Γράφω αυτό το κείμενο από το χολ στην κορυφή της σκάλας γιατί οι δυο γιοι μου δεν λένε να μείνουν στο δωμάτιο τους και να ξαπλώσουν στα κρεβάτια τους παρά μόνο αν κάτσω εδώ στο κεφαλόσκαλο λέγοντας «στο κρεβάτι σου» και «μείνε στο κρεβάτι σου – το εννοώ» και «όχι άλλο νερό» και «θα χάσεις χρόνο απ’ τον υπολογιστή αν ξανασηκωθείς απ’ το κρεβάτι σου», μέχρι να αποφασίσουν και οι δυο να υποχωρήσουν, να χωθούν κάτω απ’ τα σκεπάσματα και να κοιμηθούν.

Αυτή είναι η αλήθεια.
Δοκίμασα πίνακες επιβράβευσης. Τελετουργίες ύπνου. Αυτοκόλλητα. Τάιμ άουτ. Τα δοκίμασα όλα. Και κατέληξα να δουλεύω απ’ την κορυφή της σκάλας επί μία ώρα κάθε βράδυ μουρμουρίζοντας αυτές τις φράσεις. Στην πραγματικότητα έχω συνηθίσει να στέλνω e-mail, να γράφω στο Twitter και στο Facebook και να δουλεύω με την πλάτη ακουμπισμένη στην πόρτα του δωματίου μου και τα μάτια μου συνεχώς στο δωμάτιό τους για να δω αν κοιμήθηκαν.
(Δεν κοιμήθηκαν ακόμα… αν αναρωτιέστε).

Η ζωή μου δεν είναι απόλυτα συγκροτημένη. Έχω κι εγώ το μερίδιό μου –ε, και κάτι παραπάνω– από σκαμπανεβάσματα, αποτυχίες και δεύτερες προσπάθειες, ύψη και βάθη, και στιγμές που κάθομαι στο κεφαλόσκαλο γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο.
Φτιάχνω ετοιματζίδικα μακαρόνια με τυρί για μεσημέρι, από αυτά στο κουτί με τα πακετάκια τυρί σκόνη.
Δεν τρώμε βιολογικά μήλα.
Αγοράζω στα παιδιά μου καραμέλες με γεύση φρούτων.
Μερικές φορές, τα παιδιά μου παίζουν πολλή ώρα στον υπολογιστή.
Πηδάω λέξεις (καλά, παραγράφους) στα μεγάλα βιβλία όταν τους διαβάζω το βράδυ.
Δεν διπλώνω τα ρούχα των αγοριών γιατί τα κάνουνε κουβάρι, έτσι κι αλλιώς.
Οι κάλτσες μας σπανίως είναι διπλωμένες.
Δεν μ’ αρέσει να πλένω τα πιάτα.
Αυτή τη στιγμή το σαλόνι μου (που το βλέπω επειδή κάθομαι στην κορυφή της σκάλας) είναι γεμάτο μαξιλάρια πεταμένα στο πάτωμα, χαρτιά πάνω στον καναπέ, ένα στραβό λαμπατέρ, παπούτσια σκόρπια δίπλα στην πόρτα και καναδυό άδεια κουτιά που περιμένουν να πετάξω μέσα τους τα παιχνίδια.
Η σελίδα μου στο Pinterest, όμως, είναι γεμάτη φωτογραφίες με τέλεια τακτοποιημένα σαλόνια.
Μου αρέσουν τα Starbucks και μερικές φορές πηγαίνω εκεί με τα παιδιά και στην επιστροφή διαλέγω τη μακρύτερη διαδρομή.
Χάνω την υπομονή μου με τα παιδιά μου.
Και είμαι φυσιολογική.
Τα παιδιά μου; Είναι φυσιολογικά. Τουλάχιστον όσο φυσιολογικά μπορούν να είναι τα παιδιά που θέλουν να είναι δίκαιο το κάθε τι.

Η μητρότητα δεν βασίζεται στην τελειότητα. Δεν βασίζεται στο να τρώμε μακαρόνια χωρίς γλουτένη (στον δικό μου κόσμο πρέπει να τα τρώμε, καθώς μεγαλώνω ένα παιδί με κοιλιοκάκη) ή ολικής άλεσης και βιολογικά μήλα και να έχουμε τις κάλτσες μας διπλωμένες ανά ζεύγος και να μη χάνουμε ποτέ την υπομονή μας και να έχουμε ένα τέλεια συμμαζεμένο σαλόνι που μοιάζει με αυτά στο Pinterest.

Η μητρότητα είναι απλώς αληθινή.

