Το να ‘ναι κάποιος γονιός, πατέρας ή μητέρα, είναι ένα επάγγελμα με τεράστιες ευθύνεςκι υποχρεώσεις. Αποτελεί πλήρη απασχόληση, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 365 ημέρες το χρόνο και περιλαμβάνει ολόκληρη τη διαδικασία ανάπτυξης, εκπλήρωσης των βιολογικών και συναισθηματικών αναγκών, εκπαίδευσης κι ένταξης του παιδιού στο κοινωνικό σύνολο, καθώς και την προετοιμασία του για την ενήλικη ζωή.

Ο γονέας, είτε βιολογικός είτε θετός, φέρει την ευθύνη της σωστής διαπαιδαγώγησης του παιδιού, με βάση ένα σύνολο κανόνων ηθικής και σεβασμού . Του μαθαίνει τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και τα όριά του. Φροντίζει το παιδί αυτό να εξελιχθεί στην πορεία της ζωής του σ’ έναν σωστό ενήλικα μ’ αρχές, χρήσιμο στην κοινωνία. Όσο καλύτερη δουλειά κάνει μαζί του ο γονιός, τόσο πιο ισορροπημένο κι ευτυχισμένο θα ‘ναι ένα παιδί.

Κυρίαρχο ρόλο στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού κατέχει η σωστή επικοινωνία μεταξύ των δύο γονέων. Συγκεκριμένα, όσο πιο υγιείς και καλές είναι οι σχέσεις της μητέρας και του πατέρα, τόσο πιο εποικοδομητικό θα ‘ναι και το οικογενειακό περιβάλλον. Τα παιδιά, ιδιαίτερα στις νηπιακές ηλικίες, μιμούνται τις συμπεριφορές των γονέων τους, επομένως οφείλουν να ‘ναι ιδιαίτερα προσεκτικοί ώστε να μην περαστούν λανθασμένα μηνύματα στο υποσυνείδητο των παιδιών.

Πρώτο μέλημά τους είναι να μυήσουν τα παιδιά στην αγάπη και το σεβασμό. Όταν όμως οι ίδιοι δε σέβονται ο ένας τον άλλον, είναι πολύ δύσκολο να πείσουν αυτό το παιδί να σεβαστεί τον οποιονδήποτε. Σ’ ένα περιβάλλον που ο πατέρας δεν αναγνωρίζει ούτε εκτιμά την προσωπικότητα της μητέρας και τ’ αντίστροφο, σημειώνονται διαρκώς επικοί καβγάδες κι ασκείται βία λεκτική και σωματική, μ’ αποτέλεσμα το παιδί να μην είναι ήρεμο. Θα φοβάται την ισχυρή φιγούρα του γονέα και πολύ πιθανόν καθώς θα ωριμάζει να την αντιπαθεί, ενώ παράλληλα θα αναπτύξει βίαιες τάσεις κι ανάρμοστο λεξιλόγιο. Είναι μάλιστα πολύ πιθανόν να περάσει στο υποσυνείδητό του πως σε κάθε σχέση υπάρχει ένα θύμα κι ένας θύτης και να πορευτεί μ’ αυτές τις αξίες στην ενήλικη ζωή του.

Επιπλέον, οι γονείς οφείλουν να συνεργάζονται και να λαμβάνουν από κοινού τις αποφάσεις για τα παιδιά τους. Είναι καλό να ‘χουν παρόμοια αντιμετώπιση στα πείσματα και τα καμώματά του, ώστε το παιδί να μην μπερδεύεται. Δεν πρέπει το παιδί να μάθει να εκμεταλλεύεται την αγάπη του γονέα ούτε και να την καταχράται. Ο πατέρας κι η μητέρα κατέχουν διαφορετικούς ρόλους στην ανάπτυξη ενός παιδιού, οφείλουν όμως να ‘χουν σωστή επικοινωνία κι ένα κοινό σύνολο κανόνων κι ορίων που δε θα του επιτρέπεται να ξεπερνά.

Παράλληλα, είναι πολύ συχνό φαινόμενο οι δυο γονείς να μην είναι ευτυχισμένοι μέσα στο γάμο τους. Δεν είναι παράλογο αυτό ούτε και μεμπτό. Οι ανθρώπινές σχέσεις είναι δύσκολες και μπορεί εν τέλει να καταλήξεις πως όσο κι αν νοιάζεσαι για το σύντροφό σου, δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα και την προσωπικότητά σου κι επομένως η συμβίωση να γίνεται αδύνατη. Σ’ αρκετές παρόμοιες περιπτώσεις, οι γονείς αποφασίζουν ν’ αντέξουν υπό αυτές τις συνθήκες μέχρι να μεγαλώσει το παιδί. Αυτό το παιδί όμως, όσο μικρό κι αν είναι, δεν είναι χαζό. Μ’ άλλα λόγια, ακόμη κι αν δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τα διάφορα προβλήματα, διαισθάνεται τη δυστυχία των γονέων του.

Όσο πιο υγιές είναι το οικογενειακό περιβάλλον, τόσο πιο ευτυχισμένο είναι και το παιδί που αναπτύσσεται σ’ αυτό. Τα παιδιά εισπράττουν την αγάπη και την εκτίμηση μεταξύ των γονέων τους κι έχουν μάλιστα την ανάγκη να βλέπουν τους ίδιους τους γονείς τους αγαπημένους κι ευτυχισμένους. Τότε αισθάνονται ασφαλή μέσα στην οικογένεια κι ικανοποιούνται στο έπακρο οι συναισθηματικές τους ανάγκες. Εξελίσσονται μ’ αυτόν τον τρόπο σε ισορροπημένους ενήλικες, με κατανόηση κι ικανούς να προσφέρουν απλόχερα αγάπη και προσοχή.

Πηγή : http://www.themamagers.gr/