Τα τελευταία χρόνια και ο άντρας αρχίζει δειλά-δειλά να επιτρέπει αλλά και να δηλώνει ότι ζορίζεται σε μία σχέση, ότι έχει φόβους, ανασφάλειες, άγχη, έχει αποκτήσει την δύναμη να δηλώνει ανοιχτά για την μοναχικότητα που εννοείται –μπορεί- να αισθάνεται. Αρχίζουν δειλά να αποδέχονται τις ανάγκες όπου βιώνουν ακόμα και αν το οικογενειακό τους περιβάλλον ξεβολεύεται.

 

Ένας πατέρας μπορεί να απορεί βλέποντας τον γιο του να είναι ισότιμος στην δικιά του οικογένεια. Δηλαδή να συμμετέχει ισάξια στο μεγάλωμα των παιδιών ή να συνεισφέρει σε εργασίες του σπιτιού. Να κάνει δηλαδή και με μεγάλη επιτυχία ότι πριν από κάποια χρόνια (και λιγότερο σήμερα) απέφευγε από επιλογή. Σήμερα βλέπουμε τους άντρες, τα νέα αγόρια παντρεμένους, δεσμευμένους, πατεράδες αλλά και όχι να επιλέγουν ν’ ανοίξουν το κουτί της ψυχοθεραπείας, να ζορίζονται μ’ ότι ανακαλύπτουν εκεί, άλλοτε να κομπιάζουν και άλλοτε να συνεχίζουν. Άλλωστε μπορεί να είναι και αυτό το δικό τους προσωπικό στοίχημα που καλούνται να φέρουν εις πέρας. Μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση οι προσδοκίες μπορεί να είναι πολύ περισσότερο μαλακές και όχι τιμωριτικές έως τώρα. Μαθαίνουν να επιτρέπουν να κάνουν λάθη, να μην είναι τόσο αυστηροί με τον εαυτό τους, να διεκδικούν ισότιμα, αλλά και εκείνους που ονοματίζουμε «καλά παιδιά» να επιτρέπουν στον εαυτό τους και να «τσαλακώνονται», είναι μέρος της υγιής ζωής τους.