Πίσω από το Instagram, το Facebook, το Youtube, τις τηλεοπτικές διαφημίσεις υπάρχει μια τεράστια επιστήμη που χρησιμοποιείται για την προώθηση των τροφίμων.
Ο εγκέφαλός μας είναι το πλέον γλυκοζο-εξαρτώμενο όργανο του σώματός μας. Χρησιμοποιεί περίπου το 25% της συνολικής ροής του αίματος (ή αλλιώς της ενέργειας που λαμβάνουμε μέσω της τροφής) – παρά το γεγονός ότι αντιπροσωπεύει ΜΟΝΟ το 2% της σωματικής μάζας. Ένα τόσο μικρό όργανο χρειάζεται το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας σε σχέση με το μέγεθός του, από αυτό που χρειάζονται άλλα ζωτικά όργανα για να επιτελέσουν σωστά τις λειτουργίες τους.
Δεδομένου ότι οι εγκέφαλοί μας εξελίχθηκαν για να βρίσκουν τρόφιμα, ώστε να επιζήσουμε δεν μας δημιουργήθηκε τεράστια έκπληξη όταν ανακαλύψαμε ότι μια από τις μεγαλύτερες αυξήσεις στην εγκεφαλική ροή του αίματος εμφανίζεται όταν ένας «πεινασμένος εγκέφαλος» εκτίθεται σε εικόνες επιθυμητών τροφών.
Η προσθήκη αρωμάτων στα τρόφιμα κάνει αυτό το φαινόμενο ακόμα πιο έντονο. Επειδή ο εγκέφαλός μας αντιδρά στην εικόνα που το δίνουν τα μάτια, εκτός από τη μυρωδιά, ένα αρεστό στο μάτι τρόφιμο αυξάνει ακόμα περισσότερο την ροή του αίματος, κατ’επέκταση και την ανάγκη για άμεση κατανάλωσή του.
Σε αυτό το σημείο έρχεται ο όρος «foodporn» κατά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τύπου Instagram, ο οποίος έχει να κάνει καθαρά με την εικόνα του πιάτου, το οποίο φωτογραφίζεται ή βιντεοσκοπείται και «ανεβαίνει» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από κάθε χρήστη του διαδικτύου και σίγουρα δεν έχει σχέση με τη γαστρονομία του.
Σε μια εποχή, όπου η εικόνα μεταδίδεται και εναλλάσσεται με ταχύτατους ρυθμούς και είναι αναρίθμητη, ο μόνος τρόπος για να γίνει σημείο αναφοράς, να «κολλήσεις» δηλαδή για λίγο και να της δώσεις σημασία είναι να σου «γεμίσει» το μάτι. Και, πως επιτυγχάνεται αυτό;
Μέσω της μέγιστης επεξεργασίας της και της αποστροφής από την πραγματικότητα. Η άμεση επεξεργασία της εικόνας, οι εύχρηστες τεχνικές λήψης και προβολής βίντεο από κάθε χρήστη του διαδικτύου κάνει το φαγητό (όπως και το πρόσωπο μιας κοπέλας) πίνακα ζωγραφικής, φωτογραφία ισάξια ενός πίνακα της Anna Keville Joyce, μέσο διαφήμισης και προβολής χώρων εστίασης, προβολής μεγάλων εταιριών εμπορίας τροφίμων και γενικώς έγκειται πλέον στον τομέα της «τέχνης» αφημένο στα χέρια του marketing.
Ανάκληση της εικόνας – η δύναμη της σκέψης
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι μας ακούμε τα στομάχια μας να χτυπάνε όταν σκεφτόμαστε ένα νόστιμο γεύμα. Η προβολή του «αρεστού – πορνογραφικού» φαγητού μπορεί να προκαλέσει την έκκριση σάλιου και την απελευθέρωση πεπτικών υγρών του στομάχου και του εντέρου καθώς το πεπτικό σύστημα προετοιμάζεται για την τροφή που πρόκειται να έρθει.
