Παχυσαρκία ορίζεται ως η κατάσταση συσσώρευσης υπερβάλλοντος βάρους στο σώμα. Η επίπτωση της κυμαίνεται από 5-50% στους διάφορους πληθυσμούς και η αυξητική τάση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια την καθιστά ως μία εκ των σημαντικότερων προκλήσεων τόσο στις αναπτυγμένες, όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η μεγάλη συσσώρευση λίπους στα παχύσαρκα άτομα σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο για καρδιαγγειακή νόσο, διαβήτη τύπου ΙΙ, αυξημένη αρτηριακή πίεση και με διάφορες μορφές καρκίνου. Η αλληλεπίδραση των γενετικών παραγόντων με τους περιβαλλοντικούς όπως η καθιστική ζωή και η υψηλή ενεργειακή πρόσληψη, αποτελεί ένα κοινώς αποδεκτό μοντέλο εξήγησης των επιδημιολογικών διαστάσεων της παχυσαρκίας.
Πιο συγκεκριμένα η παχυσαρκία είναι υπεύθυνη για 18% περίπου της καρδιαγγειακής νοσηρότητος, που θα μπορούσαμε να αποφύγουμε αν αντιμετωπίζαμε την παχυσαρκία και δεν την αγνοούσαμε, όπως μέχρι πρόσφατα. Έτσι η αύξηση του κινδύνου για έμφραγμα του μυοκαρδίου σε παχύσαρκους είναι μεγαλύτερη από τριπλάσια, για υπέρταση τετραπλάσια και πλέον και για στηθάγχη σχεδόν διπλάσια σε σχέση με τα μη υπέρβαρα ή παχύσαρκα άτομα.
Σε μικροαγγειακό επίπεδο οι επιπλοκές που παρουσιάζουν οι παχύσαρκοι είναι σαφώς πιο συχνές, όπως και στο επίπεδο δημιουργίας αθηρωμάτων στα μεγαλύτερα αγγεία. Η δυσλειτουργία του ενδοθηλίου, παράγων που συμβάλλει στην αρτηριοσκλήρωση είναι επίσης συχνότερη απ’ ότι στα άτομα με φυσιολογικό βάρος.
Είναι δύσκολο να συναντήσουμε παχύσαρκα άτομα με φυσιολογικές τιμές λιπιδίων, αφού η πλειοψηφία ταυτίζεται με αυξημένη LDL χοληστερόλη, μειωμένη ΗDL και αυξημένα τριγλυκερίδια, τα οποία είναι υπεύθυνα για πολλά αγγειακά εγκεφαλικά συμβάντα. Από τη μελέτη του Framingham έχουμε επίσης μάθει πως για κάθε αύξηση κατά 10% του βάρους σώματος προκύπτει αύξηση της χοληστερόλης 12mg/dl ενώ το 40% σχεδόν των ατόμων που έχουν δείκτη μάζας σώματος μεγαλύτερο από 28 πάσχουν από υπερχοληστερολαιμία, σύμφωνα με άλλες πηγές.
Πίσω από αυτές τις παρατηρήσεις κρύβεται ο μηχανισμός της αντίστασης στην ινσουλίνη που συναντούμε στο λιπώδη ιστό επί παχυσαρκίας συχνά, και η συνυπάρχουσα μειωμένη δραστηριότητα της λιποπρωτεϊνικής λιπάσης που οδηγεί σε αυξημένη LDL και παθολογικό μεταβολισμό του λίπους, γεγονότα που καθιστούν πολύ σημαντική την προσπάθεια για μείωση του σωματικού βάρους στα παχύσαρκα άτομα.