1) Σταμάτα να δίνεις τόσο μεγάλη σημασία στο πως αισθάνεσαι.

Το πώς αισθάνεσαι, είναι πως αισθάνεσαι. Σύντομα θα περάσει. Το πώς σκέφτεσαι, είναι πως σκέφτεσαι. Σύντομα θα αλλάξει και αυτό. Πες στον εαυτό σου, ότι αυτό που νιώθεις το νιώθεις και αυτό που σκέφτεσαι, το σκέφτεσαι. Από την στιγμή που δεν μπορείς να σταματήσεις τον εαυτό σου από το να σκέφτεται ή να αποτρέψεις τα αισθήματα να δημιουργούνται στο μυαλό σου, δεν έχει κανένα νόημα να είσαι περήφανος ή να ντρέπεσαι για αυτά. Δεν τα προκάλεσες εσύ. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελέγξεις τις πράξεις σου. Αυτές είναι η μόνη αιτία ευχαρίστησης ή ντροπής.

Σταμάτα να είσαι ψευτο-καλούλης!

Γίνε σκληρός, δηλαδή αληθινός, πρώτα με τον εαυτό σου.

Σταμάτα να είσαι ψευτο-καλούλης!

Γίνε σκληρός, δηλαδή αληθινός, πρώτα με τον εαυτό σου.

Διεκδικητικότητα:

Από τις πιο σημαντικές δεξιότητες υπεράσπισης και φροντίδας του εαυτού μας! Υιοθετώντας μία διεκδικητική συμπεριφορά εκφράζουμε τα συναισθήματα και τα δικαιώματα μας, χωρίς να παραβιάζουμε και να προσβάλλουμε τα αντίστοιχα συναισθήματα και δικαιώματα των άλλων.

Attachment parenting. Ένας όρος που ακούγεται τα τελευταία χρόνια! Μια μέθοδος ανατροφής των παιδιών μας βασισμένη στις αρχές της ενσυναίσθησης και της άνευ όρων αποδοχής. Mε το attachment parenting αναπτύσσεται ένας ισχυρός συναισθηματικός δεσμός μεταξύ γονέων και παιδιού. Ένας δεσμός που στόχο έχει να καλύψει τις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών μας, ώστε χορτασμένα και όταν τα ίδια νιώσουν έτοιμα, να μπορούν ανεξάρτητα να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους εφόσον θα ξέρουν ότι υπάρχει ασφαλής σύνδεση με τα πρόσωπα αναφοράς τους.

Η όποια αλλαγή αναγκαστικά σηματοδοτεί μια αλλαγή «βολικότητας». Δηλαδή μια αλλαγή του κατεστημένου τρόπου που κάποιος σκέφτεται, συναισθάνεται και πράττει. Αυτό το είδος της αλλαγής στοχεύει στην πρόοδο του ανθρώπου, στην πρόοδο της συνείδησης. Το «ξεβόλεμα» δημιουργεί άγχος, πολύ άγχος σχεδόν τρόμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι αν και στην αρχή ενθουσιάζονται με την ιδέα της αλλαγής, όταν έρχεται η ώρα εφαρμογής αρχίζουν τις δικαιολογίες. Χιλιάδες δικαιολογίες εφευρίσκουν για να μην ξεβολευτούν!

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Σε κάποια στιγμή της ζωής – μερικές φορές στα πρώτα μας χρόνια, άλλοτε όψιμα – είναι βέβαιο ότι όλοι μας θα ξυπνήσουμε και θα αντιληφθούμε τη θνητότητά μας. Είναι τόσο πολλά αυτά που την πυροδοτούν: μια ματιά στον καθρέφτη που δείχνει το σαγόνι μας να κρεμάει, τα μαλλιά μας ν” ασπρίζουν, τους ώμους να καμπουριάζουν.

Το τραγούδι έχει κολλήσει στο repeat και όμως, κάθε φορά νιώθω και κάτι διαφορετικό ακούγοντάς το. Και μία απ’ αυτές αισθάνθηκα πως θέλω να γράψω γι’ αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη και έτσι να τους πω ευχαριστώ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ…

Ξεκινάς με ένα τσουβάλι γεμάτο ανθρώπους. Άνθρωποι που αποκαλείς γνωστούς, φίλους, συμφοιτητές, συνάδελφους, κολλητούς, γείτονες, συμμαθητές. Πόσο γεμάτη ζωή με τόσους ανθρώπους, σκέφτεσαι και χαμογελάς αθώα.

Ανοίγεις τα μάτια σ’ έναν κόσμο αλλοιωμένο, πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι γνωρίζεις. Κρύο, δυνατοί θόρυβοι, πολύ φως. Ανοίγεις το στόμα κι από μέσα βγαίνει ένα φωναχτό συναίσθημα. Δεν το ξέρεις αυτό το συναίσθημα, δεν ξέρεις ότι είχες φωνή. Δεν το ξέρεις το στήθος που σε ακουμπάνε. Όμως μοιάζει οικείο. Μυρίζει μαμά, οπότε είναι εντάξει.