Η καλή επικοινωνία με τους ασθενείς είναι πάντα θεμελιώδης στην ορθοπαιδική πρακτική. Αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της σχέσης γιατρού – ασθενή. Η ανοικτή, τίμια επικοινωνία χτίζει την εμπιστοσύνη και προωθεί τη θεραπεία. Επηρεάζει ευνοϊκά τη συμπεριφορά του ασθενούς, την έκβαση του παθολογικού προβλήματος, την ικανοποίηση του ασθενούς, και μειώνει συχνά την επίπτωση της λανθασμένης ιατρικής πρακτικής.

Η αυξανόμενη ζήτηση όσον αφορά τους ορθοπεδικούς χειρουργούς στην υγειονομική περίθαλψη και ιδιαίτερα στο νοσοκομειακό χώρο, έχει συχνά ως αποτέλεσμα την αφιέρωση λιγότερου χρόνου από μέρους του γιατρού στον κάθε ασθενή.

Ενώ οι χρονικοί περιορισμοί μπορούν να καταστήσουν δύσκολη την επαρκή και αποτελεσματική επικοινωνία που θα ήθελε ο θεραπευτής, η ποιότητα του χρόνου που ξοδεύεται με τον ασθενή παραμένει πολύ σημαντική. Για αυτό το λόγο, οι αποτελεσματικές δεξιότητες επικοινωνίας που διαθέτει ο γιατρός είναι ουσιαστικές μέσα στο λιγοστό χρόνο που του παρέχεται.

Η Αμερικανική Ακαδημία των Ορθοπεδικών Χειρουργών (AAOS) προωθεί την καλή επικοινωνία γιατρού – ασθενή προτρέποντας τα μέλη της να:

• Δείχνουν συμπάθεια και σεβασμό
• Ακούν προσεκτικά
• Περιορίζουν τις αμφιβολίες και να ηρεμούν τους φόβους
• Απαντούν τις ερωτήσεις με ειλικρίνεια
• Ενημερώνουν και να εκπαιδεύουν τους ασθενείς για τις θεραπευτικές επιλογές
• Συναποφασίζουν με τους ασθενείς τη θεραπεία
• Δείχνουν ευαισθησία στη διαφορετικότητα της κουλτούρας και εθνικότητας του κάθε ασθενή

Όταν ο χρόνος τρέχει, είναι η ποιότητα και όχι απαραιτήτως η ποσότητα της επικοινωνίας που είναι ζωτικής σημασίας. Όσον αφορά τον ασθενή, η ποιότητα μετριέται συχνά από το πόσο καλά ο γιατρός ακούει και αναγνωρίζει τις ανησυχίες του. Μετριέται από πόσο λεπτομερώς του εξηγεί τη διάγνωση και τις επιλογές της θεραπείας, και πόσο καλά συμμετέχει ο ίδιος ο ασθενής στις αποφάσεις σχετικά με την υγεία του/της. Αυτοί οι παράγοντες παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στον τρόπο που οι ασθενείς αντιλαμβάνονται και αξιολογούν τις επισκέψεις τους στο γιατρό.

Η AAOS θεωρεί ότι οι ορθοπεδικοί χειρουργοί πρέπει να δώσουν έμφαση στην καλή επικοινωνία με τους ασθενείς, ειδικά όταν ο χρόνος είναι περιορισμένος.

Η καλή επικοινωνία μεταξύ του ορθοπεδικού χειρουργού και του ασθενή μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματική όσον αφορά την έκβαση της θεραπείας. Ενώ ένα φτωχό θεραπευτικό αποτέλεσμα μπορεί να οφείλεται σε λανθασμένη ιατρική προσέγγιση, η φτωχή επικοινωνία είναι επίσης ένας παράγοντας σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων. Οι ασθενείς συχνά αναφέρουν ως πρόβλημα την απροθυμία των γιατρών να απαντήσουν σε ερωτήσεις ή και να ακούσουν ακόμη το πρόβλημά τους. Οι ασθενείς που ενημερώνονται καλά για τις δυνατότητες θεραπείας, την πορεία της αποκατάστασης, το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, και τις πιθανές επιπλοκές είναι περισσότερο ικανοποιημένοι ασθενείς, ενώ και το θεραπευτικό αποτέλεσμα φαίνεται να είναι καλύτερο.

