Για τα παιδιά μας, οι γονείς είμαστε η κύρια πηγή των πρώτων τους εντυπώσεων. Μετά είναι το σχολείο. Αργότερα οι φίλοι. Και παράλληλα η πολυπαραγοντική πραγματικότητα που ονομάζουμε »κοινωνία». Τα παιδια μαθαίνουν μέσα από τα βιώματά τους, τα παραδείγματα γύρω τους, τα πρότυπα: μέσα στην οικογένεια, την παρέα, το σχολικό περιβαλλον και επιπλέον η τηλεόραση, το internet, τα video games…

Θυμάμαι ότι περιμέναμε πως και πως να κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Τότε, δεν στολίζαμε νωρίς. Συνήθως δυο τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Όμως, πηγαίναμε για ψώνια στο κέντρο της Αθήνας. Στο κλασικό Χριστουγεννιάτικο spot της πόλης, στο καταστόλιστο Μινιόν.

Υπάρχει μια «σχολή» που λέει ότι τα παιδιά πρέπει να τα ξέρουν όλα και υπάρχει και η δική μου, που λέει ότι τα παιδιά, μέχρι 12 ετών έστω, πρέπει να ξέρουν τα μισά.

«Δεν έχει αυξηθεί το μπούλινγκ στα σχολεία;», «δεν έχει χαλάσει η εκπαίδευση;», «τι να κάνουμε με τη μικρή που τσιρίζει;», «έχουν αγριέψει οι εποχές, τα παιδιά μας κινδυνεύουν», είναι μερικές από τις φράσεις που άκουσα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού από γονείς με μικρά παιδιά, μόλις πληροφορούνταν την ιδιότητά μου.

Κατάμεστο βιβλιοπωλείο, από αυτά τα θηρία που έχουν μέσα από καρφίτσα μέχρι φέρετρο. Εκτός από βιβλία, κασετίνες, σχολικά, έχουν παιχνίδια, ηλεκτρονικά γκάτζετ, cd, μέχρι και διακοσμητικά για το σπίτι.

Έχω παρατήσει το σιδέρωμα καιρό τώρα. Δεν προλαβαίνω. Δεν προλαβαίνω να κάνω όλα αυτά που πρέπει να κάνω.

Όχι, δεν χρειάζεται να είσαι εύπορος για να αφήνεις το παιδί σου να ξοδεύει αλόγιστα το χρήμα. Όχι, αυτό δεν είναι φαινόμενο των πλουσίων. Είναι μια ιδιόρρυθμη «κατάρα» που ακολουθεί την ελληνική οικογένεια. Μια νοοτροπία βγαλμένη από τον καιρό του πολέμου που πραγματικά κανείς δεν είχε να φάει. Ή σχεδόν κανείς.

Να χτίσεις δυνατό άνθρωπο αλλά και ευαίσθητο. Να καλλιεργήσεις την αγάπη του μικρού ανθρώπου για την ύπαρξη, του μέσα από την αγάπη που έχει νιώσει από τους γονείς του. Να δημιουργήσεις κίνητρο για την ζωή του μέσα από το βίωμα του. Το βίωμα του να είναι ότι και ίδιος έχει νιώσει ότι για εσάς – τους γονείς- είναι μια δημιουργία.

Πριν χρόνια, ένας φίλος μου είχε διηγηθεί μια ιστορία. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή, είναι όμως σίγουρα εξόχως διδακτική:

Περιμένουμε. Να φύγουμε από τη δουλειά, να τελειώσει ημέρα, να έρθει το σαββατοκύριακο, η αργία, τα Χριστούγεννα, το καλοκαίρι, η καινούργια χρονιά, να μας πει ο άλλος πρώτος το σ’αγαπώ. Περιμένουμε πάντα το πασπαλισμένο με χρυσόσκονη αύριο. Σε αυτό εναποθέτουμε όλες τις προσδοκίες για την ευτυχία μας. Το αύριο έχει τη μαγεία του άγνωστου και το μέλλον φαντάζει φωτεινό και γεμάτο ελπίδα, άσπιλο. Τα προβλήματα και οι έγνοιες δεν έχουν προλάβει να το φθείρουν.