Λίγο μετά ή αρκετά μετά από την έναρξη μιας συντροφικής σχέσης βρισκόμαστε να ζούμε με τον άνθρωπο που επιλέξαμε στον ίδιο χώρο. Στην αρχή όλα δείχνουν και είναι καλά. Περνάμε μαζί τις ελεύθερες ώρες μας, κάνουμε πράγματα που αρέσουν και στους δύο, είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, νομίζουμε πως βρήκαμε το άλλο μας μισό.

Λίγο μετά ή αρκετά μετά από την έναρξη μιας συντροφικής σχέσης βρισκόμαστε να ζούμε με τον άνθρωπο που επιλέξαμε στον ίδιο χώρο. Στην αρχή όλα δείχνουν και είναι καλά. Περνάμε μαζί τις ελεύθερες ώρες μας, κάνουμε πράγματα που αρέσουν και στους δύο, είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, νομίζουμε πως βρήκαμε το άλλο μας μισό.

Αναρωτιόμαστε συχνά γιατί τα σημερινά παιδιά πριν από τα τριάντα δεν έχουν φύγει ακόμα από το σπίτι τους. Ακούμε στις ειδήσεις για το οικονομικό αδιέξοδο που βρίσκονται, για τη γενιά των 700 ευρώ, για το βόλεμα που έχουν με το έτοιμο φαγητό της μητέρας τους, με τα πλυμένα ρούχα, με την ασφάλεια της πατρικής εστίας. Τα κατηγορούμε κιόλας, ότι είναι ανίκανα να πάρουν ευθύνες… Δεν έχουμε όμως ποτέ αναλογιστεί μήπως είναι ήδη επωμισμένα με ευθύνες. Μήπως ήδη εδώ και χρόνια έχουν αναλάβει την ευθύνη να φροντίζουν τους γονείς τους και να ξεπληρώνουν το φαγητό που τρώνε, δίνοντας συναισθηματική τροφή σε γονείς που από καιρό δεν «ταΐζουν» ο ένας τον άλλο. Μήπως  αυτά τα παιδιά κάνοντας στην άκρη τις δικές τους ανάγκες και το δικό τους μεγάλωμα, μεγαλώνουν και συχνά κρατούν ζωντανούς τους γονείς τους;