Η αισιοδοξία – όταν δεν είναι αποτέλεσμα φαρμακευτικών σκευασμάτων ή άλλων ψυχοτρόπων ουσιών – δεν είναι χαρακτηριστικό των αφελών ή ανόητων ανθρώπων που δεν επηρεάζονται από όσα συμβαίνουν γύρω τους, όπως λανθασμένα πιστεύουν κάποιοι. Είναι συνειδητή επιλογή και στάση ζωής.

Η υπερβολική περιήγηση στο Facebook μέσα στα Χριστούγεννα – βλέποντας όλες αυτές τις «τέλειες» φωτογραφίες οικογενειακών συγκεντρώσεων και εξωτικών διακοπών – είναι πιο πιθανό να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα και όχι εορταστικά, όπως υποστηρίζει μια πρόσφατη έρευνα.

Τα πράγματα ήταν απλά μέχρι κάποια στιγμή όσον αφορά την ονοματοδοσία των παιδιών: αν ήταν αγόρι, το όνομα του παππού, αν ήταν κορίτσι, το όνομα της γιαγιάς – το μόνο πρόβλημα που υπήρχε ήταν το αν θα έπαιρνε το όνομα από τους γονείς του πατέρα ή από τους γονείς της μητέρας. Το έθιμο ατόνησε με την πάροδο των ετών: άλλοτε γιατί οι γονείς δεν συμφωνούσαν το όνομα ποιού παππού/γιαγιάς να επιλέξουν και κατέληγαν σε ένα «ουδέτερο», άλλοτε γιατί δεν τους άρεσαν τα ονόματα των γονιών τους και άλλοτε γιατί ήθελαν έναν πραγματικά ξεχωριστό όνομα για το βλαστάρι τους.

Σε ποια ηλικία είσαι πολύ μεγάλος για να σπάσεις το φράγμα της επιτυχίας στον τομέα σου; Το ερώτημα συναρπάζει τόσους πολλούς ανθρώπους, γιατί σχεδόν κανένας δεν θεωρεί τον εαυτό του απόλυτα επιτυχημένο, ό, τι και να έχει επιτύχει. Κάποιος που κατάφερε να γράψει ένα μυθιστόρημα λαχταρά να το δει να εκδίδεται, κάποιος που το έχει δει να εκδίδεται περιμένει την εμπορική επιτυχία, ενώ ο καταξιωμένος συγγραφέας θέλει διακαώς το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Πριν χρόνια, ένας φίλος μου είχε διηγηθεί μια ιστορία. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή, είναι όμως σίγουρα εξόχως διδακτική:

Χρειάστηκαν πολλά χρόνια αυτοπαρατήρησης και αυτοανάλυσης για να συνειδητοποιήσω πως μερικά από τα «αρνητικά» χαρακτηριστικά μου, είχαν φυτρώσει μέσα μου ήδη στην παιδική ηλικία, από κουβέντες που είχαν ειπωθεί επιπόλαια και αστόχαστα από τη μητέρα ή από τον πατέρα μου, πάνω στο θυμό ή πάνω σε έναν καυγά. Επειδή αργούσα να ξυπνήσω, για παράδειγμα, τα πρωινά της Κυριακής, άκουγα συχνά πίσω από την πόρτα του εφηβικού μου δωματίου, τη μητέρα μου, ανάμεσα από τους ήχους της ηλεκτρικής σκούπας, να λέει:  «Έτσι όπως πας θα γίνεις τεμπέλα».

Είμαι μαμά χειμερινού τύπου. Γιατί ήμουν και παιδί χειμερινού τύπου. Αγαπούσα τα φθινοπωρινά μεσημέρια. Έξω έβρεχε, πατούσα κίτρινα μουσκεμένα φύλλα, τα ρούχα μου βρεχόντουσαν καθώς γύριζα από το σχολείο, και ένιωθα σαν να γυρίζω από μία περιπέτεια, σαν να βγαίνω από παραμύθι με βρεγμένα δάση, με ξύλινα γεφυράκια και με λύκους να περιμένουν πίσω από τα δέντρα.

«Το δείπνο σερβιρίστηκε! Οι κοτοκροκέτες είναι βιολογικές, από κοτόπουλα ελευθέρας βοσκής που τα ίδια μού είπαν ότι ήθελαν να πεθάνουν για να ταΐσουν τα παιδιά μου. Τα άλειψα με αλεύρι αμυγδάλου χωρίς γλουτένη και προβιοτικά πριν τα ψήσω σε ένα ταψάκι που είχα ψεκάσει ελαφρώς με λάδι καρύδας και πρωτόγαλα. Αυτές δεν είναι τηγανητές πατάτες, είναι μίσχοι γουλιών από τον κήπο μου, ελαφρώς τηγανισμένοι σε φιστικέλαιο από τις φιστικιές μου. Τα σέρβιρα σε δίσκο που κατασκευάσαμε με τα παιδιά μου το απόγευμα στο σαλόνι μας που δεν έχει τηλεόραση. Αυτά δεν είναι λεκέδες από λίπος, είναι τα δάκρυα χαράς του γιου μου. Είναι τόσο ευγνώμων για κάθε γεύμα. Μόλις τώρα μου είπε “μαμά, ευχαριστώ που μου χάρισες ζωή μέσω τοκετού στο σπίτι, όπως και γι’ αυτό το νόστιμο σπιτικό φαγητό. Σε αγαπώ, θεά”».

Κουρασμένη από τη δουλειά, από μια σκληρή καθημερινότητα, τηλεφωνήματα, μια ζωή στη διεκπεραίωση «τι θα φτιάξω σήμερα για φαγητό;», «τα τζάμια είναι βρώμικα», «πρέπει να πληρώσω τη ΔΕΗ θα μας την κόψουν», «τον ΕΝΦΙΑ», «να περάσω από το σχολείο να ρωτήσω τους δασκάλους, Νοέμβρης μπαίνει και δεν τους έχω δει στο πρόσωπο»…

Αυτούς, που είναι πάντα εκεί.
Ό,τι ώρα θες τους τηλεφωνείς.