Η αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση συνδέεται με την καλή ψυχική και σωματική υγεία. Αν πιστεύουμε ότι η αυτοεκτίμηση μας δεν εξαρτάται από εμάς τους ίδιους, τότε περιμένουμε την τύχη, κάποιο πρόσωπο ή γεγονός προκειμένου να την αποκτήσουμε. Αν δεν δείχνουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας δεν εκφράζουμε τις ανάγκες μας προσαρμόζουμε τη μας στις επιθυμίες των άλλων με αποτέλεσμα να έχουμε μονίμως το αίσθημα του ανικανοποίητου. Η επικοινωνία με τους άλλους μπορεί να γίνει δυσχερής κι ενισχύεται η αρνητική εικόνα του εαυτού και ο φόβος της απόρριψης. Αν δεν εμπιστευόμαστε τις ικανότητες μας και δεν υποστηρίζουμε τις επιθυμίες μας εξαρτόμαστε από την γνώμη των άλλων και δημιουργούμε το αίσθημα της εξάρτησης χωρίς να μπορούμε ν πραγματοποιήσουμε αλλαγές  σε ότι δε μας ικανοποιεί.

Η αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση συνδέεται με την καλή ψυχική και σωματική υγεία. Αν πιστεύουμε ότι η αυτοεκτίμηση μας δεν εξαρτάται από εμάς τους ίδιους, τότε περιμένουμε την τύχη, κάποιο πρόσωπο ή γεγονός προκειμένου να την αποκτήσουμε. Αν δεν δείχνουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας δεν εκφράζουμε τις ανάγκες μας προσαρμόζουμε τη μας στις επιθυμίες των άλλων με αποτέλεσμα να έχουμε μονίμως το αίσθημα του ανικανοποίητου. Η επικοινωνία με τους άλλους μπορεί να γίνει δυσχερής κι ενισχύεται η αρνητική εικόνα του εαυτού και ο φόβος της απόρριψης. Αν δεν εμπιστευόμαστε τις ικανότητες μας και δεν υποστηρίζουμε τις επιθυμίες μας εξαρτόμαστε από την γνώμη των άλλων και δημιουργούμε το αίσθημα της εξάρτησης χωρίς να μπορούμε ν πραγματοποιήσουμε αλλαγές  σε ότι δε μας ικανοποιεί.

Όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά και καταλήγουμε να αναλύουμε τις πράξεις, τα λόγια και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων αλλά και του εαυτού μας τότε κινδυνεύουμε από κατάθλιψη και άγχος. Η υπερανάλυση δεν είναι υγιής στάση & συμπεριφορά. Χρειάζεται να ξέρουμε που να σταματάμε.

Η «προσωπικότητα» είναι ένα σύνολο σχετικά μόνιμων τάσεων, διαθέσεων, πεποιθήσεων, επιθυμιών, αξιών και σχημάτων συμπεριφοράς που απαρτίζουν την ταυτότητά μας και καθορίζουν τους τρόπους με τους οποίους το άτομο σκέφτεται και συμπεριφέρεται, δηλ. αυτό που είναι.

Οι διαταραχές προσωπικότητας είναι ένα σύνολο από δυσπροσαρμοστικές, ακραίες και δύσκαμπτες σκέψεις, συναισθήματα και σχήματα συμπεριφοράς, που βιώνονται σταθερά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι διάχυτα και μη ευέλικτα μοτίβα συμπεριφοράς και εσωτερικής εμπειρίας τα οποία αποκλίνουν από τις προσδοκίες του δεδομένου πολιτισμού και τα οποία οδηγούν σε μειωμένη κοινωνική και επαγγελματική λειτουργικότητα και προκαλούν δυσκολίες σε πολλούς τομείς της ζωής του ατόμου και ιδιαίτερα στις σχέσεις του με τους άλλους.

Η «προσωπικότητα» είναι ένα σύνολο σχετικά μόνιμων τάσεων, διαθέσεων, πεποιθήσεων, επιθυμιών, αξιών και σχημάτων συμπεριφοράς που απαρτίζουν την ταυτότητά μας και καθορίζουν τους τρόπους με τους οποίους το άτομο σκέφτεται και συμπεριφέρεται, δηλ. αυτό που είναι.

Οι διαταραχές προσωπικότητας είναι ένα σύνολο από δυσπροσαρμοστικές, ακραίες και δύσκαμπτες σκέψεις, συναισθήματα και σχήματα συμπεριφοράς, που βιώνονται σταθερά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι διάχυτα και μη ευέλικτα μοτίβα συμπεριφοράς και εσωτερικής εμπειρίας τα οποία αποκλίνουν από τις προσδοκίες του δεδομένου πολιτισμού και τα οποία οδηγούν σε μειωμένη κοινωνική και επαγγελματική λειτουργικότητα και προκαλούν δυσκολίες σε πολλούς τομείς της ζωής του ατόμου και ιδιαίτερα στις σχέσεις του με τους άλλους.

Αργά ή γρήγορα στις ζωές των περισσότερων από μας θα έλθουν εκείνες οι στιγμές που οι βεβαιότητες γίνονται εφιάλτες: μια δουλειά που δεν μας αρέσει πια, ένας γάμος, σταθερός μεν αλλά  που τώρα δεν εκφράζει τις βαθύτερες επιθυμίες μας, μια αγανάκτηση για την υπακοή μας στις προσδοκίες των άλλων και μια ανάγκη επανάστασης στην τυραννία τους, μια ξαφνική απώλεια προσώπων ή μια αποσταθεροποίηση των συνθηκών ζωής. Είναι εκείνες οι στιγμές  που νιώθεις πως είσαι ο «κανένας», γιατί  δεν ξέρεις πια ποιος είσαι στ΄αλήθεια , ούτε ξέρεις και πού πας. Παραμένεις αμήχανος στο σταυροδρόμι για να κοιτάξεις στη συνέχεια με αγωνία-ψιθυριστή ή κραυγαλέα- τα άγνωστα παρακλάδια του. Ένα μόνο ξέρεις: ότι αρνείσαι να συνεχίσεις την γνωστή διαδρομή.

Αργά ή γρήγορα στις ζωές των περισσότερων από μας θα έλθουν εκείνες οι στιγμές που οι βεβαιότητες γίνονται εφιάλτες: μια δουλειά που δεν μας αρέσει πια, ένας γάμος, σταθερός μεν αλλά  που τώρα δεν εκφράζει τις βαθύτερες επιθυμίες μας, μια αγανάκτηση για την υπακοή μας στις προσδοκίες των άλλων και μια ανάγκη επανάστασης στην τυραννία τους, μια ξαφνική απώλεια προσώπων ή μια αποσταθεροποίηση των συνθηκών ζωής. Είναι εκείνες οι στιγμές  που νιώθεις πως είσαι ο «κανένας», γιατί  δεν ξέρεις πια ποιος είσαι στ΄αλήθεια , ούτε ξέρεις και πού πας. Παραμένεις αμήχανος στο σταυροδρόμι για να κοιτάξεις στη συνέχεια με αγωνία-ψιθυριστή ή κραυγαλέα- τα άγνωστα παρακλάδια του. Ένα μόνο ξέρεις: ότι αρνείσαι να συνεχίσεις την γνωστή διαδρομή.