Συνήθιζα να ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούσαν να έχουν μια φυσιολογική ζωή χωρίς φάρμακα, γιατρούς και θεραπείες.

Τους ανθρώπους που είχαν δεδομένο το να περπατάνε, να βλέπουν, να μπορούν να κοιμούνται στις 4:00 το πρωί χωρίς να επιβαρύνουν την υγεία τους, που μπορούνε να φάνε μία στο τόσο γρήγορο φαγητό που έχει γεύση πλαστικού, που δεν είναι αναγκασμένοι να κόψουν το τσιγάρο γιατί αλλιώς δεν θα ξανά-περπατήσουν –κακά τα ψέματα καλύτερα που το έκοψα όμως, αν και μου λείπει και πάντα θα μου λείπει–, που μπορούν να παραλείψουν και μία φορά την εβδομάδα το γυμναστήριο, αυτούς που δεν χρειάζεται να παίρνουν συμπληρώματα διατροφής, αυτούς που δεν κουράζονται με το παραμικρό. Στην αρχή σκεφτόμουν συνεχώς γιατί σε μένα; Γιατί όχι σε κάποιον άλλο; Ήμουν μόλις 18 χρονών. Δεν είχα ζήσει τίποτα. Ένας Ψυχολόγος θα έλεγε πως ήμουν σε φάση άρνησης.

Τώρα όμως καταλαβαίνω πόσο πολύ τυχερή είμαι. Μην παρεξηγηθώ όμως. Μία χρόνια πάθηση έχει πολλά αρνητικά, αλλά έχει και θετικά. Το πρώτο από όλα είναι πως δεν έχω δεδομένο στη ζωή μου ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε ότι βλέπω, ούτε ότι περπατάω, ούτε ότι μιλάω. Ούτε ΤΙΠΟΤΑ. Με θυμάμαι να ξυπνάω καθημερινά με το φόβο ενός επερχόμενου μουδιάσματος ή όπως το λέει ο νευρολόγος μου μιας ώσης ή υποτροπής.

Σταμάτησα όμως να το φοβάμαι. Συνειδητοποίησα ότι έχω κάποιους καλούς φίλους γύρω μου. Πολλοί έφυγαν μετά τη διάγνωση. Στην αρχή στεναχωρήθηκα, αλλά μετά σκέφτηκα «Είναι καλύτερα έτσι. Δεν με αποσπούν από το στόχο μου.» Πλέον νιώθω ευτυχισμένη, νιώθω χαρούμενη, νιώθω ολοκληρωμένη. Γιατί; Μα γιατί δεν είναι τίποτα δεδομένο.

Οι γιατροί το λένε Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, Πολλαπλή Σκλήρυνση, Απομυελυνωτική Νόσο ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

Εγώ προτιμώ να το λέω ζωή. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα και να μην παίρνω τίποτα ως δεδομένο.

Μάθε να εκτιμάς όλα όσα έχεις, όσο λίγα και να είναι πριν σταματήσεις να τα έχεις.

Πηγή : http://enallaktikidrasi.com/