Η διστακτικότητα ή η απροθυμία που δείχνουν τα παιδιά στην κατανάλωση νέων τροφίμων και στην ένταξή τους στο διαιτολόγιό τους ονομάζεται νεοφοβία. Το φαινόμενο αυτό εκδηλώνεται ελάχιστα κατά τη βρεφική ηλικία, αυξάνεται στη νηπιακή ηλικία και μειώνεται καθώς το παιδί μεγαλώνει.

Η ανάπτυξη νεοφοβιών αποτελεί ένα φυσιολογικό μηχανισμό προστασίας απέναντι στην πιθανή πρόσληψη επικίνδυνων τροφίμων. Όταν, όμως, ο φόβος εμποδίζει την κατανάλωση νέων, αλλά ιδιαίτερα θρεπτικών τροφίμων από τα παιδιά, αυτό μπορεί να έχει δυσχερείς συνέπειες στην ανάπτυξη και την υγεία τους, γενικότερα. Για το λόγο αυτό, απαιτούνται προσπάθειες, ώστε η αρχική νεοφοβική απόρριψη τροφίμων να μετατραπεί σε προτίμηση και αύξηση της πρόσληψης αυτών. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της χρήσης συγκεκριμένων τεχνικών. Πιο συγκεκριμένα:

Η επαναλαμβανόμενη παρουσία των διαφόρων τροφίμων στο παιδί, μειώνει την απροθυμία του να καταναλώσει ένα τρόφιμο οικείο για την υπόλοιπη οικογένεια. Προσοχή πρέπει να δοθεί από τους γονείς ώστε να μην είναι πιεστικοί, ίσως χρειαστούν πέντε με δέκα προσπάθειες έκθεσης του ίδιου τροφίμου, ώστε το παιδί να δεχθεί να το δοκιμάσει και να το καταναλώσει. Με άλλα λόγια φροντίζετε να βάζετε στο πιάτο του παιδιού σας το τρόφιμο που δεν καταναλώνει χωρίς να το πιέζετε αναγκαστικά να το φάει.

Προκειμένου το παιδί να αποδεχτεί ένα νέο τρόφιμο, πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσει γευστικά το τρόφιμο αυτό. Η θέα ενός τροφίμου ή η παρατήρηση άλλων να καταναλώνουν το τρόφιμο από μόνες τους δεν είναι αποτελεσματική στην πρόκληση αλλαγών των τροφικών επιλογών του παιδιού. Στην περίπτωση αυτή είναι σημαντικό να δοκιμάζετε διαφορετικούς τρόπους μαγειρέματος, να εκμεταλλευτείτε τη χρήση βοτάνων, να τοποθετείτε μικρή ποσότητα στο πιάτο του, ενώ μπορείτε να κάνετε πιο ευφάνταστη και διασκεδαστική την παρουσία του τροφίμου στο πιάτο.

Επίσης, για την εξάλειψη του φαινομένου της νεοφοβίας φαίνεται ότι η έκθεση του παιδιού σε καταστάσεις, όπου κάποιοι άλλοι (συνομήλικοι, δάσκαλοι) τρώνε τα τρόφιμα που το ίδιο δεν προτιμά, είναι ικανή να βοηθήσει στην τροποποίηση της διατροφικής συμπεριφοράς. Άτομα από το κοντινό περιβάλλον δρουν ως πρότυπα για τα παιδιά, που προσπαθούν να μιμηθούν τη συμπεριφορά στην οποία εκτίθενται.

Μία ακόμη τακτική είναι αυτή, κατά την οποία τα νέα τρόφιμα συνδυάζονται με οικείες γεύσεις. Συνοδεύοντας ένα νέο τρόφιμο με ένα που ήδη προτιμάται από το παιδί, μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη αποδοχή, όπως για παράδειγμα καλύπτοντας το ψάρι με μια σάλτσα που ήδη καταναλώνει το παιδί.

Θυμηθείτε πως τα παιδιά υπακούν τις αισθήσεις τους. Τα χρώματα, οι ήχοι που κάνουν τα τρόφιμα στο στόμα τους, η υφή των τροφίμων, το μέγεθός τους στο πιάτο τους μπορούν να γίνουν σύμμαχοί σας στην προσπάθειά σας. Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως η έκθεση σε ένα τρόφιμο ακόμη κι αν το παιδί δεν καταναλώσει είναι σημαντικό στοιχείο, οπότε καλό είναι να μην περιορίσετε τις επιλογές του οικογενειακού εβδομαδιαίου μενού, διότι με τον τρόπο αυτό μειώνεται τα ερεθίσματα των παιδιών σε νέα τρόφιμα.

Πηγή : http://www.nutrimed.gr