Η απλή οπτική επαφή με ένα «αγαπημένο» φαγητό μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Ωστόσο, όπως φαίνεται από την έρευνα, η ανταπόκριση του εγκεφάλου σε εικόνες εύγευστων ή εξαιρετικά επιθυμητών τροφίμων προκαλεί ενεργοποίηση ενός πλήθους περιοχών του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών γεύσης και ανταμοιβής. Το μέγεθος αυτής της αύξησης της νευρικής δραστηριότητας, για να μην αναφέρουμε την ενισχυμένη συνδεσιμότητα μεταξύ των περιοχών του εγκεφάλου, συνήθως εξαρτάται από το πόσο πεινασμένος είναι ο θεατής, αν βρίσκεται σε δίαιτα (δηλαδή νιώθει περιορισμό)ή αν είναι παχύσαρκος. (συνήθως τείνει να δείχνει μια πιο έντονη ανταπόκριση του εγκεφάλου στις εικόνες τροφίμων ακόμη και όταν είναι χορτασμένος).
Ο Apicius, ο ρωμαϊκός chef και συγγραφέας του πρώτου αιώνα, υποστήριζε ότι: “Η πρώτη γεύση είναι πάντοτε με τα μάτια.” Σήμερα, η οπτική εμφάνιση ενός πιάτου είναι εξίσου σημαντική, αν όχι πιο σημαντική, ακόμα και από τη γεύση.
Είμαστε βομβαρδιζόμενοι από εικόνες τροφίμων, από διαφημίσεις έως κοινωνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και τηλεοπτικές εκπομπές. Δυστυχώς, όμως, τα τρόφιμα που τείνουν να φαίνονται καλύτερα (ή μάλλον προσελκύουν περισσότερο το μυαλό μας) στην πραγματικότητα, όχι μόνο στερούνται γεύσης αλλά είναι συνήθως ανθυγιεινά.
Διότι, έτσι μάθαμε. Συνδέσαμε από τα παιδικά μας χρόνια την ικανοποίηση μετά την κατανάλωση ενός γλυκού με την εικόνα μιας χορταστικής βάφλας και την ανταμοιβή του εαυτού μας ως ενήλικες.
Πόσο εύκολα μπορούμε να αποκτήσουμε μια υγιεινή διατροφική συμπεριφορά;
Καθόλου εύκολα.
Το 2015, όπως και το προηγούμενο έτος, το φαγητό ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη κατηγορία που αναζητήθηκε στο διαδίκτυο (μετά τα θέματα που αφορούσαν τις ανθρώπινες σχέσεις). Η ευθύνη (αν υπάρχει), δεν βαραίνει αποκλειστικά με τους εμπόρους τροφίμων, τις εταιρείες προώθησης τροφίμων και τους τηλεοπτικούς σεφς.
Υπάρχει ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός από εμάς που αναζητούμε ενεργά εικόνες τροφίμων – “ψηφιακή αναζήτηση τροφής”, αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε.
Ποιος από εσάς έχει πάει σε ένα εστιατόριο και δεν έχει φωτογραφίσει το πιάτο του, δεν το έχει «φιλτράρει» και δεν το έχει ανεβάσει στο Instagram/ Facebook;
Οι άνθρωποι πάντα είχαν την τάση να ετοιμάζουν όμορφες γεύσεις και να διακοσμούν τα πιάτα τους στα εορταστικά τους τραπέζια ανά τους αιώνες. Πέρα από τις γιορτές όμως, δεν θα υπήρχε καμία πραγματική ανησυχία για το πώς φαινόταν το πιάτο των αγροτών αρκεί να ήταν γευστικό και χορταστικό. Αυτό υποστηρίζει και ένας διάσημος Γάλλος σεφ στο L’Atelier de Joel Robuchon, που περιγράφει την κατάσταση της Γαλλικής κουζίνας πριν από την εμφάνιση «νέας» κουζίνας.
«Η εμφάνιση ή η διακόσμηση ενός πιάτου ήταν σχεδόν ανύπαρκτη για τους Γάλλους. Αν παραγγείλατε ένα coq au vin σε ένα εστιατόριο, θα βλέπατε ένα πιάτο, παρόμοιο με αυτό που θα φτιάχνατε πρόχειρα στο σπίτι σας. Τα πιάτα ήταν αυτά που ήταν. Όλα άλλαξαν, όμως, όταν η Ανατολή συναντήθηκε με τη Δύση στις γαλλικές κουζίνες της δεκαετίας του 1960. Ήταν αυτή η συνάντηση των «μαγειρικών μυαλών» που οδήγησε στη νέα γεύση, και μαζί της στo «foodporn»- ένας όρος που χρονολογείται σε μια ανασκόπηση του 1977 της γαλλικής μαγειρικής του Paul Bocuse.
