Το ουρικό οξύ, είναι ένα ασθενές οξύ, που παράγεται στον οργανισμό κατά τον μεταβολισμό των πουρινών και απεκκρίνεται κύρια από το νεφρό. Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι τροφίμων πλούσιων σε πουρίνες είναι τα λιπαρά κρέατα και ψάρια, το αλκοόλ, τα εντόσθια, τα οστρακοειδή, τα αλλαντικά, οι σούπες κρέατος, τα μανιτάρια, τα πράσα, το αυγοτάραχο. Ενώ η αύξηση του ουρικού οξέως είναι συνήθης σήμερα και απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού λόγω της υπερβολικής κατανάλωσης πλούσιων σε πουρίνες τροφίμων, η μείωση των επιπέδων του ουρικού οξέως είναι σπανιότερη.
Η πτώση του ουρικού οξέως μπορεί να οφείλεται σε ελαττωμένη παραγωγή, αυξημένη απέκκριση ή συνδυασμό των δύο μηχανισμών.
Η διατροφή με τρόφιμα χαμηλής περιεκτικότητας σε πουρίνες και ορισμένες κληρονομικές διαταραχές του μεταβολισμού κατά τις οποίες υπάρχει μεμονωμένη διαταραχή στο μεταβολισμό των πουρινών (π.χ. συγγενής διαταραχή της αμφίδρομης νεφρικής σωληναριακής μεταφοράς ουρικού) είναι οι πιο αθώες κατηγορίες αιτίων. Σοβαρά συστηματικά αίτια που συνοδεύονται από πτώση ουρικού οξέως του αίματος είναι ορισμένα παθολογικά νοσήματα (π.χ. καρκινώματα, κίρρωση ήπατος, διαβήτης), η δηλητηρίαση από βαρέα μέταλλα και η χρόνια χρήση ορισμένων φαρμάκων (π.χ. ασπιρίνη, φαινοφιμπράτη, κορτιζόνη).
Οι επιπτώσεις από το χαμηλό ουρικό είναι ανύπαρκτες για τον οργανισμό, είναι όμως σημαντικό να διερευνηθεί η αιτία της πτώσης του για να αποκλειστούν και να θεραπευτούν εγκαίρως σοβαρά υποκείμενα συστηματικά αίτια.
Κατά την διάρκεια της σωστής παθολογικής εξέτασης, τα στοιχεία από το ιστορικό, τα συνoδά συμπτώματα, ορισμένα σημεία από την εξέταση (π.χ. εξέταση σπλάγχνων, αρτηριακή πίεση, εξέταση παράπλευρης κυκλοφορίας) κατευθύνουν την διάγνωση και την θεραπεία.
Σε ορισμένες περιπτώσεις επιβάλλονται συμπληρωματικοί εργαστηριακοί έλεγχοι.