Το άγχος δεν μας παχαίνει. Παχαίνει αυτούς από εμάς που έχουν ως Αχίλλειο Πτέρνα το φαγητό και το βάρος τους. Το άγχος αρχικά υπογραμμίζει και στη συνέχεια εντείνει τις προϋπάρχουσες αδυναμίες μας. Για τον καθένα από μας αυτές είναι διαφορετικές. Γι’αυτό εξ’άλλου το πάχος δεν είναι μέσο μέτρησης άγχους και δεν είναι όλοι οι στρεσαρισμένοι συνάνθρωποί μας παχύσαρκοι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το φαγητό αντικαθρεπτίζει πιο ενδόμυχες πτυχές του εαυτού μας. Όλοι μας κάποια φορά έχουμε πει πως τρώμε πολύ ή λίγο στη λύπη μας, αντίστοιχα και στη χαρά ή στο άγχος μας. Αυτό είναι ένα ζήτημα κυρίως ιδιοσυγκρασιακό που κατά κύριο λόγο καθορίζεται από τις καταβολές μας αλλά και τα πρωταρχικά μας βιώματα που σχετίζονται με το φαγητό. Ανάλογα με τις ασυνείδητες συνδέσεις που έχει κάνει κανείς γύρω από την τροφή, το μαγείρεμα, τη συμπεριφορά στο τραπέζι, την κοινωνικοποίηση μέσω του φαγητού, θα χρησιμοποιήσει το φαγητό εκτός του για να τραφεί, για να συμβολοποιήσει επίσης εσωτερικές συναισθηματικές διαστάσεις του ψυχισμού του.
Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το φαγητό αντικαθρεπτίζει πιο ενδόμυχες πτυχές του εαυτού μας. Όλοι μας κάποια φορά έχουμε πει πως τρώμε πολύ ή λίγο στη λύπη μας, αντίστοιχα και στη χαρά ή στο άγχος μας. Αυτό είναι ένα ζήτημα κυρίως ιδιοσυγκρασιακό που κατά κύριο λόγο καθορίζεται από τις καταβολές μας αλλά και τα πρωταρχικά μας βιώματα που σχετίζονται με το φαγητό. Ανάλογα με τις ασυνείδητες συνδέσεις που έχει κάνει κανείς γύρω από την τροφή, το μαγείρεμα, τη συμπεριφορά στο τραπέζι, την κοινωνικοποίηση μέσω του φαγητού, θα χρησιμοποιήσει το φαγητό εκτός του για να τραφεί, για να συμβολοποιήσει επίσης εσωτερικές συναισθηματικές διαστάσεις του ψυχισμού του.
Η «προσωπικότητα» είναι ένα σύνολο σχετικά μόνιμων τάσεων, διαθέσεων, πεποιθήσεων, επιθυμιών, αξιών και σχημάτων συμπεριφοράς που απαρτίζουν την ταυτότητά μας και καθορίζουν τους τρόπους με τους οποίους το άτομο σκέφτεται και συμπεριφέρεται, δηλ. αυτό που είναι.
Οι διαταραχές προσωπικότητας είναι ένα σύνολο από δυσπροσαρμοστικές, ακραίες και δύσκαμπτες σκέψεις, συναισθήματα και σχήματα συμπεριφοράς, που βιώνονται σταθερά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι διάχυτα και μη ευέλικτα μοτίβα συμπεριφοράς και εσωτερικής εμπειρίας τα οποία αποκλίνουν από τις προσδοκίες του δεδομένου πολιτισμού και τα οποία οδηγούν σε μειωμένη κοινωνική και επαγγελματική λειτουργικότητα και προκαλούν δυσκολίες σε πολλούς τομείς της ζωής του ατόμου και ιδιαίτερα στις σχέσεις του με τους άλλους.
Η «προσωπικότητα» είναι ένα σύνολο σχετικά μόνιμων τάσεων, διαθέσεων, πεποιθήσεων, επιθυμιών, αξιών και σχημάτων συμπεριφοράς που απαρτίζουν την ταυτότητά μας και καθορίζουν τους τρόπους με τους οποίους το άτομο σκέφτεται και συμπεριφέρεται, δηλ. αυτό που είναι.