Στην εποχή μας, όλο και περισσότεροι σεφ έχουν εμμονή με την φωτογραφική εικόνα των πιάτων τους και ενδιαφέρονται ακόμα περισσότερο για τις εικόνες που θα κοσμούν τις σελίδες του επόμενου βιβλίου μαγειρικής τους. Κάποιοι αγωνιούν για το πλήθος των ανθρώπων που μοιράζονται τα γεύματα τους στα κοινωνικά μέσα ενώ άλλοι απαγορεύουν τη φωτογραφία μέσα στο εστιατόριο τους.
Οι αρχιμάγειρες ως επί το πλείστον, φαίνεται να έχουν «αγκαλιάσει» την τάση, αναγνωρίζοντας τη δύναμη του διαδικτύου. Όπως λέει ο Alain Ducasse, σεφ του Dorchester Hotel ένα από τα καλύτερα εστιατόρια στο Λονδίνο, με αστέρι Michelin: “Η κουζίνα είναι μια γιορτή για τα μάτια των επισκεπτών που επιθυμούν να μοιραστούν τις στιγμές τους και τα συναισθήματά τους μέσω των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης”.
Ο προβληματισμός τότε, ποιος είναι;
Η οπτική έκκληση του γεύματος έχει γίνει αυτοσκοπός. Οι ερευνητές και οι εταιρείες τροφίμων έχουν αρχίσει να καθορίζουν ποια τεχνάσματα λειτουργούν καλύτερα από την άποψη της αύξησης της ελκυστικότητας ενός φαγητού, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου παρουσίασης ενός πιάτου ώστε να μεταδώσει στο θεατή τη φρεσκάδα και τη γεύση του τροφίμου, μόνο με τα μάτια.
Ο «τροφικός βομβαρδισμός»
“Βρήκα πρόσφατα ένα παράδειγμα τέτοιου «διατροφικού βομβαρδισμού» μέσα στο μετρό. Υπήρχαν οθόνες διαφήμισης κατά μήκος της κυλιόμενης σκάλας. Το μόνο που θα μπορούσα να δω με την άκρη του ματιού μου ήταν ένα χέρι που κρατούσε ένα πιρούνι με ένα παντανόστιμο λαζάνι, το οποίο έσταζε αργά ένα καυτό λιωμένο τυρί.”
Καθώς οι διαφημιστές γνωρίζουν πολύ καλά, τις «τακτικές” του σωστού Marketing δημιούργησαν μια εικόνα από την οποία δεν μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας και σε τέτοιο μέγεθος οθόνης, το οποίο προφανώς δεν μπορούμε να αποφύγουμε από οποιαδήποτε θέση. Τα μάτια μας (ή μάλλον τα μυαλά μας) βρίσκουν σχεδόν ακαταμάχητο το τυρί που λιώνει. Εικόνες από λιπαρά τρόφιμα (ή πιο συγκεκριμένα από θερμιδικές «βόμβες») καταγράφονται στην οπτική μας συνείδηση, όπως και οτιδήποτε κινείται. Η “κίνηση του τροφίμου” είναι ακριβώς το είδος της ενεργητικής διέγερσης που προκαλούν τα τρόφιμα καθώς οι εγκέφαλοί μας έχουν εξελιχθεί για να ανιχνεύσουν, να παρακολουθήσουν και να επικεντρώνονται σε αυτά, οπτικά.
Η δύναμη της κίνησης
Η εταιρεία Marks & Spencer έχει αποκτήσει φήμη για τις εξαιρετικά στυλιζαρισμένες και εντυπωσιακές παρουσίαση πιάτων. Η πιο διάσημη διαφήμισή της από το 2005, ήταν για μια πουτίγκα σοκολάτας με ένα υπερβολική γέμιση. Στην διαφήμιση άκουγες μια φωνή να λέει «Δεν πρόκειται μόνο για μια απλή πουτίγκα σοκολάτας, αυτή είναι μια πουτίγκα σοκολάτας Marks & Spencer.” Οι πωλήσεις αυξήθηκαν κατά περίπου 3.500%. Στην εκστρατεία του M & S για το 2014, όλα τα τρόφιμα της εταιρείας παρουσιάστηκαν σε κίνηση.
