«Μα, τι θα πει ο κόσμος;» Ερώτημα ζωής. Από τις πλέον καίριες φράσεις, που αφυπνίζουν ακόμη και ζωντανούς πεθαμένους. Κυρίως αυτούς! Σ’ αυτούς εξάλλου απευθύνεται, η θεία αυτή διερώτηση.

Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα!! Αλλάζουν μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, χρόνο με το χρόνο. Παρατηρώ την κορούλα μου που είναι πλέον δυόμιση ετών και διαπιστώνω πόσο πολύ έχει αλλάξει. Το φαφούτικο χαμόγελο αντικαταστάθηκε από ένα πλατύ κοριτσίστικο χαμόγελο.

Να τα φιλάς για σένα, αυτή τη φορά. Όχι γι’ αυτά. Για να θυμάσαι πάντα τα κλειστά βλέφαρα που βλέπουν όνειρα με νεράιδες και να ανασαίνεις τις παιδικές ανάσες που μυρίζουν τριαντάφυλλο, γλυκό του κουταλιού, γιασεμί  και όλες τις υπέροχες ευωδιές του κόσμου.

… η Μαρία αγαπάει τον Τάσο. Τα φτιάξανε πριν από μερικούς μήνες και είναι μαζί. Πάνε στο ίδιο σχολείο, εκείνη πρώτη και εκείνος δευτέρα λυκείου. Η σχέση τους, λένε, είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουν.

Τα καλά σενάρια έχουν σασπένς και αφήνουν το καλό για το τέλος. Σ’αυτό το σημείωμα θα πούμε την κατάληξη στην αρχή και το μυστήριο θα λυθεί μία και καλή : Δεν υπάρχει τέλειος γονιός!!! Αυτό ήταν… Τώρα που μάθαμε την αλήθεια μπορούμε να απενεχοποιηθούμε και να δράσουμε χωρίς προσχήματα. Μπορούμε να υψώσουμε τη φωνή μας, μπορούμε να πούμε “όχι”, μπορούμε ακόμα και να τα στεναχωρήσουμε…

Είμαι εργοθεραπεύτρια με 10ετή εμπειρία εργασίας με παιδιά, γονείς και δασκάλους. Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του δασκάλου που έλαβα πρόσφατα, ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Ακούω σταθερά την ίδια άποψη από κάθε δάσκαλο που συναντώ.

Η ανατροφή ενός παιδιού συγκαταλέγεται ανάμεσα στους δυσκολότερους «άθλους» ενός γονέα. Δυστυχώς, στην ανατροφή των παιδιών δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος, ούτε γενικοί κανόνες που να μπορούν να εφαρμοστούν σε όλες τις περιπτώσεις.

«Πατέρας» σημαίνει κάτι πολύ παραπάνω από το να αποκτήσεις, απλώς, ένα βιολογικό παιδί. Άντρες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν ατυχήματα, άντρες που παρατούν και δε θέλουν επαφή με τα παιδιά τους, άντρες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως «βαρίδια», απέχουν χιλιόμετρα από την έννοια του πατέρα, του προστάτη, του οδηγού, του προτύπου.

Από τη Σιμόν ντε Μποβουάρ και τον αγώνα για το δικαίωμα στην έκτρωση και την προφύλαξη των γυναικών φτάσαμε σε μία εποχή που γυναίκες 40, 50 και 60 χρόνων σαν μανιακές κυνηγούν να βρουν το νόημα της ζωής μέσα από την απόκτηση παιδιού. Μόνο που η μητρότητα δεν είναι η διαδικασία. Είναι το μετά. Μετά, τι κάνουμε;».

Από πάντα, δέσμια του μαμαδίστικου ενστίκτου σου, με ρωτούσες «πεινάς;» «έφαγες;» «σε βλέπω κομμένη». Όλες αυτές οι οισοφαγικές ερωτήσεις από τη μία μου έδιναν στα νεύρα, από την άλλη με τύλιγαν με μια γλυκιά θαλπωρή. Γιατί δεν ξέρω για τον έρωτα, αλλά η αγάπη σου περνούσε πάντα από την καρδιά, κάνοντας μια μεγάλη στάση στο στομάχι.