Και οι συνέπειες; Με δύο λόγια μεγάλες! Σήμερα που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, τα πολύτιμα μας, μας πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να ”μπλέξουν”…

Αν και τα τελευταία χρόνια η κατανόηση του κοινού για την κατάθλιψη έχει μεγαλώσει, πολύ συχνά αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε τα σημάδια με τα οποία εκδηλώνεται, ακόμη και σε πολύ κοντινούς μας ανθρώπους που τους γνωρίζουμε καλά.

Στην εποχή της οικονομικής κρίσης με την ανεργία να καλπάζει επί σειρά ετών γύρω στο 25% το να χάσεις τη δουλειά σου τείνει να γίνει κανόνας και όχι εξαίρεση.

Είστε γύρω στα 40 και νιώθετε κάπως άσχημα; Αισθάνεστε ότι δεν έχετε ενέργεια και όρεξη για τίποτα, ενώ ταλανίζεστε από υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου «ποιος είμαι, που πάω, τι κάνω στη ζωή μου»;

Ότι η επαφή με τη φύση μας κάνει καλό είναι κάτι που όλοι υποψιαζόμαστε όσο ζούμε στην πόλη και το οποίο επιβεβαιώνεται κάθε φορά που βρισκόμαστε στην εξοχή. Όμως η σύνδεσή μας με τη γη, φαίνεται ότι έχει πολύ πιο δραστική επίδραση, ακόμη και στην κοινωνική ζωή.

Περνάμε τον περισσότερο χρόνο της ζωής μας προσθέτοντας διαρκώς νέες υποχρεώσεις: περισσότερες ευθύνες στον χώρο εργασίας, περισσότερες κοινωνικές υποχρεώσεις, περισσότερες δραστηριότητες.

«Να ζει κανείς ή να συζεί;» αναρωτιόταν κάποια θεατρική παράσταση παλαιότερα. Όχι ακριβώς άδικα, αφού συχνά νιώθουμε να φτάνουμε στα όριά μας από κάτι που θεωρούμε παραξενιά του συντρόφου μας με τον οποίο μοιραζόμαστε την ίδια στέγη.

Η ντοπαμίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής που βοηθά στον έλεγχο των κέντρων του εγκεφάλου για την ανταμοιβή και την ευχαρίστηση.

Ας είμαστε ειλικρινείς: η τακτοποίηση του σπιτιού, του γραφείου και των πραγμάτων μας γενικότερα, δεν είναι κάτι που απολαμβάνει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων.

Οι στόχοι που θέτει ο καθένας στη ζωή του είναι διαφορετικοί και έχουν σχέση με τις προτεραιότητές μας: επιτυχημένη καριέρα, χρήματα με το τσουβάλι, οικογενειακή αρμονία ή ένας συνδυασμός όλως αυτών είναι κάποιοι από τους πλέον συνηθισμένους.