Το φαγητό σε κίνηση φαίνεται επίσης πιο επιθυμητό, εν μέρει επειδή θεωρείται πιο φρέσκο. Οι μελέτες του ερευνητή ψυχολογίας τροφίμων Brian Wansink και των συναδέλφων του στο Πανεπιστήμιο Cornell δείχνουν ότι η εικόνα ενός ποτηριού χυμού πορτοκαλιού είναι πολύ πιο ελκυστική όταν μπορεί να φανεί χυμός που χύνεται στο ποτήρι παρά όταν η εικόνα είναι ακίνητη και απλώς δείχνει ένα γεμάτο ποτήρι χυμό.
Και οι δύο είναι στατικές εικόνες, αλλά η μία υποδηλώνει κίνηση. Αυτό αρκεί για να αυξήσει την ροή αίματος του εγκεφάλου μας.
Οι φωτογενείς “διαδικτυακοί” μάγειρες είναι μια μόδα της Αμερικής που έρχεται με αργά βήματα και στη χώρα μας και αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα τροφής σε κίνηση. Σε αυτήν την περίπτωση το πρόσωπο αλληλοεπιδρά με το φαγητό και είναι πιο δυναμικό από τις κλασσικές δυτικές διαφημίσεις όπου βλέπουμε μόνο το φαγητό να κινείται.
Οι εικόνες των τροφίμων είναι πιο οπτικά ακόμα πιο ελκυστικές όταν ο εγκέφαλος του θεατή βρίσκει εύκολη την προσομοίωση της πράξης φαγητού, για παράδειγμα, όταν το φαγητό δοκιμάζεται από κάποιον και αυτός δείχνει την ευχαρίστησή του από ότι μια απλή απεικόνιση ενός πιάτου με φαγητό.
Φανταστείτε λίγο τη συσκευασία μιας έτοιμης σούπας. Στο μπροστινό μέρος της συσκευασίας είναι συνήθως ένα μπολ με τη νόστιμη σούπα της συσκευασίας. Το κουτάκι που βρίσκεται στο μπολ είναι από τη δεξιά πλευρά. Η προσθήκη ενός κουταλιού που προσεγγίζει το μπολ από τα δεξιά έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να αγοράσουν το προϊόν να είναι περίπου 15% περισσότεροι από ό, τι αν το κουτάλι βρισκόταν από την αριστερή πλευρά του μπολ στην εικόνα της συσκευασίας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη είναι δεξιόχειρες και έτσι κανονικά είναι σαν να βλέπουμε τον εαυτό μας να κρατά ένα κουτάλι στο δεξί χέρι. Η εικόνα του κουταλιού στη δεξιά πλευρά του μπολ διευκολύνει το μυαλό μας να φανταστεί ότι τρώμε τη σούπα ενώ ασυναίσθητα ένα κουτάλι από την αριστερή πλευρά θα μας δημιουργούσε σύγχυση. Η τοποθέτηση αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία καθώς μεγιστοποιεί την εμπιστοσύνη του καταναλωτή προς το προϊόν, το οποίο είναι φτιαγμένο γι’ αυτόν.
Γιατί, όμως ανησυχούμε τόσο πολύ με την άνοδο της αρεστότητας των διαφημίσεων των τροφίμων;
Γιατί οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να υποκύπτουν την επιθυμία τους να βλέπουν όλες αυτές τις απολαυστικές διαφημίσεις τροφίμων και όλες αυτές τις «νόστιμες» φωτογραφίες γκουρμέ πιάτων στο Instagram;
Εξάλλου οι εικόνες δεν περιέχουν θερμίδες!
Οι ερευνητές έχουν άλλη άποψη καθώς αποδεικνύουν ορισμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά μετά από το σύγχρονο διατροφικό βομβαρδισμό:
Το εξιδανικευμένο «foodstyle» αυξάνει την πείνα
Ένα πράγμα που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι η προβολή εικόνων με επιθυμητά τρόφιμα αυξάνει την όρεξη. Σχετική μελέτη έδειξε η επίσκεψή ατόμων σε ένα εστιατόριο όπου έβλεπαν εικόνες αρεστών τροφίμων όπως τηγανίτες, βάφλες, χάμπουργκερ, αυγά τηγανιτά κλπ για μόλις επτά λεπτά οδήγησε σε αύξηση του αισθήματος της πείνας όχι μόνο στους συμμετέχοντες που δεν είχαν φάει ελάχιστο φαγητό, αλλά και σε εκείνους που μόλις είχαν τελειώσει ένα γεύμα.
