Η υπογονιμότητα προσβάλλει πάνω από το 10% των ζευγαριών σήμερα. Τα ποσοστά βαίνουν αυξανόμενα. Η αύξηση της ηλικίας και η καθυστερημένη έναρξη τεκνοποίησης, συνδέεται με μεγαλύτερα ποσοστά υπογονιμότητας. Ο άνδρας είναι υπεύθυνος σε ποσοστό 40% περίπου, ενώ οι περιπτώσεις κατά τις οποίες η ευθύνη αφορά και τα δύο μέλη του ζεύγους, είναι συχνές.
Η φυσιολογική σύλληψη προϋποθέτει την καλή φυσική κατάσταση του οργανισμού συνολικά, την καλή λειτουργία του ανδρικού και γυναικείου γεννητικού συστήματος και την πραγματοποίηση σεξουαλικής επαφής κατά την διάρκεια των γόνιμων ημερών.
Aίτια υπογονιμότητας στην γυναίκα:
1. Διαταραχές ορμονών (π.χ. ορμονών θυρεοειδούς, ορμονών του φύλου
2. Υποβιταμινώσεις κακή διατροφή παράγοντες καθημερινότητας (π.χ. υπερβολική άσκηση, κάπνισμα, κατάχρηση αλκοόλ)
3. Συστηματικά νοσήματα (π.χ. διαβήτης)
4. Σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα
5. Λοιμώδη
6. Διαταραχές ωορρηξίας
7. Γυναικολογικά νοσήματα (αποφράξεις σαλπίγγων, πολυκυστικές ωοθήκες, ενδομητρίωση, νεοπλάσματα )
8. Άγχος.
Aίτια υπογονιμότητας στον άνδρα:
1. Διαταραχές ορμονών (π.χ. ορμονών θυρεοειδούς, ορμονών του φύλου
2. Υποβιταμινώσεις κακή διατροφή παράγοντες καθημερινότητας (π.χ. έκθεση όρχεων σε χημικές ουσίες, φάρμακα, κάπνισμα, κατάχρηση αλκοόλ)
3. Συστηματικά νοσήματα (π.χ. διαβήτης, υπέρταση)
4. Σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα
5. Λοιμώδη
6. Παθήσεις των γεννητικών οργάνων που μειώνουν την ποσότητα και ποιότητα του σπέρματος
7. Προστατικά σύνδρομα
8. Άγχος.
Οι νέες τεχνολογίες της τεχνικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (χρήση ορμονικών φαρμάκων, παραγωγή πολλαπλών ωαρίων, και στη συνέχεια εξωσωματική γονιμοποίηση ή σπερματέγχυση) έχουν οικονομικά κραταιούς σπόνσορες και έχουν δώσει ελπίδες σε υπογόνιμα ζευγάρια. Ωστόσο, ενώ γίνεται ευρεία διαφήμιση για τις τεχνολογίες αυτές, σκοπίμως συχνά αποσιωπώνται τα κάτωθι:
1. Στην περίπτωση των υπογόνιμων ζευγαριών, η εξωσωματική γονιμοποίηση με γενετικό υλικό της ενδιαφερόμενης γυναίκας έχει πενιχρά αποτελέσματα επιτυχίας σε ηλικίες άνω των σαράντα ετών και μικρά ποσοστά επιτυχίας σε ηλικίες άνω των τριανταπέντε ετών, λόγω παραγόντων που συνδέονται με τις δυσμενείς επιδράσεις του χρόνου σε ορισμένα δομικά χαρακτηριστικά του ωαρίου. Αυτό οδηγεί συχνά στην κλινική πράξη, στην ανάγκη λήψης ξένων ωαρίων. Επίσης πολλές περιπτώσεις αζωοσπερμίας δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθούν χωρίς την παρεμβολή δότη σπέρματος. Έτσι η απόκτηση βιολογικού παιδιού είναι αδύνατη σε πολλές περιπτώσεις. Λόγω της κατάστασης αυτής, η σύγχρονη εξωσωματική έχει χαρακτηριστεί από ορισμένους επιστήμονες, ένα είδος υιοθεσίας από την ηλικία του εμβρύου.
2. Οι θεραπείες έχουν υψηλό οικονομικό και ψυχολογικό κόστος ενώ οι απώτερες παρενέργειες από την χορήγηση ισχυρών ορμονικών σκευασμάτων, δεν είναι ακόμη επαρκώς καθορισμένες σε βάθος χρόνου.
3. Τα άτομα που έχουν γεννηθεί με εξωσωματική γονιμοποίηση, είναι αρκετά σήμερα. Ωστόσο το ποσοστό των ατόμων που έχουν γεννηθεί με εξωσωματική και έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής τους είναι μικρό, λόγω της νεότητας των τεχνικών αυτών. Έτσι οι απώτερες συνέπειες και η μακροπρόθεσμη ασφάλεια για τα άτομα που έχουν γεννηθεί με τις τεχνικές αυτές, είναι άγνωστες.
Η Εναλλακτική Ιατρική που χρησιμοποιεί μόνο φυσικές μεθόδους, μοιράζεται το σκεπτικισμό ενός μεγάλου μέρους των ζευγαριών που έχουν εμπειρία από τις χρησιμοποιούμενες μεθόδους της τεχνητής αναπαραγωγής και μίας αυξανόμενης μερίδας του επιστημονικού κόσμου.
Κατά το παρελθόν αρκετά παραδοσιακά θεραπευτικά συστήματα έκαναν χρήση βοτάνων και τροφίμων για να αυξήσουν την ανθρώπινη ικανότητα αναπαραγωγής. Αρκετά από τα χρησιμοποιούμενα βότανα και τρόφιμα έχουν αρχίσει κατά τα τελευταία χρόνια να μελετώνται διεξοδικώς, με τη συνδρομή κυρίως πανεπιστημίων ή ιδρυμάτων (π.χ. ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΤΩΝ ΗΠΑ) και παρά την υπονόμευση από συμφέροντα που ελέγχουν την διακίνηση των φαρμάκων της εξωσωματικής και των ασθενών.
Σήμερα είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε φυσικά μέσα, που ενισχύουν την φυσική γονιμότητα του ανδρικού και γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος.
ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ
Κατά την διάρκεια της ιατρικής εξέτασης λαμβάνεται λεπτομερές ιστορικό διατροφικών συνηθειών, έκθεσης σε τοξικές ουσίες, συνηθειών της καθημερινότητας και στη συνέχεια γίνονται στοχευόμενες παρεμβάσεις.