Αν και ο πρώτος στόχος της άσκησης είναι η προάσπιση της υγείας μας δεν είναι λίγες οι φορές που όχι μόνο αυτός δεν επιτυγχάνεται αλλά η άσκηση γίνεται αιτία να χαθεί έστω και προσωρινά. Στην πραγματικότητα πριν θέσει κανείς τον οργανισμό του στην δοκιμασία έργου είναι απαραίτητο να λάβει κάποιες προφυλάξεις που όσο και αν φαίνονται απλές και συνηθισμένες είναι απαραίτητες για την αποφυγή τραυματισμών.

• Οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει έλεγχος και έγκριση του ιατρού του πριν την άσκηση.

• Ξεκινώντας είναι απαραίτητο να είναι ντυμένος ανάλογα (παπούτσια και ρούχα για το είδος της άσκησης), να γνωρίζει τον χώρο που θα ασκηθεί (π.χ αν το γήπεδο έχει λακκούβες ,αν το νερό είναι κρύο) και να έχει τον απαραίτητο εξοπλισμό (πετσέτες , μπουκάλι με ισοτονικό ποτό).κ.α

• Στην συνέχεια απαιτείται καλή προθέρμανση , διατάσεις και πάντοτε αποθεραπεία.
 
Παρόλα αυτά οι σωστές επιλογές σε όλα τα παραπάνω δεν είναι ικανές να αποτρέψουν έναν τραυματισμό είτε γιατί υπερεκτιμούμε τις δυνατότητες μας , είτε γιατί η φύση του σπορ είναι τέτοια , είτε τέλος για κάποιο τυχαίο λόγο.

Ας δούμε τους πιο συχνούς τραυματισμούς που παρουσιάζονται στους αθλητικούς χώρους. Πριν ξεκινήσουμε θα πρέπει να τονίζουμε πως σκοπός μας δεν θα πρέπει να είναι η “γιατρειά” του προβλήματος αλλά η προσφορά των πρώτων βοηθειών και η μεταφορά του ασθενή σε κάποιον ειδικό.

ΣΥΝΔΕΣΜΙΚΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ (ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑΤΑ)
Είναι συνηθισμένοι τραυματισμοί και πραγματοποιούνται όταν οι σύνδεσμοι δέχονται μεγάλα μηχανικά φορτία ή προσπαθούν να σταθεροποιήσουν την άρθρωση. Πολλές φορές μπορούν να προκληθούν ακόμη και κατά την διάρκεια του βαδίσματος ενώ στα σπορ συχνά προκαλούνται όταν μετά την προσγείωση από άλμα ’’γυρίσει’’ το πόδι του αθλητή. Συνοδεύονται από πόνο, συχνά οίδημα και ίσως δυσκολία στην κίνηση.
Αυτό λοιπόν που κάνουμε αρχικά είναι να μειώσουμε το οίδημα τοποθετώντας πάγο, να επιδέσουμε σφικτά με ελαστικό επίδεσμο και να μην αφήσουμε τον τραυματία να επιβαρύνει ξανά την τραυματισμένη περιοχή.

Η χρήση ψυκτικού δεν ενδείκνυται διότι λειτουργεί ως αναισθητικό με αποτέλεσμα ο αθλητής να μην αντιλαμβάνεται τον πόνο, να επιβαρύνει την περιοχή και στο τέλος και τον τραυματισμό του.

Τα διαστρέμματα χωρίζονται σε πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού. Στα πρώτα αρκεί ο τρόπος αντιμετώπισης που περιγράψαμε, ενώ σε πιο δύσκολες καταστάσεις μπορεί να χρειαστεί ακόμη και η τοποθέτηση νάρθηκα ή γύψου.

ΘΛΑΣΕΙΣ
Πολλοί συχνοί τραυματισμοί που μπορούν να προκληθούν είτε από υπερβολική φόρτιση π.χ στον στίβο είτε από άμεση πλήξη π.χ στο ποδόσφαιρο. Διακρίνονται σε θλάσεις πρώτου, δευτέρου και τρίτου βαθμού και μπορούν αποκατασταθούν μέσα σε λίγες ημέρες ή αρκετές εβδομάδες. Κύρια συμπτώματα είναι ο πόνος και το οίδημα. Αυτά καταπολεμούνται με την τοποθέτηση πάγου στην περιοχή και περίδεση. Ο πάσχων δεν θα πρέπει να χρησιμοποιεί την τραυματισμένη περιοχή μέχρι την εξέταση από ιατρό.

ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ
Το κάταγμα παρουσιάζεται πιο σπάνια από τους προηγούμενους τραυματισμούς κυρίως σε αγώνες ποδοσφαίρου . Στο σημείο προκαλείται έντονος πόνος, οίδημα, παραμόρφωση, αδυναμία κίνησης ή μερικές φορές μη φυσιολογική κίνηση. Η αντιμετώπιση του κατάγματος απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή αφού μια λάθος κίνηση μπορεί να χειροτερέψει την κατάσταση.

Το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να ακινητοποιήσουμε το τραυματισμένο μέλος μαζί με τις αρθρώσεις. Γι’ αυτό τον σκοπό μπορούν να επιστρατευτούν από επίδεσμοι μέχρι ζώνες και ρούχα ή ακόμη και σανίδια . Αν υπάρχει αιμορραγία θα πρέπει να υπάρχει σφικτό δέσιμο το οποίο θα χαλαρώνει και θα επανέρχεται, ενώ σε διαφορετική περίπτωση δεν απαιτείται σφικτή περίδεση καθώς αυτή δημιουργεί προβλήματα στην κυκλοφορία του αίματος.

Δύο σημεία που πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα είναι η μη ανάταξη του κατάγματος από μη ειδικό και η προσεκτική μεταφορά ατόμου με κάταγμα στον αυχένα και την σπονδυλική στήλη. Αν κάποιος δεν γνωρίζει είναι προτιμότερο να φροντίζει για την ψυχολογική μόνο υποστήριξη του πάσχοντα περιμένοντας εξειδικευμένο άτομο για την μεταφορά του.

Πηγή : http://www.nutrimed.gr