Προωθεί τα ανθυγιεινά τρόφιμα
Πολλές από τις συνταγές που κάνουν οι κορυφαίοι σεφ σε τηλεοπτικές εκπομπές είναι απίστευτα θερμιδικές ή ανθυγιεινές. Όσοι έχουν αναλύσει συστηματικά τις συνταγές των τηλεοπτικών εκπομπών διαπιστώνουν ότι οι συνταγές αυτές είναι πολύ υψηλότερες σε λίπος, κορεσμένα λιπαρά και νάτριο από ό, τι συνιστάται από τις οδηγίες διατροφής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Αυτό δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα για τους θεατές που φτιάχνουν τις συνταγές που βλέπουν. Είναι εκπληκτικά λίγοι οι άνθρωποι που φτιάχνουν συνταγές από την τηλεόραση, σύμφωνα με μια έρευνα του 2015. Από τα 2.000 φαγητά τα οποία μπορεί να παρουσιάστηκαν σε μια εκπομπή μαγειρικής, λιγότερα από τα μισά δεν μαγειρεύτηκαν ακόμη και από αυτά που δεν ήθελαν ιδιαίτερη προετοιμασία. Αντίθετα, η μεγαλύτερη ανησυχία δημιουργείται για τις πρότυπες μερίδες που προβάλλονται μέσω της τηλεόρασης, οι οποίες προσομοιάζουν με αυτές των εστιατορίων, ωστόσο είναι πολύ μεγαλύτερες σε σχέση με αυτές που πραγματικά χρειαζόμαστε για να χορτάσουμε. Επίσης, η τηλεόραση θέτει έμμεσους κανόνες σίτισης στο σπίτι, οι οποίοι επίσης δεν ακολουθούν μια ιδανική διατροφή συνυφασμένη με το Μεσογειακό τρόπο ζωής.
Αυξάνει το δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) σας
Η παρακολούθηση εικόνων με ελκυστικά τρόφιμα στο facebook / Instagram, ακόμα και στις σκάλες του μετρό και η αύξηση του αποτελεί είναι ένας συσχετισμός, όχι η βασική αιτία της αύξησης του ΔΜΣ. Ωστόσο, οι άνθρωποι που παρακολουθούν περισσότερη τηλεόραση έχουν υψηλότερο ΔΜΣ και έλκονται από junk foods. Φυσικά, θα μπορούσαμε αν θεωρήσουμε ότι τα άτομα που παρακολουθούν πολλές ώρες τηλεόραση εκ των πραγμάτων είναι λιγότερο δραστήριοι και ο ΔΜΣ τους είναι αυξημένος και λόγω μειωμένης δραστηριότητας.
Το βασικό ερώτημα, ωστόσο, από την άποψη της «γαστροφαγίας», είναι το κατά πόσον όσοι παρακολουθούν περισσότερη τηλεοπτική και βλέπουν διαφημίσεις με ελκυστικά πιάτα έχουν υψηλότερο ΔΜΣ διότι καταναλώνουν φαγητό ταυτόχρονα με την παρακολούθηση σε σχέση με αυτούς που βλέπουν ίδιες ώρες τηλεόραση, όμως δεν τρώνε μπροστά από αυτήν. Σύμφωνα με τους ερευνητές η διαφήμιση των τροφίμων προκαλεί την κατανάλωση φαγητού μπροστά από την τηλεόραση, ιδιαίτερα από τα παιδιά.
Αποστραγγίζει τους ψυχικούς σας πόρους
Κάθε φορά που βλέπουμε εικόνες τροφίμων – στις συσκευασίας του προϊόντος, στα βιβλία μαγειρικής, στις τηλεοπτικές εκπομπές ή στα κοινωνικά μέσα – οι εγκέφαλοί μας δεν μπορούν παρά να εμπλακούν σε ένα σημείο ενσωματωμένης ψυχικής προσομοίωσης. Δηλαδή, προσομοιώνουν το πώς θα ήταν αν τρώγαμε στην πραγματικότητα το φαγητό που βλέπουμε. Σε κάποιο επίπεδο, το μυαλό μας δεν μπορεί να διακρίνει μεταξύ των εικόνων του φαγητού και των πραγματικών γευμάτων. Επομένως, πρέπει να διαθέσουμε κάποιους ψυχικούς πόρους, όσο ανόητο και αν ακούγεται , που να μπορούν να μας κάνουν να αντισταθούμε σε όλους αυτούς τους εικονικούς πειρασμούς.
