Σχεδόν 13,5 εκατομμύρια επεισόδια σχολικού εκφοβισμού (bullying) σημειώθηκαν μέσα στο 2011 σε παιδιά σχολικής ηλικίας, σύμφωνα με το Department of Education’s National Center on Educational Statistics των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Τα επεισόδια bullying είναι προσπάθειες εκφοβισμού που γίνονται μεταξύ των παιδιών και περιλαμβάνουν προσβολές, απειλές μέχρι και σωματική βλάβη. Το νούμερο αυτό δεν αντιπροσωπεύει το πόσοι μαθητές συνολικά έπεσαν θύματα bullying, καθώς κάποια παιδιά μπορεί να έπεσαν θύματα αρκετές φορές και με παραπάνω από έναν τρόπους, ενώ άλλα μπορεί να μην έχουν βιώσει ποτέ τέτοια περιστατικά.
Εμπνευσμένοι, λοιπόν, από προηγούμενες μελέτες που υποδείκνυαν ότι τα παιδιά που πέφτουν θύματα bullying από συμμαθητές τους φαίνεται να ακολουθούν πιο καθιστική ζωή, οι ερευνητές στο Brigham Young University διεξήγαγαν μία μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Pediatric Psychology, προκειμένου να εξετάσουν τι γίνεται όταν ο εκφοβισμός λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της άσκησης.
Έτσι, οι ερευνητές έκαναν ερωτήσεις σε 108 παιδιά από διάφορα σχολεία του Midwest οι οποίες εστίαζαν στη διατροφή, στις σχέσεις των παιδιών με τους συνομηλίκους τους, στα συναισθήματα των παιδιών καθώς και στις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις.
Όπως φάνηκε, λοιπόν, τα παιδιά που πέφτουν θύματα εκφοβισμού, ή αλλιώς «θύματα των νταήδων», κατά τη διάρκεια της γυμναστικής εντός ή εκτός σχολείου, τείνουν να παραιτούνται από την προσπάθεια για σωματική δραστηριότητα όχι μόνο στο σχολείο αλλά και γενικότερα στη ζωή τους. Ακόμα και ένα χρόνο αργότερα, τα παιδιά αυτά φαίνεται να εξακολουθούν να είναι λιγότερο δραστήρια. Αυτό, μάλιστα, ισχύει όχι μόνο για τα υπέρβαρα ή παχύσαρκα παιδιά αλλά ακόμα και για αυτά με βάρος εντός του φυσιολογικού εύρους.
Το bullying οδηγεί σε απομόνωση…
Σύμφωνα με τον επικεφαλή της μελέτης, Chad D. Jensen, επίκουρο καθηγητή στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Brigham Young, «Τα παιδιά που έχουν επικριθεί για τις φυσικές και σωματικές τους ικανότητες, συνήθως δεν επιλέγονται από κανέναν όταν δημιουργούνται ομάδες στη γυμναστική ή σε κάποιο άθλημα. Πολλές φορές, επικρίνονται για την εμφάνισή τους όταν φορούν ρούχα γυμναστικής και έτσι προτιμούν να αποφεύγουν τη σωματική δραστηριότητα. Πιθανόν, λόγω προηγούμενης εμπειρίας τους αντιλαμβάνονται την άσκηση σαν τιμωρία και θεωρούν εκ των προτέρων ότι θα μείνουν στο περιθώριο».
Η άσκηση κατά την παιδική ηλικία προδιαγράφει το μέλλον…
«Οι πρώιμες εμπειρίες των παιδιών κατά τη διάρκεια σωματικής δραστηριότητας μπορεί να επηρεάσουν τις συνήθειες σωματικής δραστηριότητας που θα υιοθετήσουν αργότερα στην ενήλικη ζωή», δήλωσε ο Chad D. Jensen. Παράλληλα ανέφερε και τα οφέλη ενός δραστήριου τρόπου ζωής όπως είναι η μείωση του κινδύνου για παχυσαρκία, κατάθλιψη, διαβήτη, προβλήματα ύπνου και άλλα σωματικά και ψυχικά θέματα υγείας.
Στην έκθεση της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιάτρων “Bright Futures” επισημαίνεται ότι: «η σωματική δραστηριότητα είναι βασικό συστατικό ενός υγιούς τρόπου ζωής που πρέπει να ξεκινά από την παιδική ηλικία και να συνεχίζεται σε όλη την ενήλικη ζωή. Η τακτική σωματική δραστηριότητα μειώνει τη λιπώδη μάζα, ενδυναμώνει τους μυς και τα οστά και προάγει την καλή σωματική υγεία. Επιπλέον, προωθεί την ψυχολογική ευεξία, αυξάνει την αυτοεκτίμηση και την ικανότητα για μάθηση και μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά και τους εφήβους να διαχειριστούν καλύτερα το άγχος τους».
Μελέτες σαν και αυτή θα πρέπει να αποτελέσουν αφορμή για μέριμνα και πρόληψη τέτοιων περιστατικών. Οι εκπαιδευτικοί αλλά και όλοι οι ενήλικες που έρχονται σε επαφή με παιδιά θα πρέπει να παρεμβαίνουν ενεργά και έγκαιρα σε τέτοια φαινόμενα. Άλλωστε, το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά μέσα σε μια κοινωνία είναι υπόθεση όλων μας!