Αληθινή, με αληθινές μαμάδες που χάνουν την υπομονή τους, που παραδίνουν τα όπλα, που έχουν παιδιά (όπως ο δικός μου ο Σάμιουελ, ο οποίος είναι τώρα δίπλα μου και μου λέει ότι δεν θέλει να πέσει για ύπνο) που δεν λένε να μείνουν στο κρεβάτι τους. Είναι γεμάτη μαμάδες που είναι αναγκασμένες να δουλεύουν ενώ θα προτιμούσαν να μένουν σπίτι. Ή μαμάδες που μένουν σπίτι ενώ θα προτιμούσαν να δουλεύουν. Ή μαμάδες που έχουν απλώς κουραστεί με την καθημερινή, ίδια κι απαράλλαχτη, ρουτίνα.

Είναι γεμάτη αληθινές μαμάδες που πηγαίνουν τα παιδιά τους στο ζωολογικό κήπο, στις καφετέριες και στο σουπερμάρκετ, στο γιατρό και στο σχολείο και όλα αυτά τα φυσιολογικά πράγματα. Είναι γεμάτη μαμάδες που νιώθουν πως το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν πλυντήρια ξανά και ξανά, και που αν δουν ξανά καθαρά ρούχα στοιβαγμένα στην πλαστική λεκάνη απειλούν να τα πάρουν και να τα πουλήσουν (αυτή μπορεί να είμαι μόνο εγώ). Είναι γεμάτη μαμάδες που είναι ευτυχισμένες, χαρούμενες, θλιμμένες, πιεσμένες και τελικά, ας το πάρουμε απόφαση, αληθινές.
Μαμάδες που είναι απλώς αρκετές.

Αυτή είναι η εξομολόγησή μου. Δεν είναι ότι δεν θέλω να γίνω καλύτερη. Νομίζω πως κατά βάθος ξυπνάμε κάθε πρωί και θέλουμε η κάθε μέρα να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Γι’ αυτό και υποστηρίζω ολόθερμα το να σηκώνεσαι όταν πέφτεις και να προσπαθείς ξανά και ξανά, αλλά και το να συγχωρείς τον εαυτό σου. (Μην ξεχνάς τη συγχώρεση. Ποτέ). Μητρότητα σημαίνει στιγμές ακραίας υπομονής, ακραίας προσπάθειας αλλά σημαίνει και να μάθεις πραγματικά να μην κάνεις συγκρίσεις.
Η μητρότητα δεν βασίζεται σε εξωτερικούς δείκτες τελειότητας.

Μητρότητα σημαίνει μαθητεία. Κάθε μέρα. Σημαίνει να είσαι ΟΚ με το γεγονός ότι σου αρέσει η βολή που σου προσφέρουν τα έτοιμα μακαρόνια με τυρί. Ξέρεις κάτι; Δεν βασίζεται στο τι κάνουν οι άλλες μαμάδες, βασίζεται σε σένα – στο να ξέρεις την οικογένειά σου, να ξέρεις τι είναι καλύτερο γι’ αυτήν και να είσαι γενναία και σίγουρη γι’ αυτό που κάνεις.
Η μητρότητα και, εδώ που τα λέμε, η ζωή, είναι συχνά ένα ταξίδι ξυπνήματος και ανακάλυψης του εαυτού μας.
Αυτή είναι η αλήθεια.

Σου λέω λοιπόν –σε σένα, αυτή τη στιγμή, σε σένα, τη μητέρα, σε όποιο στάδιο μητρότητας κι αν βρίσκεσαι– ότι τα πας μια χαρά. Τα πας μια χαρά αν τα παιδιά σου δεν μένουν στο κρεβάτι τους, αν σιχαίνεσαι την εκπαίδευση τουαλέτας (αρέσει σε κανέναν αυτό;), αν τα παιδιά σου παθαίνουν κρίσεις υστερίας στο σουπερμάρκετ, αν απελπίζεσαι, αν κρύβεις τις τελευταίες κουταλιές παγωτό για τον εαυτό σου, και αν είσαι απλώς εσύ. Απλά συνέχισε να προσπαθείς, συνέχισε να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς και συνέχισε να αποκτάς όλο και περισσότερη σιγουριά για την ικανότητά σου να είσαι μητέρα.
Ξέρεις τι χρειάζονται τα παιδιά σου; Φυσικά και ξέρεις. Δεν χρειάζονται τελειότητα.
Χρειάζονται εσένα.
Εσένα, την ατελή, υπέροχα τέλεια για τα παιδιά σου, μαμά.

Αυτή είναι η εξομολόγησή μου σήμερα.
Α, ναι, και ότι θα φάμε χοτ ντογκ και ροδάκινα και μακαρόνια με τυρί για μεσημέρι.

Πηγή : http://brightsideofmom.gr/