Οι διαταραχές προσωπικότητας είναι ένα σύνολο από δυσπροσαρμοστικές, ακραίες και δύσκαμπτες σκέψεις, συναισθήματα και σχήματα συμπεριφοράς, που βιώνονται σταθερά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι διάχυτα και μη ευέλικτα μοτίβα συμπεριφοράς και εσωτερικής εμπειρίας τα οποία αποκλίνουν από τις προσδοκίες του δεδομένου πολιτισμού και τα οποία οδηγούν σε μειωμένη κοινωνική και επαγγελματική λειτουργικότητα και προκαλούν δυσκολίες σε πολλούς τομείς της ζωής του ατόμου και ιδιαίτερα στις σχέσεις του με τους άλλους.
Η Νευρική Ανορεξία αποτελεί μία ψυχοπαθολογική κατάσταση που εμφανίζεται, κυρίως, κατά την έναρξη της εφηβείας και είναι σπάνια πάνω από την ηλικία των 20 ετών. Πιο πολλά περιστατικά εμφανίζονται ανάμεσα στην ηλικία των 13-14 και 17-19 ετών. Τα κορίτσια αποτελούν το 95% των ασθενών, ενώ μόνο το 5-10% είναι αγόρια. Σύμφωνα με μελέτες, 1 στις 800 γυναίκες στον γενικό πληθυσμό παρουσιάζει Νευρική Ανορεξία και 1 στις 100 γυναίκες ηλικίας 12-18 ετών. Τα ποσοστά θνητότητας κυμαίνονται από 5-20% και ο θάνατος συνήθως οφείλεται σε λοιμώξεις και ηλεκτρολυτικές διαταραχές. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η πολύ γρήγορη και υπερβολική επανασίτιση μπορεί να προκαλέσει επίσης θάνατο.
Η Νευρική Ανορεξία αποτελεί μία ψυχοπαθολογική κατάσταση που εμφανίζεται, κυρίως, κατά την έναρξη της εφηβείας και είναι σπάνια πάνω από την ηλικία των 20 ετών. Πιο πολλά περιστατικά εμφανίζονται ανάμεσα στην ηλικία των 13-14 και 17-19 ετών. Τα κορίτσια αποτελούν το 95% των ασθενών, ενώ μόνο το 5-10% είναι αγόρια. Σύμφωνα με μελέτες, 1 στις 800 γυναίκες στον γενικό πληθυσμό παρουσιάζει Νευρική Ανορεξία και 1 στις 100 γυναίκες ηλικίας 12-18 ετών. Τα ποσοστά θνητότητας κυμαίνονται από 5-20% και ο θάνατος συνήθως οφείλεται σε λοιμώξεις και ηλεκτρολυτικές διαταραχές. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η πολύ γρήγορη και υπερβολική επανασίτιση μπορεί να προκαλέσει επίσης θάνατο.
Σε μια μελέτη από τη Δανία που δημοσιεύθηκε το 2002 στο έγκυρο ιατρικό περιοδικό JAMA, επιστήμονες παρακολούθησαν ένα δείγμα 3253 ανθρώπων που γεννήθηκαν στην Κοπεγχάγη μεταξύ 1959 και 1961. Τους χώρισαν σε ομάδες ανάλογα με το πόσο καιρό θήλασαν. Όταν ενηλικιώθηκαν, σε ηλικία από 18 έως 27 ετών, εξετάστηκε με συγκεκριμένες επιστημονικές κλίμακες o δείκτης ευφυίας τους. Αποκλείστηκαν με στατιστικό τρόπο παράγοντες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα της μελέτης, όπως η κοινωνικο-οικομονική τους κατάσταση, το επίπεδο εκπαίδευσης που έλαβαν, το ύψος, η ηλικία και η πρόσληψη βάρους της μητέρας τους κατά την εγκυμοσύνη, το κάπνισμα της μητέρας, ο αριθμός των κυήσεων, το βάρος και μήκος γέννησης, επιπλοκές στην κύηση και τον τοκετό.
