Όταν ξεκινάει η ζωή μας με το παιδί, όταν γίνεται πιο interactive, όταν μπορείς πια να συνεννοείσαι, και η επικοινωνία μαζί του δεν περιορίζεται στα «αγκού» και στα παιχνίδια, τότε επαναπροσδιορίζεσαι και αρχίζεις να ακολουθείς τον χάρτη που είχες χαράξει πριν καν ακόμα γεννήσεις. Μία από τις βασικές μου μαμαδίστικες αρχές, από αυτές που είχα ορκιστεί στον εαυτό μου ότι θα τηρώ, ήταν ότι θα είμαι μια μαμά που δεν θα λέει ποτέ ψέματα.
Πριν δύο μήνες περίπου μια αγαπημένη, παλιά συνάδελφος έφυγε από τη ζωή. Μπήκε στο νοσοκομείο για κάτι που όλοι νόμιζαν ότι «θα περνούσε» και δεν γύρισε ποτέ. Αυτή η παλιά συνάδελφος, είχε ένα κοριτσάκι, ένα γλυκό πλασματάκι 4 ετών, που περίμενε τη μαμά του να γυρίσει από τη δουλειά και εκείνη δεν επέστρεψε ποτέ.
Υπάρχει ένα κοριτσάκι στο σχολείο της κόρης μου που είναι όμορφο, καλοβαλμένο, έξυπνο, με καλό κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, με γονείς που νοιάζονται πραγματικά και που του προσφέρουν όσα μπορούν. Ε, λοιπόν, αυτό το κοριτσάκι, που ο Θεός το έχει προικίσει με όλα τα καλά, έχει σαν χόμπι την κακοποίηση των ασθενέστερων. Τριγυρνά στα διαλείμματα και, μόλις βρει κάποιο «θύμα», ρίχνει το δηλητήριό της:
«Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός».
Όταν μιλάμε για την εφηβεία ξέρουμε όλοι ότι πρόκειται γι’ αυτή την περίοδο μετάβασης από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση και ότι λαμβάνει χώρα περίπου σ’ αυτή την κρίσιμη δεκαετία μεταξύ 10 και 20 (teens). Βοηθάει όμως να ξέρουμε ότι είναι μία περίοδος που διανύει φάσεις οι οποίες έχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Ακούμε πραγματικά και με ενσυναίσθηση τα παιδιά μας ή μπλοκάρουμε τα συναισθήματα τους; Πολλές φορές νομίζουμε ότι ακούμε τα παιδιά μας όταν μας μιλάνε, αλλά είτε άλλες σκέψεις έχουν κατακλύσει το μυαλό μας και ουσιαστικά η προσοχή μας είναι στραμμένη αλλού, είτε εστιάζουμε στο α΄επίπεδο επικοινωνίας (τις λέξεις), χάνοντας την ουσία, το ποια ανάγκη προσπαθεί το παιδί να μας επικοινωνήσει.
Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι.
Πολλές φορές σαν γονείς, ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που το μόνο που θέλει είναι αγάπη από εμάς. Τα οικονομικά προβλήματα, τα νεύρα της δουλειάς και το άγχος της επιβίωσης μας κάνει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο.
Ενώ στην ορθόδοξη ψυχαναλυτική θεωρία ο πυρήνας γύρω από τον οποίο σχηματίζεται η προσωπικότητα του κάθε ατόμου και αντίστοιχα και ο χαρακτήρας του είναι η τόσο πολυσυζητημένη πλέον σεξουαλικότητα, στη θεωρία του μαθητή του Freud, του Alfred Adler (του πρώτου αναθεωρητή του Φροϋδισμού) το επίκεντρο αποτελεί ένα πανανθρώπινο αίσθημα κατωτερότητας.
Για να κατανοήσουμε την προστατευτική ενέργεια των δύο γονέων, ας χρησιμοποιήσουμε την αναλογία της φωλιάς των πουλιών.
