊσμό και τα τοιαύτα!

Πάντα μου άρεσαν οι γελοιογραφίες. Όταν μάλιστα πρόκειται για έργα ταλαντούχων του είδους, με πηγαίο χιούμορ και λιτή αλλά εύστοχη γραμμή, που στοχεύουν κατευθείαν στο υπονοούμενο, διαθέτουν μια ακαταμάχητη γοητεία που σαγηνεύει, και προσφέρουν ένα καλλιτεχνικό βίωμα και απόλαυση, και μια πνευματική συγκίνηση που συναρπάζει. Αυτά πιστεύω, αφού έτσι τα νοιώθω, και δεν με νοιάζει αν θα με κατηγορήσουν για Φαρισσαϊσμό και τα τοιαύτα!

Μόλις που αποφάσισα να ασχοληθώ σήμερα με αυτό το καταπληκτικό «υγρό στοιχείο» που ονομάζεται νερό, αυτό το νεράκι του Θεού, η μνήμη μου άρχισε να αναδεύεται βίαια και ασταμάτητα, σαν τη μανιασμένη θάλασσα που την πλήττει από πάνω ο ρούφουλας, και να αναδύονται στην επιφάνεια ένα σωρό εικόνες, παραστάσεις, νοήματα, ιδέες, συναισθήματα, βιώματα και εμπειρίες που έχουν σχέση με το κεντρικό μου θέμα: ΤΟ ΝΕΡΟ. Εκείνο όμως που μου έκανε καταπληκτική εντύπωση είναι ότι μέσα σ αυτή την καλεϊδοσκοπική εναλλαγή του περιεχόμενου του μνημονικού μου ξεχώριζε, με εκπληκτική και επίμονη συχνότητα και διαύγεια, η φράση: «Και Πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων.»