Αυτούς, που είναι πάντα εκεί.
Ό,τι ώρα θες τους τηλεφωνείς.
Αν θες.

Αν δεν τηλεφωνήσεις, δεν έγινε και τίποτα.
Όποτε θελήσεις να τους καλέσεις, θα απαντήσουν με χαρά.
Δε χρειάζεται να τους βλέπεις συχνά.
Δε χρειάζονται επισκέψεις.
Όταν χρειαστείς κάτι θα τους δεις.
Ή όταν χρειαστούν κάτι. Ας το ζητήσουν.

Άλλωστε αν δυσκολέψουν τα πράγματα, στο σπίτι τους θα πας.
Ό,τι ώρα κι αν είναι. Όποιο κι αν είναι το πρόβλημα.
Θα σε στηρίξουν, θα σε βοηθήσουν (με όποιο τρόπο – παντως θα βρουν τρόπο)
θα σε ακούσουν, πιθανότατα να κλαις ή να ουρλιάζεις.
Δε θα μιλάνε – κι αν κάνουν το λάθος να μιλήσουν θα “πληρώσουν” εκείνοι τα νεύρα σου
αλλά αυτό είναι ανθρώπινο, αφού δεν είσαι καλά, τι περιμένουν;
Και θα μείνεις μαζί τους για όσο χρειαστεί.

Αυτούς, τους πολύ δικούς σου.
Που δε χρειάζεται να τους πεις πως τους αγαπάς.
Δεν τους αγκαλιάζεις ποτέ – άντε δυο φιλιά, όταν συναντιόσαστε.
Δεν τους λες ευχαριστώ, εννοούνται αυτά.
Δεν τους παίρνεις δώρα χωρίς λόγο.

Αν υπήρχε λόγος, εντάξει.
Αλλά χωρίς λόγο… Γιατί;
Δεν υπάρχει λόγος.

Δεν υπάρχει λόγος;
Ας ξαναδιαβάσουμε τα παραπάνω…

Πηγή : http://enallaktikidrasi.com/