Το ήπαρ είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματος. Ευρίσκεται στο άνω δεξιό τεταρτημόριο της κοιλιάς, κάτω από το δεξιό υποχόνδριο, έναντι του διαφράγματος.
Το συκώτι έχει σημαντικό ρόλο στην αποτοξίνωση του οργανισμού. Μέσω του ήπατος ποικίλες τοξίνες μεταβολίζονται σε ακίνδυνα για τον οργανισμό προϊόντα, τα οποία στη συνέχεια απεκκρίνονται στην χολή ή στα ούρα. Στις λειτουργίες του ήπατος περιλαμβάνονται η σύνθεση σημαντικών πρωτεϊνών του σώματος (π.χ. αλβουμίνη, πρωτεΐνες μεταφορείς, πρωτεΐνες που ρυθμίζουν την πήξη του αίματος), ο μεταβολισμός χημικών ενώσεων (π.χ. φάρμακα, χολερυθρίνη, κατιόντα), η παραγωγή της χολής.
Η βλάβη του ήπατος χαρακτηρίζεται από δυσλειτουργία του ήπατος και διαταραχή σε εξετάσεις που αφορούν την ηπατική βιοχημεία. Στα τυπικά κλινικά συμπτώματα της ηπατικής νόσου περιλαμβάνονται ο ίκτερος, η κόπωση, ο κνησμός, ο κοιλιακός πόνος, το φούσκωμα, οι αιμορραγίες. Πολλοί ασθενείς δεν έχουν συμπτώματα και εντοπίζονται από αυξήσεις των ηπατικών ενζύμων στα πλαίσια συνήθους παθολογικής εξέτασης, προληπτικής εξέτασης, αξιολόγησης πριν την πρόσληψη σε εργασία, ένταξης σε ιδιωτικά ασφαλιστικά προγράμματα και κατά την αιμοδοσία.
Oι βασικές εξετάσεις που αφορούν την ηπατική βιοχημεία είναι η χολερυθρίνη ορού και ούρων, οι τρανσαμινάσες (ασπαρτική τρανσαμινάση – AST – SGOT και αλανινική τρανσαμινάση – ALT – SGPT), η γGT, η αλκαλική φωσφατάση, η 5 νουκλεοτιδάση, η αλβουμίνη, οι γ σφαιρίνες, ο χρόνος προθρομβίνης.
Η χολερυθρίνη του ορού είναι προϊόν αποδόμησης των πρωτεϊνών που περιέχουν το δακτύλιο πορφυρίνης της αίμης των ερυθρών αιμοσφαιρίων του αίματος. Απαντάται στο αίμα με δύο κλάσματα, τη συζευγμένη χολερυθρίνη ή άμεση και τη μη συζευγμένη ή έμμεση χολερυθρίνη. Η σύζευξη της χολερυθρίνης είναι μία χημική διαδικασία που προϋποθέτει τη σωστή λειτουργία του ήπατος και του χοληφόρου δέντρου. Η αύξηση της χολερυθρίνης προσδίδει μία κίτρινη όψη στο δέρμα και τους βλεννογόνους (ίκτερος). Η χολερυθρίνη στα ούρα είναι πάντα συζευγμένη χολερυθρίνη, με δεδομένο ότι η μη συζευγμένη χολερυθρίνη συνδέεται στο αίμα με αλβουμίνη και δεν διηθείται από τους νεφρούς. Η αύξηση της χολερυθρίνης των ούρων προκαλεί υπέρχρωση στα ούρα.
Οι τρανσαμινάσες (ασπαρτική τρανσαμινάση – AST – SGOT και αλανινική τρανσαμινάση – ALT – SGPT) είναι ηπατικά ένζυμα. Η AST ανευρίσκεται επίσης στον καρδιακό μυ, στους γραμμωτούς μύες, στους νεφρούς, στον εγκέφαλο, στους νεφρούς, στο πάγκρεας, στους πνεύμονες, στα λευκά και στα ερυθρά αιμοσφαίρια. Η ALT ανευρίσκεται κυρίως στο ήπαρ.
Η γGT, η αλκαλική φωσφατάση, η 5 νουκλεοτιδάση είναι ένζυμα του ήπατος, των οποίων συνολικά οι αυξήσεις υποδηλώνουν χολόσταση. Η αλκαλική φωσφατάση στο αίμα περιλαμβάνει πολλά ισοένζυμα που απαντώνται στο ήπαρ, στα οστά, στον πλακούντα, στο λεπτό έντερο.
