Συχνά συναντώ γονείς αναστατωμένους με τα έφηβα παιδιά τους. Ανήσυχα ρωτούν για όσα τους απασχολούν, ψάχνοντας αγωνιωδώς μια λύση στα προβλήματα τους :

Είναι μάλλον εύκολο να συμφωνήσουμε οι περισσότεροι ότι τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα δεν χρειάζονται και πάρα πολλά πράγματα.

Τα υπέροχα παιδιά μας είναι ο καρπός της υπεροχής μας. Είναι το στεφάνι της περηφάνιας που μας στολίζει και μας φουσκώνει…

Έχει χυθεί πολύ μελάνι για τη σημασία των ορίων. Έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις, πολλές θεωρίες, πολλές απ’ τις οποίες μεταξύ τους διαφορετικές…

Η αγάπη ενός γονιού για το παιδί του είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Δύσκολα μπαίνει σε λόγια, δύσκολα περιγράφεται με εικόνες…

Το σχολικά έτοιμο παιδί θα πρέπει να έχει φτάσει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο ανάπτυξης ως προς την σωματική του ανάπτυξη, την ψυχοκοινωνική/συναισθηματική και την γλωσσική/γνωστική προκειμένου να ανταποκριθεί με επιτυχία στις απαιτήσεις του δημοτικού σχολείου.

Όλοι ξέρουμε ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα σπάει. Στην περίπτωση των παιδιών που είναι από τη φύση τους πιο ευαίσθητα και με λιγότερες άμυνες, η φράση αυτή αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα.

Κάθε γονιός που έχει ζήσει τις κραυγές του παιδιού του κάθε φορά που ο γιατρός προσπαθεί να το εξετάσει, να του κάνει εμβόλιο ή να του πάρει αίμα, ξέρει καλά πώς μια επίσκεψη στον παιδίατρο μπορεί να γίνει η πιο αγχωτική δοκιμασία.

Η ανάγκη ενός χώρου αποκλειστικά δικού τους αναπτύσσεται πολύ νωρίς στα παιδιά. Και θα πρέπει να τη σεβόμαστε, κυρίως όταν τα παιδιά θέλουν να απομονωθούν, συντροφιά με τη φαντασία και τα όνειρά τους.

Γιατί δεν μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά να δέχονται τη διαφορετικότητα; Γιατί δεν μπορούμε να τα εκπαιδεύσουμε να θέλουν να βοηθήσουν ένα παιδί που έχει το οποιοδήποτε πρόβλημα.