Τι συμβαίνει λοιπόν όταν αντιμετωπίζουμε στη συνέχεια μια πραγματική επιλογή τροφίμων;
Φανταστείτε τον εαυτό σας: Βλέπετε μια εκπομπή μαγειρικής. Έπειτα βγαίνετε από το σπίτι και φτάνετε σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό. Η μυρωδιά του καφέ που έρχεται μέσω του αέρα στη μύτη σας οδηγεί μέσα στο καφέ με σκοπό να αγοράσετε ένα ζεστό και απολαυστικό φλιτζάνι. Μπαίνετε στο καφέ και μπροστά στον πάγκο βλέπετε τα ζαχαρωτά, μπισκοτάκια cookies, snack bars και τα φρούτα. Τώρα η κοπέλα πίσω από τον πάγκο σας ρωτάει αν θα θέλατε μια μπανάνα ή ένα από τα μπισκοτάκια με σοκολάτα. Τι επιλέγετε;
Σε μια εργαστηριακή μελέτη, οι συμμετέχοντες στους οποίους είχαν δείξει ελκυστικές εικόνες φαγητού έτειναν να κάνουν χειρότερες επιλογές τροφίμων μετά από εκείνους που είχαν εκτεθεί σε μικρότερο αριθμό εικόνων τροφίμων. Όλη αυτή η αυξημένη έκθεση σε επιθυμητές εικόνες τροφίμων οδηγεί σε ακούσιες ενσωματωμένες ψυχικές προσομοιώσεις. Στο μυαλό μας φανταζόμαστε τι θα θέλαμε να καταναλώνουμε από τα φαγητά που βλέπουμε, ακόμα κι αν αυτά τα φαγητά είναι μόνο στην τηλεόραση ή στην οθόνη του κινητού μας και στη συνέχεια προσπαθούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να φάμε.
Μια πρόσφατη μελέτη, η οποία διεξήχθη σε τρία καταστήματα σνακ των μέσων μεταφοράς, διερεύνησε αν οι άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν πιο υγιεινές διατροφικές επιλογές αν έβλεπαν φρούτα αντί για επεξεργασμένα σνακ μπροστά τους στα ταμία των καταστημάτων. Οι ερευνητές θεώρησαν ότι οι καταναλωτές ήταν πιο πιθανό να αγοράσουν φρούτα ή μπάρες με μούσλι. Παρά την αλλαγή οι καταναλωτές συνέχισαν να αγοράζουν πατατάκια, μπισκότα και σοκολάτες. Με άλλα λόγια, μια παρέμβαση που είχε σχεδιαστεί για να μειώσει την κατανάλωση θερμιδογόνων snacks είχε ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να καταναλώνουν περισσότερες θερμίδες.
Δεν θέλω να κλείσω με μια απαισιόδοξη σημείωση. Τα επόμενα χρόνια, οι “γαστρο-ψυχολόγοι” θα συνεχίσουν να εξετάζουν το κρίσιμο μέρος των τροφίμων που εκτιθέμεθα και το ρόλο που παίζουν οπτικά στις διατροφικές συμπεριφορές. Είναι σχεδόν απίθανο ο αντίκτυπος της οπτικής ευχαρίστησης μέσω της οθόνης να μειωθεί σύντομα, δεδομένου του χρόνου που ξοδεύουμε να κοιτάζουμε στις οθόνες. Ελπίζω ωστόσο, να κατανοήσουμε περισσότερο τη σημασία της όρασης για την αντίληψη και τη συμπεριφορά μας γύρω από τα τρόφιμα και τα ποτά και να είμαστε σε θέση να βελτιστοποιήσουμε τις εμπειρίες μας με το φαγητό στο μέλλον. Πρώτα αγαπάμε το σώμα μας και το φροντίζουμε με την τροφή, τον ήλιο, την άσκηση, τον καλό ύπνο και τις κοινωνικές μας συναναστροφές και μετά φροντίζουμε την εικόνα μας στους γύρω μας!