Συγκατάθεση ασθενούς

Ο ορθοπεδικός χειρουργός οφείλει να ενημερώνει τον ασθενή (και ιδιαίτερα όσον αφορά μια πιθανή χειρουργική επέμβαση αυτό πρέπει να γίνεται γραπτώς) και να αποκτά μια ενυπόγραφη συγκατάθεση του τελευταίου. Η ενημέρωση αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει:

• Τη φύση του προβλήματος
• Εναλλακτικές θεραπείες
• Τα προσδοκώμενα οφέλη από την προτεινόμενη θεραπεία
• Τους κινδύνους και τις παρενέργειες της θεραπείας
• Τις συνέπειες της μη θεραπείας

Ο χειρουργός πρέπει να συμπεριλαμβάνει κάθε πληροφορία που θα πρέπει να γνωρίζει ο ασθενής ώστε να πάρει την απόφαση για μια προτεινόμενη θεραπεία. Εφόσον ο ενήλικας ασθενής έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τις πληροφορίες από το χειρουργό έχει και το δικαίωμα να αρνηθεί τη θεραπεία.

Σε κάποιες πολιτείες της Αμερικής ο χειρουργός θα πρέπει να έχει συγκατάθεση του ασθενούς προκειμένου να παρευρεθούν στην αίθουσα του χειρουργείου και μέλη που δεν ανήκουν άμεσα στη θεραπευτική ομάδα όπως αντιπρόσωποι βιοιατρικών υλικών ή κάποιος άλλος παρατηρητής. Το ίδιο συμβαίνει και για την περίπτωση λήψης φωτογραφίας ή βιντεοσκόπησης τμήματος ή ολόκληρης της επέμβασης.

Ανήλικοι

Όσον αφορά τους ανήλικους δεν έχουν δικαίωμα να υπογράψουν συγκατάθεση, κάτι που πρέπει να κάνουν οι νόμιμοι κηδεμόνες τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η γνώμη τους αγνοείται στη λήψη των αποφάσεων. Σύμφωνα με το μεσανατολικό κέντρο βιοηθικής των ΗΠΑ υπάρχουν 3 κατηγορίες ανηλίκων:

1. αυτοί που δεν είναι ικανοί να συμμετέχουν (νεογέννητα, μωρά, παιδιά με σοβαρή νοητική καθυστέρηση)
2. αυτοί με «αναπτυσσόμενη» ικανότητα (σχολική ηλικία)
3. ικανοί να λάβουν μια απόφαση (προχωρημένη εφηβεία)

Το ίδιο κέντρο προτείνει να λαμβάνεται από το γιατρό γραπτή συγκατάθεση από τους μεγαλύτερους εφήβους πριν γίνει κάποια χειρουργική επέμβαση, η οποία δεν είναι δεσμευτική ούτε έγκυρη χωρίς τη συγκατάθεση του κηδεμόνα αλλά δείχνει στον ασθενή ότι η γνώμη του είναι σεβαστή από το χειρουργό και ενισχύει τη συμμετοχή και τη συνεργασία του στο θεραπευτικό πλάνο.

Μια άλλη προστασία από το νόμο στους ανηλίκους είναι το δικαίωμα να λάβουν αγωγή προκειμένου να διασωθεί ένα μέλος ή και η ζωή τους ακόμη και εάν ο κηδεμόνας αρνείται την αγωγή αυτή. Έτσι για παράδειγμα ο χειρουργός μπορεί να πραγματοποιήσει μια μετάγγιση αίματος εφόσον πιστεύει ότι το παιδί κινδυνεύει χωρίς αυτή ακόμη και εάν οι γονείς δεν την επιθυμούν.

Η Αμερικανική Ακαδημία Ορθοπεδικών Χειρουργών συμβουλεύει τους ορθοπεδικούς να παρέχουν πληροφορίες και την κατάλληλη εκπαίδευση στους ασθενείς τους όσον αφορά τις εναλλακτικές επιλογές θεραπείας αλλά και την πορεία της νόσου και ιδιαίτερα τις προσδοκίες από μια χειρουργική επέμβαση.

Συζητώντας τους κινδύνους και τις πιθανές επιπλοκές του χειρουργείου με κατανοητό τρόπο δημιουργούνται ρεαλιστικές προσδοκίες από την πλευρά του ασθενή ενώ αυξάνεται και η ικανοποίησή του από το τελικό αποτέλεσμα.

Πηγή : http://www.nutrimed.gr