Είναι το ερώτημα που απασχολεί τους περισσότερους ανθρώπους που πηγαίνουν να κολυμπήσουν σε κάποια δημόσια πισίνα – αν και πραγματικά δεν θέλουν να το σκέφτονται: μήπως έχει ουρήσει κάποιος μέσα;

Για το καλό της επιστήμης και της δημόσιας υγείας, μια ομάδα ακαδημαϊκών έθεσε ως στόχο να παράσχει μια επιστημονική απάντηση, λαμβάνοντας περισσότερα από 250 δείγματα από 31 διαφορετικές δημόσιες πισίνες και τζακούζι. Τα αποτελέσματα ήταν ανησυχητικά.

Σε μια πισίνα, η οποία ήταν περίπου το ένα τρίτο του μεγέθους μιας ολυμπιακών διαστάσεων, είχε μια το εκπληκτικό νούμερο των 75 λίτρων ούρων, ενώ μια μικρότερη πισίνα είχε πέρα από νερό και 30 λίτρα ούρα!

Η μελέτη διεξήχθη σε δύο πόλεις του Καναδά που δεν κατονομάστηκαν, αλλά φαίνεται αρκετά πιθανό η συνήθεια της ούρησης στην πισίνα να είναι εξίσου συχνή και στον υπόλοιπο κόσμο.

«Ακόμη και αν κανείς δεν παραδέχεται ότι ουρεί στην πισίνα, προφανώς κάποιοι το κάνουν», δήλωσε μία από τους ερευνητές, η Lindsay Blackstock, η οποία κάνει το  διδακτορικό της στην ανάλυση περιβαλλοντικής τοξικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα.

Αν και κάποιοι θα πουν ότι, πέρα από το αηδιαστικό του πράγματος, στην ουσία τα ούρα είναι αποστειρωμένα, μια γουλιά από μια πισίνα με ούρα σίγουρα δεν είναι καλή ιδέα. Αντιθέτως, μπορεί να είναι επικίνδυνη και ενδεχομένως να προκαλέσει άσθμα και ερεθισμό των ματιών, εξαιτίας της ανάμιξης των ούρων με τις χημικές ουσίες που βρίσκονται στο νερό της πισίνας.

Οι ερευνητές εξέτασαν το νερό για μια τεχνητή γλυκαντική ουσία που λέγεται ακεσουλφάμη Κ, η οποία βρίσκεται συνήθως στα επεξεργασμένα τρόφιμα και τα ανθρακούχα ποτά.  Η ουσία εντοπίζεται στα ούρα, επειδή περνά κατευθείαν μέσα από το σώμα χωρίς να χωνευτεί.

Αναλύοντας τα αποτελέσματα της έρευνας στο περιοδικό Environmental Science and Technology Letters, οι ερευνητές έγραψαν ότι, η «εν μία νυκτί αλλαγή χρώματος του νερού από μπλε σε πράσινο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, υπογράμμισε την ανάγκη συστηματικής παρακολούθησης της ποιότητας του νερού σε πισίνες».

«Τα ούρα περιέχουν πολλές αζωτούχες ενώσεις, όπως ουρία, αμμωνία, αμινοξέα και κρεατινίνης. Αυτές οι ενώσεις μπορεί να αντιδράσουν με απολυμαντικά (π.χ. χλώριο) σε πισίνες, για να σχηματίσουν υποπροϊόντα απολύμανσης (DBP). Η έκθεση σε πτητικά DBP, ειδικά τριχλωραμίνη, σε εσωτερικές εγκαταστάσεις για κολύμπι μπορεί να οδηγήσει σε ερεθισμούς των ματιών και του αναπνευστικού συστήματος. Αν και θεωρείται ταμπού, το 19% των ενηλίκων έχουν παραδεχθεί πως έχουν ουρήσει σε πισίνα τουλάχιστον μία φορά».

Πηγή : http://www.iatrikanews.gr/