Η αλβουμίνη συντίθεται από τα ηπατικά κύτταρα. Όταν το ήπαρ ανεπαρκεί, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πρόκειται για χρόνια παθολογική κατάσταση, τα επίπεδα της αλβουμίνης μειώνονται. Η μειωμένη πρόσληψη θερμίδων, η εντεροπάθεια με απώλεια πρωτεϊνών, το νεφρωσικό σύνδρομο και οι χρόνιες λοιμώξεις αναστέλλουν «φυσιολογικώς» την παραγωγή αλβουμίνης από το ήπαρ.
Οι γ σφαιρίνες είναι μια ομάδα πρωτεϊνών που παράγονται από τα Β λεμφοκύτταρα. Oι γ σφαιρίνες αυξάνουν σε περιπτώσεις ηπατικής ανεπάρκειας, κατά τις οποίες το ήπαρ αδυνατεί να καθαρίσει τον οργανισμό από βακτηριακά αντιγόνα που φτάνουν στο ήπαρ μέσω της κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα την αυξημένη σύνθεση αντισωμάτων από τα λεμφοκύτταρα.
Με εξαίρεση τον παράγοντα VIII, οι παράγοντες πήξης του αίματος παράγονται αποκλειστικά στα ηπατοκύτταρα. Ο χρόνος προθρομβίνης εκτιμά αθροιστικά τους παράγοντες II, VII, IX και Χ και παρατείνεται σε περιπτώσεις ηπατικής ανεπάρκειας. Εξαρτάται από την βιταμίνη Κ.
Παρά το γεγονός ότι όταν διαταράσσονται όλοι οι δείκτες συνολικά υπάρχει χωρίς αμφιβολία ηπατική βλάβη, η μεμονωμένη διαταραχή μίας ή μερικών από τις εξετάσεις αυτές δεν συνδέεται απαραίτητα με βλάβη του ήπατος: Ενδέχεται να αντανακλά οργανική βλάβη σε άλλο σημείο του σώματος που προκαλεί υπερβολική δραστηριότητα του ήπατος ή εξωηπατική παραγωγή και γενικότερα αλλοιώσεις στο τρίπτυχο επάρκεια πρώτων υλών- βιοσύνθεση – κάθαρση των χημικών ουσιών που διαταράσσονται.
Διαταραχές και νοσήματα του ήπατος είναι το σύνδρομο Gilbert, τo σύνδρομο Crigler-Najar τύπου 1 και 2, το σύνδρομο Dubin – Johnson, το σύνδρομο Rotor, οι ηπατίτιδες Α, Β, C, D,E, η ηπατίτιδα από λοιμώδη μονοπυρήνωση, η ερπητική ηπατίτιδα, η κρυπτογενής ηπατίτις, η πρωτοπαθής χολική κίρρωση, η αυτοάνοση ηπατίτιδα, η σκληρυντική χολαγγειίτιδα, το σύνδρομο επικάλυψης, η νόσος μοσχεύματος ενάντια στον ξενιστή, η απόρριψη αλλομοσχεύματος, η έλλειψη α1 αντιθρχυψίνης, η αιμοχρωμάτωση, η νόσος WILSON, η καλοήθης υποτροπιάζουσα ενδοηπατική χολόσταση, η προοδευτική οικογενής ενδοηπατική χολόσταση, η γαλακτοζαιμία, η τυροσιναιμία, η κυστική ίνωση, η νόσος GAUCHER, η νόσος NEWMAN-PICK, το λιπώδες ήπαρ, η αλκοολική ηπατίτιδα, η κίρρωση LAENNEC, η στεάτωση, η στεατοηπατίτιδα, η καλοήθης μετεγχειρητική χολόσταση, η χολαγγειίτιδα, η νόσος CAROLI, η φαρμακευτική ηπατίτιδα, η αγγειοαποφρακτική νόσος, η ισχαιμική ηπατίτιδα, το σύνδρομο BUDD CHIARI, η θρόμβωση της πυλαίας, η οζώδης υπερπλασία, το ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα, το χολαγγειοκαρκίνωμα, το αδένωμα, το απόστημα, οι κύστεις του ήπατος, το αιμαγγείωμα. Η βλάβη του ήπατος μπορεί να είναι απότοκος συστηματικών παθολογικών νοσημάτων ή εξωηπατικών νοσημάτων: Η σαρκοείδωση, η αμυλοείδωση, οι νόσοι αποθήκευσης γλυκογόνου, η κοιλιοκάκη, η φυματίωση, η εξωηπατική απόφραξη χολής, τα μεταστατικά καρκινώματα είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Η σωστή παθολογική εξέταση έχει ζωτική σημασία για την ορθή αξιολόγηση κάθε περίπτωσης.