Πριν μερικά χρόνια στο Λονδίνο έδινα εξετάσεις για να πάρω το Δίπλωμα του Βασιλικού Κολλεγίου Παιδιατρικής. Στις εξετάσεις αυτές, που γίνονταν σε νοσοκομείο με πραγματικά παιδιά – ασθενείς, έπρεπε επί τρεις ώρες να δω πάνω από δεκαπέντε νοσηλευόμενα παιδιά με διαφορετικά προβλήματα υγείας. Οι εξεταστές παιδίατροι ήταν παρόντες στο δωμάτιο όσο εγκαθιστούσα επαφή με τους γονείς, έπαιρνα ιστορικό, εξέταζα τον άρρωστο. Έπειτα εξηγούσα στους εξεταστές τα ευρήματά μου, περιέγραφα τις πιθανές διαγνώσεις, τι εξετάσεις θα πρότεινα να γίνουν στο παιδί και ποιο πλάνο θεραπευτικής αντιμετώπισης σκεφτόμουν. Τα πήγαινα σχετικά καλά σε αρκετά stations, ένιωθα από τα βλέμματα των αξιολογητών ότι ήμουν στο όριο να περάσω.
