Η οστεοπόρωση είναι μια πάθηση του σκελετού, η οποία χαρακτηρίζεται από χαμηλή οστική μάζα και καταστροφή της μικρό- αρχιτεκτονικής του οστίτη ιστού, με αποτέλεσμα την αύξηση της ευθραυστότητας των οστών, και τα εύκολα κατάγματα. Η πάθηση αυτή αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα υγείας, λόγω του συσχετισμού της με την εμφάνιση καταγμάτων, τα οποία τυπικά παρατηρούνται σε τρεις θέσεις του σκελετού: το ισχίο, τον καρπό, και την σπονδυλική στήλη.

Οστεοπόρωση και Κολλαγόνο

Το οστό αποτελείται από ανόργανα μέταλλα όπως ο υδρόξυαπατίτης και οργανικές πρωτείνες.

Το κολλαγόννο αποτελεί την κύρια οργανική πρωτείνη του οστού αποτλέι το 30% της σύνθεσης του οστού περίπου και εκτός από ποσότητα στην δομή του οστού προσθέτει και ποιότητα διότι το μόρια του κολλαγόνου είναι το δίκτυο πάνω στο οποίο άλλα μέταλλα έρχονται να επικαθίσουν για να σχηματίσουν την δομή του οστού αυτή η συνεχής (αέναη) δόμηση και αναδόμηση του οστού κατά την διάρκεια της ζωής μας είναι αυτή που καθορίζει και την οστοκή πυκνότητα του κάθε ατόμου.

Συμπερασματικά το κολλάγόνο αποτελει την βασική πρωτείνη σύνθεσης της δομής του οστού και συμβάλλει στην αναδόμηση του οστού και στην διατήρηση της ποσότητα και της ποιότητας της οστικής μάζας.

Νέες μελέτες έδειξαν ότι βοηθά επιπρόσθετα και με ένα άλλο τρόπο η χρήση του υδρολυμένου κολλαγόνου, βοηθά στην μείωση της της οστικής αποδόμησης μειώνοντας της απέκκριση από το σώμα προιόντων αποδόμησης του οστικού κολλαγόνου.

Σε μελέτες γυναικών με μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση, η καλσιτονίνη (σε δόση 100 μον. 2 φορές εβδομαδιαίως) σε συνδυασμό με υδρολυμένο κολλαγόνο (10 gr/24ωρο) εμείωσε την απέκκριση των διασταυρούμενων δεσμών της πυριδινολίνης (προϊόντα αποδόμησης του οστικού κολλαγόνου) από τα ούρα περισσότερο από την καλσιτονίνη μόνη της.Ο υδρολυμένος τύπος του, το υδρολυμένο κολλαγόνο , χορηγούμενος από το στόμα, απορροφάται καλά από το γαστρεντερικό σύστημα και αθροίζεται στους αρθρικούς χόνδρους, όπου αυξάνει σημαντικά την σύνθεση των εξωκυττάριων μακρομορίων της θεμέλιας ουσίας από τα χονδροκύτταρα.

Με την ηλικία, η παραγωγή κολλαγόνου επιβραδύνεται και αποδυναμώνουνται οι δομές των κυττάρων, το δέρμα γίνεται λεπτότερο και εύθριπτο, υπάρχει τριχόπτωση και δημιουργούνται ρυτίδες, οι τένοντες και οι σύνδεσμοι γίνονται λιγότερο ελαστικοί, και οι αρθρώσεις γίνονται δύσκαμπτες συνυπ’αρχει ταυτόγχρονα αποδόμηση μείωση της οσστικής μάζας καθώς μειώνονται τα μόρια του κολλαγόνου από της οστική δοκίδωση και δεν αναπαράγονται με την αύξηση της ηλικίας από τον οστικό μεταβολισμού του ατόμου με αποτέλεσμα (γήρανση) του οστού και οστεοπόρωση.

Το υδρολυμένο κολλαγόνο χορηγείται από το στόμα σε δόση 10 gr ημερησίως. Η κλινική της χρήση συνδέεται με ελάχιστες ανεπιθύμητες ενέργειες, κυρίως γαστρεντερικές, χαρακτηριζόμενες από μετεωρισμό ή δυσάρεστη γεύση.

Θα πρέπει στους παράγοντες κινδύνου γαι οστεοπόρωση όπως είναι η εμμηνόπαυση κληρονομικότητα, το κάπνισμα, η συνεχής λήψη κάποιων συγκεκριμένων φαρμάκων πχ, (κορτιζόνη) να προσθέσουμε λοιπόν και την ανεπαρκή λήψη κολλαγόνου που μπορει να οδηγήσει σε μείωση της οστικής πυκνότητας, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί μια πάθηση του μεταβολισμού των οστών με ανεπάρκεια κολλαγόνου και πολύ μεγάλη οστεοπόρωση που οδηγεί ακόμη και σε αυτόματα κατάγματα,η ατελής οστεογέννεση.

Αθανάσιος Μπαδέκας
Ορθοπαιδικός Χειρουργός
Ιδρυτικό μέλος ΕΛΙΟΣ (Ελληνικού Ιδρύματος Οστεοπόρωσης)