Η χρόνια κόπωση χαρακτηρίζεται από επίμονη, υποτροπιάζουσα κόπωση διάρκειας μεγαλύτερης του εξαμήνου. Σε αρκετές περιπτώσεις η κόπωση καθιστά αδύνατη την διεκπεραίωση καθημερινών καθηκόντων.
Η χρόνια κόπωση διαφοροποιείται από άτομο σε άτομο, ανάλογα με τα αίτια που την προκαλούν. Όταν υπάρχει συγκεκριμένο υποκείμενο νόσημα ή παράγοντας που ευθύνεται για την κόπωση τότε πρόκειται για δευτεροπαθή κόπωση εάν όχι, τότε πρόκειται για ιδιοπαθή κόπωση. Όταν η χρόνια κόπωση είναι ιδιοπαθής και ταυτόχρονα υπάρχουν τέσσερα τουλάχιστον από τα παρακάτω συμπτώματα παρόντα για πάνω από έξι μήνες, αποκαλείται ιδιοπαθές σύνδρομο χρόνιας κόπωσης ή απλά σύνδρομο χρόνιας κόπωσης:
· Διαταραχές της μνήμης και της συγκέντρωσης που δεν προκαλούνται από φάρμακα, αλκοόλ ή ουσίες
· Μυϊκοί πόνοι
· Πόνοι στις αρθρώσεις
· Ύπνος που δεν ξεκουράζει
· Κακουχία μετά από άσκηση
· Εμφάνιση πονοκεφάλου που δεν προϋπήρχε
· Ευαίσθητοι τραχηλικοί ή μασχαλιαίοι λεμφαδένες
· Πονόλαιμος
Στην κλινική πράξη αντιμετωπίζουμε συχνά τη συνήθη λανθασμένη αντίληψη ότι το σύνδρομο κόπωσης θα αποκατασταθεί με την χορήγηση πολυβιταμινών ή συγκεκριμένων βιταμινών. Παρά το γεγονός ότι οι βιταμίνες χρησιμοποιούνται συνδυαστικά με άλλα φάρμακα, δεν έχουν θέση όταν χρησιμοποιούνται μεμονωμένα για την θεραπεία της χρόνιας κόπωσης με μόνη εξαίρεση τις περιπτώσεις στις οποίες η κόπωση οφείλεται αμιγώς σε έλλειψη συγκεκριμένης βιταμίνης ή ιχνοστοιχείου. Αυτό συμβαίνει γιατί τόσο το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης όσο και οι περιπτώσεις ιδιοπαθούς κόπωσης οφείλονται σε γενικευμένη διαταραχή του οργανισμού, είναι δηλαδή πολυσυστηματικά νοσήματα και απαιτούν πιο σύνθετες θεραπευτικές παρεμβάσεις ανάλογα με την περίπτωση.
Η πρακτική της χρήσης βιταμινών για την κόπωση μπορεί να αποβεί εκτός από άχρηστη και επικίνδυνη όταν γίνεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς την ενδεδειγμένη ιατρική παρακολούθηση.